Mother of Mine, Klaus Härö, 2005
Berken in de mistige sneeuw. Maar de Tweede Wereldoorlog is slechts decor in deze melodramatische Fins-Zweedse kinder-pingpong.
Het Kind ziet de Russen vliegen, die Vader 1 aan het front dood gaan schieten.
Moeder 1 zet het Kind wegens het Rode Gevaar op transport naar Zweden.
Zweden is niks leuk.
In Zweden praten ze Zweeds.
En ze doen dingen met ganzen in een schuur.
Moeder 2 is niks leuk.
Zweedse school is niks leuk.
Postbode 1 komt langs: Moeder 2 ontvangt een brief van Moeder 1.
Het Kind reageert zich af: het ranselen der ganzen.
Moeder 2 glimlacht tevreden: Moeder 1 blijkt een moffenhoer!
Een idyllische tijd breekt aan…
… maar zoals iedere oorlog eindigt ook deze: het Kind moet terug naar Finland.
Het Kind verzet zich: Moeder 2 is de ware moeder!
Vader 2 moet Moeder 2 in bedwang houden
Tevergeefs.
Het Kind wreed weggerukt.
Op de Volvo staat een S te weinig.
Moeder 2 kan er niet om lachen.
Moeder 1 deste meer.
Finland is niks leuk.
Postbode 2 kan de post van Moeder 2 voor Moeder 1 niet bezorgen.
Eind goed, al goed.
In 24 plaatjes twee uur aan pleegzuster bloedwijn samengevat. Dat is 1 seconde.
M’n nieuwsgierigheid naar de misschien wel erg onverwachte afloop van deze film heeft me ertoe gedwongen de plaatjes te bekijken. Ik ben gerustgesteld.
Schitterend beeldverslag. Ik mis alleen de immer aanzwellende strijkers.
Fijn dat ik het allemaal nog even heb kunnen nazien. Ik heb de helft gemist door traanvocht in mijn ogen.