“het is een hele grote ruimte gevuld met een klein beetje rotzooi, in plaats van de overgeschilderde troep kunnen er zeker 20 studenten wonen in dat pand van hun, pure ruimte verspilling en het heeft niks meer met kunst te maken. Het is net zulke rotzooi als SMCS heeft staan, men vind daar verbrande brommers met verf besmeurt ook kunst, ik noem het zuur verdiende belastinggeld weggooien!”
Een brommer met verf besmeurd, dat is natuurlijk geen kunst, maar verder zijn de wakkerste reacties van Nederland gaapverwekkend voorspelbaar. Onvoorstelbaar chagrijn, misnoegen en blinde haat strijden om de voorrang. De personen van het jaar bezwijken onder enorme druk en de zware last van verantwoordelijkheid.
telegraaf.nl/binnenland/57192761/Witte_koffietafel_als_kunst.html
Ai, dat is niet mals :-) maar soms kun je je afvragen wie er hier nou gek is, die personen of.. uitleggen is in ieder geval onbegonnen werk.
Opvallend dat de telegraaflezers denken dat alle kunstenaars die rare dingen maken subsidie krijgen. Toch een raar imagoprobleem.
Hetzelfde las je in de reacties op Florentijn Hofmans badeendje in de oliebollenkoerant: ‘dat zo’n gesubdidieerde kunstenaar dat allemaal maar mag doen’ Het subsidiecircus zit de marginalen het meest dwars, al weet men van hoed noch rand. (En op twee komt dan steevast: ‘Dat kan mijn kind/ik ook’.) (Overigens dit weekend een hoeveelheid stuitende zut gezien waar de honden geen brood van lusten: niet mals!)
Ja, ik hoorde dat u in Amsterdam bent gesignaleerd – was het zo erg hier?
“Geef deze kunstenaar nog meer subsidie
Van Gogh ”
haha, niks mis met kritiek op subsidierebellen, maar dit is wel erg veel van hetzelfde.. aan de andere kant; “de telegraaflezers” is natuurlijk van hetzelfde laken een pak. Onwetendheid is een goede reden mensen te haten. Ofzoiets.
Het is goed om onwetenden te haten. Of zoiets.
“Het subsidiecircus zit de marginalen het meest dwars, al weet men van hoed noch rand.”
Ja, nu je het zegt, mij is het ook een raadsel!
Heeft er iemand (ooit) zo’n mooi bolletjes-en-pijltjes spaghettidiagram gemaakt van wie uitmaakt wie welk geld van wie krijgt?
> Ja, ik hoorde dat u in Amsterdam bent gesignaleerd – was het zo erg hier?
Nee hoor een groot feest. Dat komt nog wel langs in de kolommen hier. De stuitende zut natuurlijk niet.
Subsidie, is dat iemand?
Krijgen we overigens nog een verslag van die zut of blijven we positief gestemd?
Ho, dat was langs elkaar heen gereageerd, evengoed blij dat er ook nog iets was dat de moeite waard was.
Overigens, Jan, is er natuurlijk wel een zwaar gesubsidieerd circuit waar nog wel het een en ander over te zeggen valt!
Er is zeker een subsidiecircuit waar veel over te zeggen valt, echter in combinatie met Hans op de Beeck, een kunstenaar die zichzelf ongetwijfeld zeer goed kan bedruipen met zijn galeriehouder erbij, en bovendien een Belg is, die dientengevolge uberhaupt nooit geen subsidie krijgt natuurlijk, en al helemaal niet van de belastingcenten van de reageerders uit de Telegraaf (waarbij aangetekend zou kunnen worden dat Op de Beeck waarschijnlijk in zijn eentje meer belasting betaalt dan alle Telegraafreageerders tezamen, weliswaar in Belgie) is het een vreemde discussie. Maar dat bent u ongetwijfeld met me eens.
Dat het een vreemde discussie is ben ik geheel eens, maar Op de Beeck weet wel wat subsidie is hoor:hij heeft de Rijksacademie gedaan en dan wordt je door het fonds of zo gefinancierd dacht ik. Dan is die installatie in het GEM die hem geen kwaad heeft gedaan ook niet door hem persoonlijk betaald volgens mij. Laten we zeggen dat hij in de situatie zit dat hij zijn subsidies terug kan dirigeren naar waar het vandaan kwam. Overigens zou ik best eens zo’n spaghettidiagram willen zien!
