Ondertussen in Parijs

Een Parijse update door Jeroen Jongeleen.

Geen catacombenplaatjes, maar een keurig klein middagje rondje kunstparijs gister (als vader met kind ziet de wereld er ineens heel anders uit). Snel naar binnengeglipt in het Centre Pompidou toen de achterdeur daar openstond. Een echt kindje in de borst-rugzak is de ultieme camouflage voor dit soort dingen.

Yves Klein met een overzicht van van alles en nogwat uit z’n korte leven met uiteraard de onvermijdelijke in onzinnige hoeveelheden getoonde serie blauwe dingen uit privecollecties bijmekaar verzameld.

Hierbij een paar 1-kleurige schilderijen (dat was toen nog een verplicht in die tijd, schilderijen maken). Daar tussendoor was er gelukkig veel speels te ontdekken in zijn feestelijke kunsthouding, waaronder beelden uit zijn tentoonstelling ‘the void’, (waarvan helaas geen plaatjes [sic],) en een hoop van zijn bemoeienissen met groep Zero.

“peinture de feu sans titre” een paar toffe werkjes uit ’61, met wat bijbehorende tekst:

Sluitstuk van de rondgang was het zichzelf als kunstwerk verklaren, en het bijbehorende kunst-huwelijk maar toen ging ie al snel daarna dood. Daarna begon de kleine te huilen waarna ik het museum ben uitgezet.

Vervolgens maar een paar straatjes verder voor wat brandende-banlieu kunst (“voiture, montreuille sur bois, 2005”) van graffiti-performance artiest Zevs (in rotterdam wereldberoemd om z’n omlijnde schaduwen op stoep) in een kunstvitrine van larsen visual in rue charlot. daarnaast tevens zijn logo in chrome gespoten (7-10 2006). De zgn. acid-tag op het raam is een ongevraagde permanente bijdrage van een anonieme buurtbezoeker (tonmak?).

Het bochtje om kom je bij gallery Speerstra die zijn huur betaalt met de verkoop van graffitischilderijen van het eerste uur dwz. de jaren 70 en 80. Nu sinds een week de schilderkunst van CRASH, SHARP, DAZE. (meeneemprijzen 15000euro)

Na een gezellig onderonsje met de parijse HONDO en hollandse Willem zelf over de zin en onzin van graffiti op doek liet de laatste me weten waarom t niet zo druk was op de laatste opening. De opening van de vorige expositie van RCF1 liep behoorlijk uit de hand, waarbij de hele buurt als openbaar gastenboek gebruikt werd danwel als openbare urinoir door bezoekers en supporters van deze locale graffiiti-held of anders wel de auto’s in de wijk als klimrek, dat de parijse politie maar heeft besloten verdekt opgesteld permanent cameratoezicht te houden tijdens de komende openingen van deze gallerie om te registreren wie er zoal komen en doen. Zoals gezegd, voorlopig maar geen openingen meer dus, “dat kunstpubliek maakt er toch alleen maar een bende van, en kopen doen ze ook al niet”. [volgende opening, 8 november met underground held HONET beloofd desalniettemin weer een klassiek Parijs straatgebeuren te worden. Komt allen!]

Hupsakee, weer een blokje verder. Ditkeer naar de nieuwe Addict gallery, verse thuisbasis van Olivier STAK(hier in spaceinvader tshirt). Morgen de officiele aftrap van zijn eerste solopresentatie aldaar. Ook hij met banlieu-drama gekleurd werk. ‘he’s a SARTROUVILLOIS BABY, don’t you forget it!’

Z’n Herbarium van gebrandschilderde plantkundige woonblok-namen (inderdaad de brandende buitenwijken wederom) moet nog een vaste plek vinden in de gallerie (en vervolgens in de verzameling van een parijse rijke stinkert) en hier en daar nog een discussie of twee over de juiste kleur wit om het plamuur op de galeriemuur te verdoezelen. De champagne staat er in ieder geval al klaar voor (louis roederer voor als ‘t echt feest mag worden). Verder nog uit te stallen, een fruitige verzameling flessen als molotov cocktails en om op te hangen een paar neonwerken, waaronder een kleurige ‘TERROR’, met de groeten aan onze eigen MB .

Klein probleempje: de trouwe supporters van STAK zijn dezelfde als waar RCF1 en Speerstra mee te kampen had. Dus of we verder niemand mee willen nemen morgen..

In diezelfde gallerie een paar kleine multiples van grote naam waaronder deze meeneem-McCollum voor de kleine beurs. oplage: zoveel als china aankan. (vraagprijs:60euro incl. VAT)

Op weg naar huis nog even tegen deze SKKI gelopen. Beetje een belabbert plaatje, maar was wel een prettige ontdekking om de wandeling zo’n beetje mee af te sluiten.

SKKI (BBC) was ook een van die jongens van het eerste uur in parijs (de slag om Stalingrad, 1989): het Spangen en Marconiplein van Parijs van eind jaren 80/begin jaren 90. Waar ‘t voor een hoop mensen in Frankrijk allemaal zo’n beetje begon. Leuk om te zien dat die ook nog z’n sporen met anderen deelt als hij weer es in de stad is.

SKKI – la Vieillesse – L’Urine geen idee wat t betekend, maar t zag er goed uit.

“Pour la ligne!”, en zondag weer naar huis.

NB. Mocht ‘t zaterdag bij STAK toch nog een zooitje worden dan stuur ik nog wel wat van dat soort foto’s op, je weet wel. Misschien leuk voor op Trendbeheer na al dat friezegeweld. ;)

aurevoir et atoutalheure