Één metakwoot uit de lange, meanderende tekst van de NRC │Art Rotterdam lezing:
“Het gevaar van een literaire benadering is dat de schrijver zijn hoogstpersoonlijke kunstbeleving verwoordt en zichzelf dan meestal portretteert als de gevoelige en intelligente zegsman van een kunstopvatting, die in het licht van de huidige problematiek tot niet meer dan schouderophalen aanleiding geeft. Of hij produceert een geestig of ontroerend fictief verhaal dat geheel in zichzelf besloten blijft en min of meer toevallig over kunst, kunstenaars of de openbare ruimte gaat.”
http://www.beikey.net/mrs-deane/?p=67
Je vergist je mrs.Deane. Zoals van Weelden zelf aangeeft is dit een fictief stuk dat “in zichzelf besloten zal blijven” of dat aanleiding zal geven tot schouderophalen.
Uw vrees is niet gegrond dat het hier om een exemplaar van het “Groot-Condceptueel Complot” handelt.
Hmm, Van Weelden schrijft wel: “Ik mag dan een schrijver zijn en dit voorstel is misschien een product van fictie, maar het is niet geschreven als een vermakelijk verhaaltje voor eenmalig gebruik. Het is een serieus voorstel. ”
Voor het geval het inderdaad een serieus voorstel blijkt, heb ik maar vast gereageerd op zijn oproep te reageren op zijn ‘prikkelende voorstel’.
Je kunt dit soort dingen maar in de kiem smoren.
Dirk, ik doe mee, weet bijna alle geluiden van een winterkonkje te duiden en ben kunstenaar. Dat het waar mag worden.
En ogen opent.
Van Weelden is zich, mijns inziens, zeer bewust van de status van zijn overigens zeer vermakelijke lezing. Hij pretendeert allerminst kunstenaar te zijn, maar dat neemt niet weg dat hij het als serieus voorstel opvat.
Hij merkt (terecht) op dat er eerst een gezamenlijk probleem gecreëerd moet worden om disciplinaire grenzen te overschrijden ten behoeve van een groot, wensdromelijk universeel draagvlak. Wat mij zo bevreemdt is dat hij veronderstelt dat er een probleem bedácht moet worden. En daarmee haalt hij zijn hele betoog onderuit. Want er ligt een levensgroot ‘probleem’ dat ons allemaal aangaat, namelijk de verdwijnende openbaarheid van de openbare ruimte. Door zijn ontkenning van een concreet, urgent probleem degradeert hij zijn ‘serieus voorstel’ tot een ballorige en vrijblijvende causerie.
Dat er een probleem bedacht moet worden vooraleer er tot aktie wordt overgegaan is volgens mij bedoeld als een grote ironische sneer richting de fictieve constructie die er telkens wordt opgeroepen om kunst in de openbare ruimte een vorm van legitimiteit te verschaffen.
Is het probleem van de verdwijnende openbaarheid wel zo urgent? Is dat niet een probleem van immer en altijd dat slechts door de schijn van de democratische inspraak en medezeggenschap nu naar boven lijkt te komen?
Ja de inkrimping van openbare ruimte pur sang door voortdurende ordening is op zijn minst een opmerkelijk gegeven waar niet gedachteloos aan voorbij mag worden gegaan. Zoals dat ook geldt voor de inkrimping van de private ruimte. (privacy) [Heeft verder niets te maken met het stuk van Van Weelden die een essay heeft opgehoest volgens de regels: actuele aanzet (Neate bij Eon), wat geschiedenis en gebabbel en dan een leuke eigen insteek.]
Mensen, mensen.. wat een dramatische bla.. de openbare ruimte krimpt steeds verder in doordat de moderne mens zich steeds wijdser uitleeft: hij moet mobiel zijn, hij moet kunnen ontspannen, hij moet kunnen werken, hij moet kunnen consumeren en hij moet alleen kunnen wonen. Allemaal redenen om de openbare ruimte te zien slinken. Maar wel om door diezelfde mens gewenste redenen.
Die o zo mooie openbare ruimte waar vroeger zo veel gemeenschappelijks in gebeurde en die symbool stond voor onze gedeelde visie en verbondenheid waar is die ooit geweest? Er wordt een “heile Welt” geschetst die nooit is geweest.
En zo hebben kunstenaars weer een “terugverlangen” gecreeerd waar met weemoed naar terug moet worden verwezen en die door de o zo corrupte buitenwereld wordt gefrustreerd.
Ik vind het opvallend hoe de kritiek van een litrator afgewimpeld wordt: het is maar een schrijver, het biedt geen serieus alternatief. Misschien is het de door van Weelden aangegeven beperkte invloed die kunst heeft op de openbare ruimte, die zenuwachtig maakt? Hij maakt in ieder geval duidelijk dat de praktische reikwijdte van zijn plan imaginair is. Dat is misschien een insteek die kunstenaars zich meer ter harte zouden moeten nemen. De invloed van kunst op de openbare ruimte is namelijk niet erg groot in weerwil van de telkens weer geopperde belofte.
Tja, Jack, alles is weer waardeloos, niet?
van alles Fraulein Deane
nee hoor.. ik doe alleen niet mee aan die litanie van zelfbeklag. Kunst in de openbare ruimte is behoorlijk waardeloos. Laten we zeggen dat zo’n 95% ervan de volgende eeuw probleemloos of uit eigen roestverlangen oplost of zowieso weg kan, opgedoekt, weggeven of in de bronsoven.
Ik zou er maar een fotootje van maken nu het nog kan.
Sterker nog. De inkrimping van de openbare ruimte is grotendeels te wijten aan de overvloed van rotonde kunst, MKB kunst en verder roest in het blikveld, festivals met een cultureel dagjes-karakter, loslopende performance artiesten en kunst op de hei.
Er is geen ontsnappen meer. Ik wil meer openbare ruimte zonder kunst die ons telkens weer wil wijsmaken dat zij geen part of the problem zou zijn maar the answer zou behelzen.