Bram uit Amerongen bracht het in ieder geval al creatiever onder woorden:
‘Beeck ziet het als “een ongemakkelijk nabeeld”, als ik aan al die verspilde subsidies denk, krijg ik een “ongemakkelijke nasmaak”.’
Maar, buiten de waardeloze reacties om, die je overigens net zo goed kan vinden op de Volkskrant site (ik zou het per definitie niemand aanraden om mensen online vrij te laten reageren), moet ik bijna constateren dat dit niet eens een slecht of negatief artikel is. Dat is toch iets om je over te verwonderen.
Het is helemaal geen negatief artikel, het is een ‘keurig, nette’ recensie. Dat maakt het reagerend publiek ook helemaal niets uit. Iemand roept Kunst en iemand roept Subsidie en het onderbuikgevoel dat gereguleerd wordt door de Onderbuikkrant van Wakker Nederland, schiet reflexmatig overeind. Dito loze diarree en loze drollen als resultaat.
Rijksacademie-gestudeerden worden overigens helemaal niet zo gepamperd als gedacht wordt.
Toch typerend hoe de perceptie van kunst wordt beinvloed door de bekendheid bij een groter publiek van subsidies/uitkeringen e.d. Ik vraag mij vooral af of deze zouden verschillen wanneer dergelijke overheidsondersteuning niet zou bestaan. Zouden de reacties veranderen, of zouden kunstenaars hoe dan ook aan de kant worden gezet als een groep mafkezen, waarvan niets wordt begrepen als het gaat om hoge prijzen die aan kunstobjecten worden besteed etc. Of zou de waardering juist stijgen, wetende dat kunstenaars net zo hard moeten knokken als de gemiddelde ondernemer die een nieuw product op de markt brengt. Kortom: beinvloed economie nu wel of niet de perceptie van kunst?
Ik herinner mij dat ik in Amerika van de ‘gewone man’ (wie dat in godsnaam ook mag zijn) altijd veel waardering ontving m.b.t mijn kunstenaarsschap, hetgeen toch duidelijk gerelateerd leek te zijn aan een systeem waarin kunstenaarsschap door de overheid als gelijkwaardig werd beschouwd als welk andere beroepsuitoefening dan ook.
In Amerika is iedereen die iets “creatiefs” doet artist. Van make-up en nail-decoration artists tot light-artist, hiphop- artist, christmas-decoration-artist, mandala-artist etc.etc. Een artist lijkt daar op zijn minst op een vorm van waardering of verwondering te kunnen rekenen bij een niet-artist. In Nederland lijkt het woord kunstenaar gelijk te staan met een gesubsidieerde (parasiterende) “beroeps” kunstenaar, en de waardering of nieuwschierigheid eerder om te slaan in een zoektocht naar bevestiging van dat parasiterende gedrag. ZIE JE WEL: ZIT DE HELE DAG NIKS TE DOEN
Misschien werkt het om de volgende keer in de Telegraaf of een willekeurige ander artikel voor niet-kunstenaars over kunstenaars aan te geven wat voor een auto de desbetreffende kunstenaar rijdt, om enige vorm van aanzien,waardering of nieuwschierigheid te wekken. Werkt gegarandeerd. Of gesubsidieerde kunstenaars die verplicht mee moeten doen met een tv-show over succesvolle gesubsidieerde kunstenaars-on-ice. Marc Bijl in glimpak met Jennifer Tee? Mag kunstbeeld de koppels bepalen.
Misschien moet in dergelijke shows en tv-optredens ook meteen duidelijk worden gemaakt dat er weldegelijk kunstenaars zijn die van hun werk kunnen leven zonder subsidies of uitkeringen en bovendien veel belasting betalen, en daarenboven ook nog goede kunst maken, al mag dat dan vaak weer niet van de critici omdat je je dan conformeert aan een door en door corrupt systeem, terwijl er toch zoveel ellende in de wereld is, en de arme negers dan, en dat er dan niet veel anders overblijft dan toch weer leuke paardjes te schilderen en te kleien.
Dus? Een onmogelijke patstelling tussen kunstenaar en publiek? Dat of overgeleverd is aan een klimaat waarin de hairdresser van Jennifer Lopez in gelijk aanzien staat als Jeff Koons, of geslaagde hardwerkende kunstenaars net zo te lijden hebben onder cliche’s over uitkeringstrekkende kunstenaars als de daadwerkelijke uitkeringstrekkende kunstenaar zelf (bestaan ze nog?)?
