Slecht gejat

Onwennig stuurde Angelique haar Qashqai de bocht om van de Haagse Piet Henkstraat. Op aanraden van haar buurvrouw Anja had Angelique voor één keer de PVV-enclave Wateringen verlaten om in deze hip en heppening wijk een middagje door te brengen.

Ze had een lijst met winkeltjes meegekregen en Anja appte er ook nog een leuk koffietentje achteraan, waar ze vooral die lekkere Latte Muchacho moest proeven, maar dan wel met sojamelk natuurlijk. Angelique kreeg er bijna stress van.

De eerste winkel op haar lijstje vond Angelique meteen helemaal leuk. “Wauw!”, dacht ze, toen ze binnenstapte. “Hier hebben ze alles wat hip lijkt. Een beetje Scandinavisch, een beetje biologisch.” Ze hield stil bij een plankje met grote stenen waarop een gerenommeerd beeldend kunstenaar, Marlous Mohair, kleine mensfiguren had bevestigd. Deze miniatuurlandschapjes verkocht de kunstenaar al een aantal jaar via deze winkel, want ook bij kunstenaars moet de schoorsteen roken.

“Dit is zo leuk”, kirde Angelique tegen zichzelf. Toen zag ze de prijs. “Best duur. Voor kunst”, vond ze. Maar Angelique was tot dan toe alleen de posters van Ikea gewend. Ze liep naar de balie. Een flets vrouwtje met rossig vlashaar staarde haar wezenloos aan. “Gaat hier nog wat vanaf?”, vroeg ze aan wat later een van de twee eigenaren bleek. “Want die kunstenaars krijgen toch subsidie? En dat zijn feitelijk mijn belastingcenten, dus krijg ik dan korting?”

Het fletse vrouwtje verslikte zich bijna in haar mueslireep. Ze legde Angelique uit dat dit de prijs was en dat er heel veel mensen waren die het ervoor over hadden. Angelique twijfelde. “Ik vind het een leuk beeldje, maar ik vind het nog een beetje ongezellig zo. Kan er misschien een boompje bij?”

Toevallig had het fletse vrouwtje, laten we haar Eefje noemen, een week eerder ook zo’n verzoek gehad. Ze had buiten medeweten van Marlous Mohair om het beeld ‘aangepast’. Klant blij, kassa blij. En na dit tweede verzoek waren die paar actieve hersencellen onder haar fletse rode pannetje gaan werken. Ze kon die beeldjes natuurlijk ook zelf maken.

Niet behept met enig moraal kompas was Eefje ’s avonds aan de slag gegaan en al snel verkocht ze soortgelijke beeldjes onder de naam van de beeldend kunstenaar, zonder dat die op de hoogte was. Dat scheelde lekker in de afdracht.

Totdat Angelique haar nieuwe aanwinst op Facebook deelde. Stomtoevallig bleek Angelique maar twee vriendinnen verwijderd van Marlous Mohair, die uiteraard direct zag dat dit haar beeldje niet was. Marlous, sympathiek en standvastig, ging langs bij Eefje. Die gaf ruiterlijk toe waar ze mee bezig was (zo actief waren haar hersencellen dus ook weer niet). Ze begreep niet eens waar Marlous zich zo druk om maakte.

Eigenlijk had Marlous dit pseudo-verantwoorde tentje direct de grond in moeten procederen, maar dat wilde ze niet. En geef haar eens ongelijk. Juridische stappen kosten geld, geduld en bakken energie. En als kunstenaar bezit je vaak minimaal een van de drie niet. Dus Marlous was sportief, gaf de fletse vlokkenvreter een klap op de schouder en beëindigde de samenwerking.

De bedrijfsmissie van deze plagiaatpiraten staat overigens onverholen op hun website. Ze willen ‘alles met je delen, niks geen © of ® alles op deze site mag je plakken en knippen en Kopiëren!’ De spelfouten zijn voor rekening van Eefje.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*