Art Museum Expansion: A Constructive Trend?

Soms zie je door de mensen de kunst niet meer… The Washington Post laat vier ervaringsdeskundigen aan het woord over de steeds grotere kunstmusea.

‘Museum elephantiasis’ is een diagnose van wat zich over de hele wereld epidemisch onder musea aan het verspreiden is. Vier prominente kunstkenners geven hun mening: Yve-Alain Bois, Susanne Ghez, Philippe de Montebello en Timothy Potts.

‘Haven’t we lost sight of what is most central to why we’re here and what we’re doing?’

washingtonpost.com/w[…]05/AR2007100500240.html

9 Comments

  1. Arno,

    Ik zag vanavond de film “Russian Ark” die tevens ook over het museum en haar functie gaat.
    Met daarin een uitspraak welke het debat die de gemoederen heden ten dage zo bezig houdt.
    Ik zal hem citeren (vertaald) als u mij toestaat.
    “De overheid stelt geen vertrouwen in zijn kunstenaars. De overheid wil niet dat jullie ideeen hebben. Eigenlijk zijn niet alleen de kunstenaars lui, maar ook de overheid”.
    Waardoor je tot de vraag kunt komen: bent u het daarmee eens of niet? En zo ja; hoe komt het dat die luiheid zover is doorgedrongen dat het ook op de ‘behoeders’ van de kunst is overgeslagen? Ik ga er dan voor mijn gemoedsrust even vanuit dat het geen economische oorzaak heeft. Misschien een principale?
    Mij valt in het algemeen op dat veel van deze ‘hoeders’ ook wel een beetje last heeft van het ‘met de billen knijpen’ als het gaat om communicatie.
    Zou het kunnen zijn dat de Nederlandse kunst door het onvermogen om met een grom om te gaan het internationaal succes misloopt vanwege juist de billenknijperigheid van een bepaald soort mensen die hoog opgeklommen zijn in de hierarchie van het bestel?
    Ik weet het, je hebt mij eerder al zijdelings misantropie verweten -al vraag ik mij nog steeds af op basis waarvan. Misschien verwar je bepaalde uitingen van al dan niet terecht wantrouwen tegen de heersende macht als misantropie, misschien ook heb je bepaalde informatie uit de eerste hand- maar nog immer ben ik van mening dat een gedane uitspraak moet worden bekeken in het licht(of de context) waarin die uitspraak gedaan wordt.

    In het geval van de film Russian Ark denk ik dat je niet hoeft te twijfelen. Dat leert de geschiedenis ons gelukkig.
    Maar waar in de les zijn wij eigenlijk gebleven?
    Blijven steken bij bordenwissergooierij?

    Dat L. ter Braak’s en mevrouw Luytens zetels zo riant zijn daar slaap ik geen nacht minder om. Geef mij maar een kuipstoeltje a la rally of racerij.
    Neen, de vraag is natuurlijk hoe de gegoede burgerij zich de trots kan aanmeten van werkelijk kunstenaarsschap a la Wolkers, waarin natuur en kunst met elkaar vervloeien en waar we dan -om helaas meteen in door politiek gecorrumpeerde taal te spreken- trots op Nederland kunnen zijn.
    Niet in soms fnuikende kunsthistorische assemblee’s en met wollige taal doorspekte catalogi maar werkelijk tot inspiratie leidende gedachten.

    Misschien is het een zogeheten culture-gap maar ik betwijfel dat.
    Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het werkelijke (en tegelijk meest bewerkelijke) probleem nog steeds een kwestie is van ontvankelijkheid.
    Dat is wat de heersende kunstelite kenmerkt in zijn alomtegenwoordige tekortkomingen en in de vorm van een vreemd soort buitensluiting voor alles wat anders is vooralsnog het lulletje van de ‘internationale’ kunstmarkt maakt. Aan schoonheid terdege ingeboet en aan de schaamte voor zijn eigen viriliteit ten onder gaand.
    Laat ik afsluiten met een aantal woorden ter nagedachtenis aan Jan Wolkers:
    Ik ben misschien een lul, maar ik heb er ook 1.
    En ik doe ermee wat IK wil.