Ik weet niet of het krijgen van de goedkeuring van Telegraaflezers de norm moet zijn waaraan het subsidiestelsel geijkt zou moeten worden. Het populisme onder de subsidiehaters is gewoonweg gekanaliseerde nijd en afgunst. Je hoort nooit mensen klagen over de subsidie die gegeven wordt aan de gezondheidszorg, het onderwijs en de wetenschap of het leger. Daar wordt blijkbaar wel vertrouwd op de expertise wat de bestedingen van de gelden betreft. De Nederlander heeft over het algemeen een beperkte kijk op de waarde van cultuurbestedingen. Het Amerikaanse systeem hanteren voor cultuur d.w.z. het afschaffen van subsidies hoort bij de algemene gedachte dat dat het ondernemend klimaat zou bevorderen. Nooit wordt er eens stilgestaan bij de mogelijkheid om eens iets te doen aan het imago van de kunsten. In plaats daarvan moet er meteen de botte bijl van het afschaffen worden overwogen.
En LeefbaarRotterdam (Jonas I presume?) vergeet dat een hardwerkende ondernemer voor zijn nieuwe produkt, kan rekenen op leningen van banken als zijn produkt commercieel rendabel lijkt te zijn. Zo’n normering kan ook opgaan voor het nederlandse subsidieringsstelsel en doet het inmiddels in feite al.
haha zoiets ja inderdaad maar dan anders
Nogal anders ja. Van mij hoef je geen pleidooi te verwachten op zijn Riki Simons, maar over het algemene imago van de kunsten ben ik in die zin wel geinteresseerd, omdat mijn ervaring is dat het economisch stelsel rondom de kunsten net zo van invloed is op de perceptie van een uiteindelijk ‘product’ als de concept/uitvoering van het product zelf. Elke ‘conceptuele’ kunstenaar dient daar in principe rekening mee te houden: economie is net zo een onderdeel van ‘beeldtaal’ als de plek van presentatie of het gepresenteerde object ‘an sich’. Tevens vermoed ik een middenweg tussen Amerikaanse relativering van ‘de kunsten’ en gemarginaliseerde/gescandeerde kunst onder invloed van overheidsgeld. Vind dat een rare zwart/wit situatie.
Kunstenaars zijn verder per definitie ondernemers, ik heb geen Rick van der Ploeg nodig om dat te begrijpen.
Subsidie is een vorm van betaling/salaris, geen lening. Een bank investeert niet zuiver in een concept, maar in de overtuiging dat er uit de rente over een lening financieel gewin voortkomt. Nederlandse Fondsen krijgen in die zin geen ‘geld terug’, ik zou die niet snel op een lijn plaatsen.
En: zijn Telegraaflezers per definitie blind voor alternatieve vormen van kunstperceptie, of zou het toch iets met kunstenaars zelf te doen hebben dan de algemene perceptie van de hedendaagse kunst zich op zo’n ondergewaardeerd niveau lijkt te bevinden? En zonder in een kniebuiging te vervallen naar lezers van een krant die je eigenlijk helemaal geen krant zou mogen noemen, is dit voor de wilde concept kunstenaar misschien geen boeiend onontgonnen terrein om over na te denken?
Huh…mijn reply op Cioran staat 2 posities verder. 2 reakties TIJDENS het typen van één zin; topdrukte! Hierdoor lijkt die reply enigzins misplaatst.
Hoe dan ook; ben het eens met JS dat het simpelweg vaak haat en nijd is en een soort bewuste onwetendheid; wat te denken van landbouwsubsidies? totaal andere orde, maar de impact daarvan gaat wel even wat verder dan enkele hongerige magen van (onder) gesubsidieerde kunstenaars. Bouwfraude;nog zo’n goeie.Maar over het imago van de kunst vs populisme…heeft de door Trix uitgereikte schildersprijs niet al zo’n soort strekking? Is dat niet wat het ergens juist uitlokt? DUUZENDEN EUROS VEUR WAH KLODDERS KIEK HULLIE…En hoever moet die kniebuiging JUIST wel of JUIST niet gaan? Lastig lijkt me. Maar dat er een imagoprobleem van de subsidiekunst is mag duidelijk zijn…
en JS02; inderdaad; de harde ondernemerswetten van de kunst; tel daar nog eens de keiharde ratrace van de mannetjesmakerij, old boys-network-achtige netwerkpraktijken, topcarriereplanning, omhoogpijperij en subsidie-geiligheid bij op en het lijkt waarachtig wel een soort kunstenaarsaflevering van DALLAS!…in poldervorm dan.
