Beursdagen

Toen Rambambita de beursvloer op liep, zag ze Joop al staan. Kort daarop kon ze hem ook ruiken. De kegel was niet te missen. Ze had meteen spijt van haar voornemen hem te assisteren tijdens de eerste beursdag. Maar ze had het geld hard nodig dus Joop moest en zou deze beurs werk van haar verkopen. Al moest ze in z’n nek gaan zitten.

Het was een klein wonder dat Joop nog een beursstand had weten te bemachtigen. Dat realiseerde hij zich tussen de wegtrekkers door maar al te goed. Hij was rijkelijk laat geweest met de inschrijving, maar hij kende de beursdirecteur goed en nadat een andere galerie zich had teruggetrokken kreeg Joop het laatste plekje. En dus had de galeriehouder gisteren uit pure opluchting een borreltje te veel genomen.

Hoewel Joop een beetje bang was voor Rambambita, was hij blij met haar hulp. Al was het maar om de stille uurtjes door te komen. Daarnaast kende ze veel klanten persoonlijk en bracht ze nieuwe klandizie uit haar eigen netwerk mee. Rambambita was populair op social media en dat leidde vaak tot verkoop. Of in ieder geval tot aankoopimpulsen.

Zoals bij meneer en mevrouw De Bril. Hoe vaak hadden die al niet naar werk van haar staan turen? En elke keer besloten ze er nog even over na te denken. Ook dit jaar kwamen ze weer voorbijgeschoven. “Prachtig werk, Joop!”, zeiden ze in koor. En Joop playbackte in gedachten mee: “Het is wel veel geld hè? Maar eens slaan we toe.” Daar moesten ze dan niet te lang meer mee wachten, dacht Joop mismoedig, want hij vroeg zich serieus af of hij het dit jaar wel zou redden.

 
Joop werd ruw uit zijn zelfbeklag gewekt toen hij zag dat zijn veertig jaar jongere buurman twee oranje stippen opplakte. Hij voelde de paniek in zijn nek kloppen en liep op zijn collega af: “Heb je nu al werk verkocht?” De jonge hond keek hem met zijn gewiekste kraalogen aan. “Succes. We moeten succes uitstralen. En als succes geen realiteit is, dan is het beeldvorming, Joop. In de vorm van twee oranje stippen.” Hij grijnsde.

Joop snapte er niets van. Soms leek het alsof hij na een hele diepe slaap in een compleet andere wereld was ontwaakt. Ondertussen was er een hip meisje op gympjes en een isoleerdeken om haar nek de stand binnen getrippeld. Ze hield haar telefoon voor haar gezicht en drukte lukraak op het scherm. Net toen hij wilde ingrijpen, pakte Rambambita hem bij zijn arm: “Dat is Kunstkevertje, een belangrijke vlogger met 30.000 volgers.” Joop keek haar niet-begrijpend aan. Dat waren minstens drie woorden die hij straks moest opzoeken.

Rond het middaguur viel de beurs een beetje stil. Joop bestelde net een broodje toen Rambambita op haar telefoon keek en ineens heel hard in zijn arm kneep. Een volger van Kunstkevertje had werk van haar gekocht! De milde doofheid die Joop de hele ochtend had gevoeld breidde zich uit naar zijn evenwichtsorgaan en hij moest de bar beetpakken om niet onderuit te zakken.

Disclaimer: Jacques Placques loopt al een tijdje rond in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen. Enige gelijkenis op personen uit uw omgeving berust dan ook op louter toeval.