  2. En waar is trouwens de reactie van dhr. van Roosmalen gebleven die hier eerder stond en waarop ik (mede) reageer?

  3. Beste Rogier, (me er niet van bewust dat ik je ooit misantroop heb genoemd en al helemaal niet beschikkend over informatie uit ‘de eerste hand’) laat ik je vraag, n.a.v. “Russian Ark”, of ik het er mee eens ben dat niet alleen kunstenaars maar ook de overheid lui zijn, beantwoorden met een opmerking van jezelf: “ik van mening dat een gedane uitspraak moet worden bekeken in het licht(of de context) waarin die uitspraak gedaan wordt” (tautologische retoriek is niet van mij). De film is van Sokourov, een Rus. De geschiedenis van diens overheid in relatie tot kunst is een iets andere dan de Nederlandse.
    Verder ontwaar ik enkele uiterst creatieve formuleringen in je email. De zinsnede dat “veel van deze ‘hoeders’ ook wel een beetje last heeft van het ‘met de billen knijpen’ als het gaat om communicatie” is een uiterst gevatte manier om te zeggen dat de kunstelite een hoog gehalte aan petomanen kent.
    Je constateert terecht dat het gebrek aan internationaal succes van de Nederlandse kunst te wijten is aan zelfingenomenheid, hetgeen zich uit in “het onvermogen om met een grom om te gaan”.
    Het Schipperiaanse terzijde “Maar waar in de les zijn wij eigenlijk gebleven?” heeft de potentie van “Waar heb dat nou helemaal voor nodig?”. De dramaturgische overdrijving in de volgende acte “En waar is trouwens de reactie van dhr. van Roosmalen gebleven (…) waarop ik (mede) reageer?” is een trefzekere, hilarische en tegelijk pijnlijke notitie van in alcohol gedrenkte existentialistische twijfel.
    Chapeau! Ik heb er van genoten! Volgende keer een heldere vraag; geheid antwoord. En maak het vanavond niet zo laat; het portret van Günter Wallraf is al om 1 uur afgelopen (WDR).
    En lui? Ik? Zat gisteren, vrije dag en onbetaald, ongeveer 9 uur in de trein om Daan Samson een financieel aantrekkelijke kunstprijs uit te reiken in Beetsterzwaag, kwam het hautaine prinsje niet opdagen. Zelfs met positieve grom kan de kunstenaar niet om gaan.

  4. Beste Arno,
    Ik heb de kabel de deur uit gedaan en hier wel een schotel maar die staat nog binnen. Dus het portret van Herr Wallraff is aan mij voorbijgesnoefd.
    Maar het is goed te horen, dat je ervan genoten hebt.
    Daar doen wij het toch allen voor.
    Rest mij tot zover even de felicitaties aan Daan Samson te Beesterzwaag alsmede het verzinnen van een nieuwe vraag.
    En mijn dank voor het aangeleerde nieuwe woord de Petomaan waarvan het bestaan tot nog toe aan mijn bewustzijn was ontgaan.

    Tot wederhoren (ziens)

  5. Om nog even terug te komen op wat jij die ‘existentialistische twijfel’ noemt: in mijn misschien wat primitieve Safari-browsertje lees ik hier maar twee, vier, nee zes laatste reacties linksbovenin een kadertje.
    Jij verondersteld dat ik hier een overzicht van artikelen voor mij heb en die in een dronken bui geheel over het hoofd zie. En noemt die nog eens pijnlijk bovendien.
    Ai!
    Terwijl ik mij eerder afvraag hoe je (of met welke browser je) op dit zo nu en dan kostelijke domein oude artikelen in herinnering roept zonder dat je eraan gedacht moet hebben ergens een notitie van de titel te hebben gemaakt.
    Maar dat is misschien meer ook een vraag aan de webmaster zelf.

    Salut,

  6. P.S.: overigens wil ik wel de wens uitspreken dat we niet zullen vervallen in het gedrag van gebeten honden.
    Ik kan je niet verwijten dat je niet aan het ‘debat’ deelneemt en ik meen je eerder hiervoor al letterlijk te hebben geprezen en wil dat best nog wel eens doen vooropgesteld dat de dialoog niet teruggevoerd gaat worden tot het doen van lepe verwijzinging naar historische feiten waar ik misschien geen weet van heb.
    Ik noem jou namelijk nergens lui.
    Toegegeven; ik ben nu eenmaal wat jonger dan jij en daardoor uiteraard niet op evenzoveel domeinen evengoed ingelezen als jij. Of U, zo u wilt. Maar dat gegeven zie ik niet per definitie als een zwakte juist omdat ik de lucht om iemand heen als 1 van zijn belangrijkste bezittingen beschouw.
    Eerlijk gezegd vind ik het tamelijk, of misschien beter gezegd onbetamelijk, hoe je je in het grootste deel van je antwoord opstelt, zonder mij daarin te kennen.
    En ik vraag mij af hoe het nu verder moet tussen ons Arno…
    Nu ik ook nog lees hoe je nota bene zelf als jurylid van een kunstprijs optredend de ‘oordelende’ als spijkerhard en onkreukbaar typeert. Wat rest er mij dan nog te zeggen anders dan ‘zet die tv met Walraff eens uit en schilder zelf eens iets?’
    Je hoeft heus niet om 9 uur al onbetaald in 1 of andere trein Noordwaards te gaan zitten om een nog onbenoemde prins te lauweren.
    Dat is helemaal niet wat de wereld van je vraagt als je er absoluut geen zin hebt.
    Pak dan gewoon de trein om twaalf uur of zo rond als de uitreiking toch pas om 3 uur plaats vindt.
    Kun je ook nog iets van een broodje eten in een restauratie, ergens.

    So long.

  7. En o ja, waarom eigenlijk constateer ik terecht dat:
    ‘het gebrek aan internationaal succes van de Nederlandse kunst te wijten is aan zelfingenomenheid, hetgeen zich uit in “het onvermogen om met een grom om te gaan”.

    Dat is misschien ook nog een aardig wezenlijke vraag in deze.

    Achtend,

  8. “Terwijl ik mij eerder afvraag hoe je (of met welke browser je) op dit zo nu en dan kostelijke domein oude artikelen in herinnering roept […]
    Maar dat is misschien meer ook een vraag aan de webmaster zelf.”

    Scrollen tot onderaan, kun je op vroeger klikken, danwel het zoekveld rechts gebruiken.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*