@ Jonas Staal: je stelt een terechte vraag: “of zou het toch iets met kunstenaars zelf te doen hebben dat de algemene perceptie van de hedendaagse kunst zich op zo’n ondergewaardeerd niveau lijkt te bevinden?”
Als je de inhoudelijke reflecties op de bij voorbaat beste tentoonstelling van het jaar leest (Nothing More Beyond; het putje van Den Haag 2), kun je concluderen dat de perceptie van en reflectie op hedendaagse kunst bínnen de kring van beoefenaars van het metier ook van een bedenkelijk niveau is. De denigrerende toon ten aanzien van de Telegraaflezer is mijns inziens een gesublimeerde vorm van zelfkastijding.
Dat vind ik knap Arno. Hoe gaat dat: een denigrerende toon rondbreien tot een gesublimeerde vorm van zelfkastijding? Freud zou je op de vingers tikken voor deze populair jargonnerige zelfverwijzing.
Ik vind het geschetste beeld veel te eenzijdig Jonas. Alsof de subsidies de schuld zijn van het ontstane klimaat: de kunstenaars die geen contact hebben met het publiek, er een kunstmatige scheiding in stand wordt gehouden tussen high and low en het publiek de kunstenaarskaste afwijst.
Het zijn gemakzuchtige beelden die niet kloppen. Ik ken zat kunstenaars die de kloof tussen high and low overbruggen, publieksvriendelijk zijn en toch bakken met subsidie ontvangen. Waar plaats je die dan?
En er zijn zat galeries en kunstenaars die worstelen om te overleven zonder subsidies. De blik lijkt me te eenzijdig gericht op de nadelen van dit stelsel en alle heil wordt gezocht in het tegenovergestelde.
Maar for the sake of the argument is dit natuurlijk een veel te mellow standpunt.
De kritiek is natuurlijk wel terecht dat er een kloof gaapt tussen de kunst en het publiek. Misschien is het gewoon een kwestie van teveel welvaart en te weinig dwingende issues die verwoordt kunnen worden door de huidige beeldende kunst. Misschien wordt er teveel verwacht van kunst wat het niet waar kan maken.
En met je analyse dat het stelsel rondom de kunsten minstens zoveel aandacht zou moeten hebben als het produkt zelf, ben ik het helemaal mee eens. En daarin vind ik de economische make-up niet eens de meest boeiende.
Het is ook niet alleen aan conceptueel kuntenaars om zich hier in te verdiepen.
Het is allemaal de schuld van de overheid die tot op heden het beeld blijft uitdragen van de handophoudende kunstenaar. Onlangs nog met die ( kostbare ) billboard reclame ‘ik ben EEN kunstenaar’ met daarop treurige slachtoffers van de kunstroeping.
Het artikel in de telegraaf was welwillend en positief over de geboden kunst, maar de telegraaf lezer blijft hardnekkig in zijn oude oordeel hangen en wordt uitgerekend door de overheid in zijn vooroordelen bevestigd.
Misschien ben ik ook wel te optimistisch, want de reaktie’s op het werk van hans op de beeck ( laagdrempelig, internationaal succesvol en imposant in de uitvoering) zijn toch echt buitensporig negatief. Ik kan zo snel geen beter voorbeeld verzinnen van een goede kunstenaar die potentieel de goedkeuring van een heel breed publiek kan ontvangen.
@Jack
Zoals ik al zei zul je van mijn kant geen eenlijnige anti-subsidie kritiek horen; ik stel in die zin een open vraag. Tevens ben ik het met E-rosie eens dat de manier waarop er in Amerika naar kunst wordt gekeken vanuit een breed publiek, onderscheid tussen doorwrochte kunst, en salon opfleuring vaak afwezig lijkt te zijn. In die zin vind ik een pleidooi op zijn Riki Simons (zoals eerder vermeld) dan ook onterecht; een pleidooi waarin alles dat publiek trekt en commercieel breed draagvlak genereert per definitie als goede kunst wordt beschouwd (waarin de Young Britisch Artists en Olafur Eliasson zijn ‘zon’ in de Tate het hoogtepunt zouden vormen……).
