De kunstconsultante

“Bah, een lauwe bal”, zei Lodewijk-Frederik toen hij een hap van zijn bitterbal nam. Hij mikte het restant achter de dichtstbijzijnde palmplant. Napolitana deed net of ze het niet zag. Lodewijk-Frederik was in haar ogen zelf een lauwe bal, maar hij ging wel over de kunstaankopen van zijn advocatenkantoor Van Avezaath en Partners. En daar was een jaarlijks budget van 5 ton mee gemoeid, dus even doorbijten maar. Jammer dat Mama er niet bij was. Die had zich wel raad geweten met deze blaaskaak.

“Dus jij weet alles van kunst?”, wauwelde Lodewijk-Frederik. Door het laatste wijntje keek hij niet meer zo helder uit z’n ogen. “Ga jij ook persoonlijk met die gekkies om? Want dat zijn het toch? Er zit toch vaak wel een schroefje los.”

Napolitana kreeg deze vraag niet voor het eerst en had er inmiddels een standaardantwoord op gevonden. Hoewel sommige kunstenaars in haar ogen absoluut een persoonlijkheidsstoornis bezaten, had ze veel sympathie voor hen ontwikkeld. Ze was zichzelf als beschermvrouwe van de kunsten gaan zien. Maar dan wel eentje die er goed aan verdiende. Moeder Theresa in een BMW, als het ware.

“Ik heb nog wel een paar pandjes die een kleurtje kunnen gebruiken”, lalde Lodewijk-Frederik. “Kun jij daar niet even een paar kunstenaars tegenaan gooien?” Napolitana glimlachte. “Natuurlijk, gaan we regelen. Een paar wandschilderingen en wat mooie stukken voor je collectie.”

Napolitana belde en mailde wat rond en had in no time een tiental kunstenaars achter de hand. Ze zorgde wel voor een maximale winstmarge, want in sommige gevallen moest ze ook nog onderhandelen met galeries. Vervelende instellingen waren dat eigenlijk. Zij stond op bedrijfsborrels zichzelf te hoereren, terwijl die galeriehouders alleen hun Facebookpagina bijhielden. Als ze dat al deden. Maar wel een afdracht toucheren.

Een paar maanden later stond Napolitana op hoge hakken bij een haringparty. Al snel kwam ze een vriendje van Lodewijk-Frederik tegen. Een makelaar aan de Zuid-As. “Jezus, Napolitana, wat jij hebt geflikt. Even een paar lelijke Oostblokpandjes van Lodewijk-Frederik omgetoverd tot hipsterplekken met die gekke kunst van je! Weet je dat die panden inmiddels flink in waarde zijn gestegen?”

Napolitana moest even slikken. Ook omdat er een graatje dwars zat. “Kun je dat ook voor mij doen?”, vroeg de makelaar. “Ik heb een paar blokken in aanbouw en daar staan nu van die lelijke bouwschuttingen omheen. Gooi daar even een paar van die kunstenaars tegenaan. Zet ik er een bierlokaaltje naast. Ik lach m’n lul uit m’n broek.” Napolitana glimlachte besmuikt, maar rekende ook alvast de vierkantemeterprijs uit.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*