De presentatie

Met pijn en moeite hees Conny zich in haar spijkerbroek, maar toen die bijna dicht was brak het bovenste knoopje af. Net op de dag van De Presentatie bij Het Fonds! Conny was gezegend met een gezond Hollands figuur, maar vandaag had ze graag een paar kilo minder gewild. Ze trok snel haar zwarte jurkje aan, dat ondanks de stretchstof niet veel verder kwam dan haar bilpartij. Volgens haar huisgenoot kon het net, maar dan moest Conny vooral rechtop blijven staan. Voor de zekerheid trok ze een corrigerende slip aan.

Onderweg naar Het Fonds nam ze haar presentatie door. Ze vroeg een werkbudget aan voor een residency in het buitenland. Ze was inmiddels twee rapporten, diverse brieven, mails en aanbevelingen verder. Vandaag had ze een presentatie, de laatste hindernis. Het leek verdomme Fort Boyard wel.

Conny was een kwartier te vroeg. Had ze mooi nog even tijd om naar de wc te gaan. De zenuwen sloegen altijd op haar blaas. Terwijl ze haar handen afdroogde bekeek ze zichzelf in de spiegel. Tot haar ontsteltenis schreeuwde haar witte onderbroek dwars door haar zwarte jurkje heen. Conny twijfelde even, maar trok toen resoluut haar onderbroek uit en frommelde die in haar tas. Zo, dat zag er beter uit.

In de gang keek ze met verwondering naar een wandtekening van Anniek Gruffiaan. Als je hier een werk had hangen, dan zat je er vast diep in, dacht ze. Plotseling voelde Conny een druppel over haar bovenbeen naar beneden rollen. Ze schrok zich wild, maar bedacht zich geen moment en veegde het op met haar rechterhand. Daarna ging de deur open en vroeg een vrouw met scheve pony: ‘Conny Koomen?’. Conny gaf de vrouw een hand. Die zei: ‘Zo, jij bent bezweet. Heb je zo hard gefietst?’

Ze liepen naar binnen en nog voor Conny door had wat er was gebeurd vroeg de vrouw met scheve pony: ‘Koffie, thee, glaasje water?’. ‘O nee, helemaal niks’, zei Conny, bijna in paniek bij de gedachte aan nog meer vocht. Ze bleef aan de ene kant van de tafel staan en knikte de commissieleden toe. Vier vrouwen en één man: blogger Nico. ‘Eigenlijk dus vijf vrouwen’, dacht Conny, ‘Jet Bussemaker kan trots zijn’. De vrouw met de scheve pony schakelde de laptop en beamer in, zodat Conny van start kon. Op dat moment viel haar usb-stick.

Conny voelde haar hart in haar keel, maar schoof snel de usb-stick onder tafel en pakte een tweede uit haar tas. ‘Mij krijgen ze hier niet door de knieën’, dacht ze triomfantelijk. Na haar presentatie begon de vragenronde. ‘Ga maar zitten’, zei de vrouw met de scheve pony, ‘dat praat wat makkelijker’. Conny ging zitten. Terwijl haar jurk opkroop voelde ze een koele luchtstroom die ze onder andere omstandigheden best aangenaam had gevonden, maar nu niet. Op hetzelfde moment gleden de ogen van blogger Nico tussen haar benen. Conny kreeg een rood hoofd, sloeg haar benen over elkaar en wierp hem met een vernietigende blik haar portfolio toe. ‘Fopnicht’, dacht ze.

Twee weken later ontving Conny een envelop van Het Fonds. Haar aanvraag was ‘na lang beraad’ toegekend en hoewel ‘zeker niet unaniem’ had de commissie nog een laatste advies voor Conny: ‘Gezien de representativiteit van de werkperiode wordt de kandidaat vriendelijk verzocht zich passend te kleden tijdens haar verblijf in Azerbeidzjan’.

Disclaimer: Jacques Placques loopt al een tijdje rond in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen. Enige gelijkenis op personen uit uw omgeving berust dan ook op louter toeval.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*