Wat mij vooral verbaasd is dat er per definitie nogal veel onderscheid lijkt te worden gemaakt tussen een ‘kunstpubliek’ en een publiek daarbuiten. Openheid is geboden, dat is altijd zo, maar vindt men die openheid alleen bij mensen die per definitie in de kunst geinteresseerd zijn, of bevindt deze ‘elite’ zich mogelijk ook elders? In die zin zul je van mij geen veroordeling horen van Telegraaflezers; wel van De Telegraaf zelf. Dat heeft allemaal met vastzittende cultuur te maken: zolang er geen alternatieve opties worden geboden, maken mensen gebruik van de opties/gewoontes die voor de hand liggen. Nu is het niet zo dat kunst mensen per definitie ‘wakker schud’, maar het heeft mij altijd verbaasd hoe ontvankelijk juist die mensen zijn voor mijn werk, van wie ik dat bij voorbaat niet had gedacht. Dat blijft allemaal marginaal en uitzonderlijk, maar dat doet er niet toe: hier geldt het principe dat elk werk, of elke manier van werken, zijn eigen publiek heeft, maar dan moet je dat publiek wel de gelegenheid geven uberhaubt in contact te kunnen komen met je werk/ideeen/denkmodellen etc. Ik vermoed geen minder potentieel tot diepgang van de Telegraaflezer dan die van de NRC next: ik vermoed wel dat bepaalde bevolkingsgroepen meer worden aangesproken op het vermogen zich te verplaatsen in andere denkbeelden dan anderen, en zouden kunstenaars/cultuurproducenten daar niet enige verantwoordelijkheid hebben? Is er ook niet iets in het gesubsidieerde karakter van de Nederlandse kunst dat vraagt om een democratisch karakter tov het publiek dat deze zelfde kunst mede mogelijk maakt?
@Peterc
Zolang kunstenaars gebruik maken van denigrerende organisaties als kunstenaars & co, blijven zij ook bestaan. Die verantwoordelijkheid ligt bij ons. Wij zijn de kunstenaars: de macht ligt bij ons.
En als laatste: toegankelijkheid heeft niets te maken met ‘lage cultuur’, met ‘laagdrempeligheid’ of een aanslag op het complexe karakter van het aangedragen kunstwerk. Uitingen van blijdschap van de Telegraaflezer zeggen niets over het wel of niet geslaagde karakter van het kunstwerk: in essentie gaat het over communicatie, en de mogelijkheid die een kunstenaar voor een publiek schept om op een ‘democratisch’ niveau in deze wisselwerking/uitwisseling te treden.
Jonas, jouw ervaring met onvermoede interesse vanuit ‘telegraaf’achtig publiek is toch opmerkelijk binnen deze nasleep van de publieke lynch van Hans op de Beeck. Misschien is het ook wel een groepsgebeuren geweest: lekker kankeren op een kunstenaar, gezellig !
Het valt niet uit te sluiten dat mensen die hier de vloer hebben aangeveegd met hans op een ander moment gezellig met jou aan de praat raken, zich serieus genomen voelen door de kunstenaar en blij een woordje mee kunnen praten. Net zoals ik me heel goed kan voorstellen dat de kankeraars op ee ander moment zich prima amuseren in een themapark waar ze met hun kinderen zich uitstekend amuseren met een schaalvervreemde object/attractie. Het is allemaal mogelijk. Wat wil ik hier nu mee zeggen ?
Aan de hand van dit ene welwillende telegraaf artikel en de negatieve respons van het publiek –>Ik durf geen er geen algemeen statement over te maken.
@peterc
Mijn reacties hebben niets met Hans op De Beeck te maken of met een willekeurig artikel in De Telegraaf met gepaarde onnadenkende posts van mensen waar ik mij werkelijk niet druk over zou maken. Mijn reacties gaan over de relatie tussen kunst en publiek (binnen een gesubsidieerd klimaat), hetgeen een terugkerend thema lijkt te zijn in dit soort discussies mbt het ‘onbegrip’ dat de ‘gewone man’ aan de dag legt als het om dit soort ‘kunstfratsen’ gaat. Ik stel mij vragen over de manier waarop mensen wel of niet de kans krijgen betrokken te worden in interessante denkprocessen, en over de wijze waarop kunstenaars zich daar wel of niet druk om maken.
Verder heeft mijn werk vaak genoeg rondgecirculeerd op websites waar ik geen goed woord over te zeggen heb, maar dat is nu eenmaal een logische consequentie van publiekelijke activiteiten: intergreren zou ik zeggen, of niet zeuren.
Kunst is elitair en moet dat vooral blijven. Leuk om te zien dat in de Telegraaf ook eens ‘echte’ kunst langs komt, waar normaliter alleen huiscauseurs als Ans Marcus, Patty Herpenau en Marthe Roeling de revue passeren. Hans op de Beeck in de Telegraaf, opmerkelijk, je vraagt je af wat voor contacten Ron Mandos heeft weten aan te boren.
