Omdat de curator een vrouw is, was een zekere mate van feministische bevlogenheid wel te verwachten. Er zijn dan ook bijna evenveel vrouwelijke als mannelijke kunstenaars
vertegenwoordigd. Een aantal kunstenaressen is duidelijk present. Extra accent werd gelegd op de dans en ander sierlijk gebeweeg in de ruimte.
Sheela Gowda’s ‘And tell Him of My Pain’ is uit 1998
en gemaakt met een 97-tal ingesnoerde draadjes.
Iole de Freitas meandert door de ruimte en knalt zelfs door de muur heen.
Mary Kelly mag 23 meter lang meedelen dat Sisterhood POW is in lasergesneden acryl
maar ik vind de fotootjes van haar zoon uit 1974 interessanter.
Hu Xiaoyuan borduurde met haar bloedeigen haar
en Zofia Kulik is alom present. Dit werk hangt in Schloss Wilhelmshöhe tussen de oude kunst. Hier is nog meer documentawerk te zien.
Cosima von Bonin mocht haar gang gaan in de documenta-Halle: ‘Relax it’s only a ghost’
en er werd zelfs echt gedanst
onder het wakend oog van choreografe Trisha Brown.
Leave a Reply