En dan krijg je de voorspelbare reacties, helaas. Maar ik kon niet nalaten die brommer-notitie te citeren.
Het tegenovergestelde is ondenkbaar. Dat de loftuitingen ontelbaar zouden zijn, op grond van een stukje tekst met een klein prentje.
Kunst komt in de kranten met reactiemogelijkheid niet voor en als het vreemd genoeg opeens langskomt dan is het refrein ‘stijf gesubsidieerde zut’. Want zo zingen wij allen. Gesundes Volksempfinden steekt de kop op.
Je zou Maurice de Hond eens moeten laten pollen:
– Kunst is stijf gesubsidieerde zut (Het uitvreter argument)
– Kunstenaars worden rijk door niet te werken maar maar wat aan te rotzooien (Het bohemien argument)
– Kunst is de verheven humus van de samenleving (Het Ander Mens Met Inzicht argument)
– Alleen mooie kunst is mooi. (Goede smaak behoeft geen krans.)
Maar dan anders opgeschreven natuurlijk.
Het volk moet morren over kunst, dat is een gewenste reactie sinds de negentiende eeuw, en de kunstenaars maken zich pas zorgen als het volk het allemaal prachtig vindt. Dan wordt het tijd voor wat anders. (Overigens terzijde is op de kunstpagina in de Telegraaf wel vaker iets te lezen over goede kunst, op een eenvoudige manier opgeschreven voor iedereen. Harpeneau cs houden zich meer op in de Henk van der Meijden-kolommen.)
Wat wil ik hiermee eigenlijk zeggen, welnu, meer iets van dat dat subsidie-idee nog steeds zo aanwezig is. Dat veel kunstenaars nu slapend rijk worden, de kritiek van Saltz elders in deze gratis webeditie, is nog niet doorgedrongen tot grotere groepen mensen, en ik vermoed dat ze daar ook minder moeite mee zullen hebben, zeker de Telegraaflezers niet. Problemen daarmee kan men eerder verwachten in kringen rond de SP en in de voormalige DDR.
Eigenlijk wil ik dus niet zoveel zeggen, behalve dat het me verbaast dat het publiek zo achterloopt op de feiten en het misschien goed zou zijn die imagovorming wat bij te stellen.
Gewoon door wat leuke artikelen over de auto’s (of weet ik veel wat ie voor zijn geld koopt) van Damien Hirst, of de kastelen van Matthias Weisscher, het fonds voor goede doelen om het veel te veel te betalen belastinggeld in zelfgekozen banen te leiden van Olafur Eliasson en zijn vrouw. Of dat Eliasson jaarlijks voor 200.000 dollar vliegtickets koopt en zoveel leuke assistentes heeft met zwarte jurkjes, Louis Vuitton tasjes en grote neuzen, zulke dingen. Iets met dat kunst een echt bedrijf is, waar steden als Berlijn zelfs grotendeels op draaien, aangezien Eigen & Art zo’n beetje de grootste belastingbetaler in die stad is.
De andere kant zeg maar.
Oneens.
Allemaal leuk die glamour kwa brandmarketing maar kunst moet ook over betekenis gaan. Dat laatste is *ook* interessant.
Vergelijk het met het alom tegenwoordige porno. Maar waar is de liefde?
Ja, natuurlijk, mij gaat het er echter om die koppeling kunst/ subsidie eens kwijt te raken als enige en eeuwig weer opduikende nonargument. Daarna kunnen we het pas over de liefde gaan hebben. Dat is drie stappen te snel namelijk.
liefde voor de kunst dat vindt iedereen prachtig, daar vul je geen krant mee.
Gesubsidieerde ransapen en slapend rijk wordende prutsers, dat is mooi nieuws.
Wel bizar dat het woord subsidie niet valt in het artikel terwijl zowat alle reaktie’s daar over gaan. Het artikel is eigenlijk bijzaak.
In plaats van het zo algemeen over subsidie te hebben; meer specifiek; hoe komt die eigenlijk tot stand en is dat wel de manier? Wie zit er in de “deskundigen-met-witte-jassen-commissies” en hoe komen die daar?Hoe wordt de poet verdeeld en wie controleert dat..en wie controleert degene die dat weer controleert? etc etc. Ik bedoel; in het boekje van het fonds staan regelmatig bekende namen waarvan je zou denken dat de geoliede verkoop inmiddels van dien aard is dat het fonds een gepasseerd station zou kunnen zijn…daar gaat het dan ook blijkbaar niet om. Maar qualitiet is ook geen vanzelfsprekende graadmeter…
wees blij met dat er een subsidiesysteem is. en maak er op een goede manier gebruik van.
en neem je verantwoordelijkheid zodra je van een instantie geld ontvangt.
het enige probleem in nederland is dat er weinig plekken zijn die subsidie verstrekken. hierdoor loopt het systeem in nederland gevaar dat er een bepaalde soort van kunst gesubsidieerd wordt. het zou gezonder zijn als er meerdere instanties zouden zijn met iedeer een eigen visie op kunst.
verder: niet alleen de kunstenaar ontvangt subsidie.
en ten slotte: geeft nederland minder geld aan kunst dan het door de unesco voorgestelde minimum.
ik zie het dan ook als belang van een land dat het in zijn kunst investeerd.
Vreemd hoe dergelijke discussies volkomen afdwalen, is het nu vanaf het begin af aan niet duidelijk geweest wat de onderwerpen betreffen, of ben ik degene die er weinig van begrijpt? Nu lijkt een willekeurig Telegraaf artikel over een willekeurige kunstenaar en willekeurige reacties van online lezers alleen maar als basis te voldoen om persoonlijke frustraties over subsidiessysten/beoordelingen/hoeveelheid fondsen e.d te uiten. Zie daar het nut niet van in.
…ik denk dat je het eerder andersom moet zien; ongelooflijk dat topic-reacties over een willekeurig onderwerp op een willekeurig internet-blog AL 37 willekeurige reacties lang duurt…ZONDER ruzie! knap hoor : )
die besmeurde “brommer” van mij stond ook l eens in de Telegraaf,
prima krantje
Het publiek gaat de kunst niet meer waarderen/begrijpen als het weet dat de kunst ook belasting betaalt en financieel succesvol is. De kunst is onbegrijpelijk voor het grote publiek, het heeft zich losgemaakt van het mainstream bewustzijn en zich opgesloten in een cocoon van zelfreferentieel begrip. Een cocoon die aan zichzelf genoeg heeft. Tegelijkertijd beweert het het geweten en vertaling te zijn van het menselijk weten en voelen waar het ook nog eens een financiele bijdrage voor vraagt.
Dan gaat men sputteren. De kunst claimt de vertolking van de mensen te zijn, maar vertikt het om duidelijk te vertolken.
Hier botst de utopistische democratische heilsgedachte met de exclusiviteit van het excellente. Kunst is in de diepste botten een schaarstegoed, en schaarstegoederen zijn duur en exlusief toegankelijk.
Dus de verheffingsgedachte die schuilt achter het subsidiestelsel botst uiteindelijk op de essentiele kenmerken van cultuurgoederen die op exclusiviteit berusten en niet op gemeenschappelijk bezit. De noodsprong van het verheffen van de cultuur en het algemeen nut zijn lapmiddelen die soms te handhaven zijn en soms niet.
Kunstenaars doen nogal eens of hun neuzen bloeden in dit spelletje, of verantwoorden zich in modieuze carrieristische gemeenplaatsen of hullen zich in de rol van de advocaat van de duivel of permiteren zich een onbezoedelde romantische vrijplaats.
Het ware beter om een ander vak te kiezen.
En een moeilijke koffietafel is ook gewoon niet makkelijk.
‘Kunst is elitair en moet dat vooral blijven. Leuk om te zien dat in de Telegraaf ook eens ‘echte’ kunst langs komt, waar normaliter alleen huiscauseurs als Ans Marcus, Patty Herpenau en Marthe Roeling de revue passeren. Hans op de Beeck in de Telegraaf, opmerkelijk, je vraagt je af wat voor contacten Ron Mandos heeft weten aan te boren.’
Schrijft JB.
Je hebt die krant duidelijk nooit gelezen. Ik lees ‘m ook niet, omdat ik het een naar rechts ding vind, maar ik zie wél Paola van de Velde – schrijfster van het artikel over Op de Beeck – op alle grote expo’s in binnen- en buitenland. Oordeel over kwaliteit van de stukken geef ik niet – want lees die krant niet -, maar ik weet wel dat Paola geïnteresseerd én gemotiveerd is. En over heel veel ‘avantgarde’ schrijft.
De geborneerdheid van de Telegraaflezers over de acuele kunsten is gelijkevenredig met de geborneerdheid van de mensen in dit blog over De Telegraaf als kunstroeptoeter.
Met de positie van de beeldende kunsten in kranten als AD en Trouw is het bijvoorbeeld veel slechter gesteld. Het AD schrijft nauwelijks nog ergens over en bij Trouw moeten ze op de ‘kunstpagina’ concurreren met de kookrubriek en de laatste avondwandeling. Als er al ruimte is.
Dat de aandacht die De Telegraaf aan ‘kunst’ besteedt zich niet vertaalt in zichtbare waardering van haar lezers voor die kunst is weer een geheel ander punt.
Overigens denk ik dat de geventileerde meningen in die Telegraaf-reacties veel algemener geldend zijn (dus ook buiten Telegraaf-lezers om) dan we denken. Het boeiende aan internet (en vooral die reactie-mogelijkheden onder artikelen) is dat het een wereld blootlegt die er altijd al was, maar nooit zo één op één werd gehoord. Daardoor was ze ook makkelijk te negeren door de artistieke elite (waar het hele zootje reageerders in dit blog ook toe behoort).
Jammer dat RR zich niet kenbaar maakt . Het lijkt me een gefrustreerde Volkskrantlezer die zich het lezen van de kwaliteitskrant de Telegraaf telkenmale ontzegt om toch maar vooral als boetedoening niet met een bivakmuts en getooid met NRC/Volkskrant gevouwen onder de arm de straat op te moeten.
Met die geborneerdheid lijkt het me nogal mee te vallen als je de reacties goed doorleest. Bovendien siert RR dezelfde gereserveerdheid jegens de teneur van de krant, dus wat wil hij nou?
De reacties van ‘dit zootje’ richt zich tegen de teneur van de krant en de armzalige reacties. Die lijken op die van de eerwaarde RR die de mening deelt over de verderfelijke artisieke elite.
een en al eens met RR.
Telegraaf schrijft wel degelijk redelijke recenties over allerlei tentoonstellingen van hedendaags allooi. veelal established uiteraard, ook niet anders dan de andere kranten- t grotere werk van kunstbeurs, grachtengalerie en museum, maar in zowel positieve als negatieve toon. niet uitgesproken ‘rechts’ of ‘links’.
buiten kijf dat het verder als nieuwskrant tuurlijk een oproeierige stuk gekleurd papier is.
Nee, Heer Segbars, geen frustraties van deze kant. Maar wel de Telegraaf vaak genoeg gelezen om te weten dat ik het een kutkrant vind. Het ging erom dat bepaalde zaken er niet in aan de orde zouden komen. En dat weerlegde ik even.
Wat betreft ‘zootje’: (zelf)relativering, ooit van gehoord?
Daarbij, moet je eerst de biografie van de schrijver kennen, voordat je diens woorden op waarde wilt schatten?
Ik ken u ook niet. En dat hindert mij niet om uw woorden als autonome gedachte serieus te nemen. Ongeacht uw beroep, afkomst of maatschappellijke gezindte.
RR, u relativeert dat ‘zootje’ zelf al, in uw re, mooi.
Over (beeldende) kunst in de koeranten valt een mooie boom op te zetten. Het AD, ik doop die krant graag tendentieus maar o zo terecht oliebollenkrant, die kunst die daar wordt opgehoest, die betreft louter amusement. Dancing on ice.
U haalt Trouw aan: verroest, het is waar. ‘Misschien wel de beste koerant.’ Maar inderdaad: Trouw doet niet aan beeldende kunst. Dat was mij nog niet als zodanig opgevallen.
Trouw is eigenlijk nog steeds een gereformeerde krant, vandaar de wat eenzijdige voorliefde voor literatuur daar, en een afkeer van het afbeelden. Dat krijg je er niet zomaar uit, dat beeldenstormgevoel, zeg maar.
Nah! Zouden die roots zo diep zitten? Sporen uit een ver verleden? Trouw eens mailen dat heel veel contemporaine ‘kunst’ niet meer zomaar afbeeld, integendeel zelfs?
Het is zo erg als Cioran stelt.
Beeldende kunst komt in de ogen van Trouw-redacteuren nog na de sport.
Eén redacteur vertrouwde mij ooit toe dat één keer per jaar over het Stedelijk schrijven wel voldoende is.
Hahaha. (Wellicht heeft die redacteur gelijk, want er is heel veel anders waar je over kunt schrijven op het gebied van de beeldende kunst en eerlijk is eerlijk het Stedelijk doet het niet echt goed de laatste jaren, haar status bezien, maar erm…)
(Trendbeheer zou dat prachtwerk van Mik in de kolommen kunnen rossen, nu nog te zien in de aankocht door SM, maar ja, fotos mislukt. Dat werk moet je zien.)