Het hedendaagse kunstenaarschap bestaat vooral uit het maken van keuzes. Wat trek je bijvoorbeeld aan wanneer de vriendenkring van een gerenommeerd kunstinstituut jouw atelier zal bezoeken?
In dit geval kiest Daan Samson voor een eenvoudig ribfluwelen pak met daaronder een ‘bunny hug’ van de Rotterdamse ontwerper Henk Koers. Het bontje in de nek van Daan Samson komt oorspronkelijk bij Valentino vandaan.
Kunstcentrum Witte de With blijkt in totaal acht vrienden te hebben. De afdeling Publiciteit begeleidt vandaag één vriend naar de Robert Fruinstraat.
De insiders van Witte de With worden bijgepraat door de jonge kunstenaar…
‘Zonder Titel (Plaatsbepalingen)’ uit 2005.
De ‘Vriend van Witte de With’ geniet zichtbaar.
Detail uit het project ‘Perfection is our target’ voor museum S.M.A.K. te Gent (2007).
“Goed gastheerschap is altijd mijn streven” aldus Daan Samson. “De vrienden van toonaangevende kunstcentra gun ik daarom altijd allerlei exclusieve privileges!” Ook nu biedt de kunstenaar weer een aantal primeurtjes…
De delegatie van Witte de With krijgt de gelegenheid een blik te werpen op een (nog altijd) gecensureerd kunstwerk. Het gaat om de levensgrote foto ‘Zelfportret als curator Rein Wolfs die zijn zeventienjarige zoon ophaalt bij discotheek Hollywood Music Hall te Rotterdam’.
Het geheimzinnige werk wordt vervolgens weer direct terug in ‘de koelkast’ gezet.
Als afsluiter toont Daan Samson zijn spraakmakende video ‘Last Christmas I gave you my heart’. Tijdens de tot stand koming van deze kerstproductie kreeg Daan Samson vorig jaar bijval van (vlnr) Barbara Visser (Schoonheidsspecialiste in Hoogvliet), Jan De Cock (Schrijvende tralietrotter uit Westmalle, Be), Iris van Dongen (medewerkster secretariaat Hogeschool Rotterdam) en Erik van Lieshout (manager van verfwinkel Kroonpart te Zoetermeer).
die twaalfde foto van boven is uitermate grappig
anouk lacht zich rot!
proost buurman, alle vrienden en dergelijke honden!
Zelfs als zij geweten had dat Jasmijn Visser Vriend van Witte de With is, dan had de onkreukbare jury haar desalniettemin de Sybren Hellinga Kunstprijs 2007 onthouden.
Tja, dan spreek je met een kunstenaar expliciet af dat hij een werk, dat onnodig inbreuk maakt op de privésfeer, niet publiek maakt. En dan zie je vervolgens gewoon pontificaal op het World Wide Web dat het aan het hooggeeerde publiek getoond wordt. Fuck the artist in dit geval!
Censuur is iets anders, Mr. Samson! De titel is het werk.
Wat is dat eigenlijk voor rare gast die Samson?
ik vind het jammer dat het Gent project niet door is gegaan, de belgische elite golfend in een achterstandswijk, meesterlijk
@Rein Wolfs
‘Een zelfportret als’ is iets anders als ‘een portret van’. De distantie druipt er – in dit geval – vanaf. Wie maakt zich nu waar druk om?
eindelijk een echte computer.
Ik vermoed hier een soort Soap-plot.
Compleet met ijzingwekkende Cliffhanger.
Licht eens een tipje.
Zou ik willen vragen aan Arno, Syb, Rein en Daan.
In deze vraag ik mij af wat nu precies de dieper gelegen bezwaren zijn van de heer Wolfs tegen het werk van het hinderende kind de heer Samson. Ik meen namelijk niet expliciet de heer Wolfs zijn tronie en face op getoonde fotoos terug te zien. Ook vraag ik mij af waarom een persoon met een duidelijk publieke functie als de heer Wolfs zich zo gekrenkt voelt als er een persoonlijke notitie over hem in de media verschijnt, u opereert in uw metier immers namens de wensen van het grote publiek? Graag zouden wij wellicht in deze eens wat meer “persoonlijkheid” geetaleerd zien. U profileert zich immers als de connaisseur in de publieke sector dat verlangt wel enige openheid me dunkt!
Wat is trendbeheer toch niksig. Time riep in januari dit jaar iedereen uit als ‘person of the year’. ‘Yes You. You control the information age.’ Dat is prachtig, die democratisering, maar op trendbeheer levert dat weinig op. Geef mij maar Fucking Good Art. Die gasten kunnen tenminste schrijven en besteden aandacht aan de vorm.
‘Besteden aandacht aan de vorm’, die volg ik even niet. Welke vorm?
FGA is tekst, TB is beeld. Nogal een verschil.
Precies Susan, er is een verschil in gasten die goed kunnen schrijven (AFTH van der Heiden en Arnon Grunberg zeg maar) en mensen die aandacht aan de vorm geven zonder te schrijven.
De kunst is nu om het beide zelf te doen en er nog een broodje (vis, vlees, al naar gelang de vergelijking) van te kunnen kopen ook.
M.a.w. je maakt iets en anderen schrijven erover.
Zelfs als je zelf schrijft!
Gekke wereld toch.
Beste NP,
Iemand die niet begrijpt wat vorm is, dat volg ik weer even niet. TB is beeld én tekst. En mijn punt is dat die tekst op TB heel vaak zo niksig blijft, en de Fucking Good Art heeft teksten die met aandacht en preciesie zijn geschreven. Dat vind ik belangrijk. Maar het zal wel aan de vorm van het Bloggen liggen.
Susan
beste suus, ik vind lezen maar saai..
tekst die je niet kunt lezen Fucking Good Art http://www.fuckinggoodart.nl/ vergelijkng loopt al gelijk mank.
Beste de Graaf,
Deze zin van jou is al helemaal niet te lezen laat staan te begrijpen. Moet ik nu gaan raden wat je bedoelt?
Jij typt: tekst die je niet kunst lezezen Fucking Good Art – wat bedoel je? Ben je een dubbele punt vergeten? en wil je zeggen dat de bijdrages van kunstenaars in de FGA onleesbaar zijn?
Dus, als je nu eens wat meer tijd zou besteden aan het typen van je gedachten dan komen we misschien verder dan deze non communicatie. Begrijp je:-) Zomaar blind in het wilde weg typen… daar schiet helemaal niemand iets mee op. En dat is nu precies mijn kritiek op TB.
Susan Weinberg
De postjes op TB worden gecontroleerd op spelling en leesbaarheid. De reakties laten we meestentijds ongecorrigeerd, uit respect voor onze reageerders. Gooi ze dus niet op 1 hoop!
Maar ondertussen vraag ik me wel af waarom je TB en FGA met elkaar wilt vergelijken. Volgens mij zijn de ambities heel anders. Als het motto moet zijn: ‘veel is goed en groot is lekker’, dan zie ik liever veel plaatjes dan veel woorden. Zeker als het beeldende kunst betreft.
@ Susan Weinberg. Fucking Great Art is een gesubsidieerd tijdschrift dat eens per twee maanden op papier verschijnt. Trendbeheer is een weblog vrij van subsidietm dat meerdere malen per dag nieuwe berichten brengt. Je vergelijkt appels met peren.
Vind Trendbeheer ‘niksig’, maar neem het verder voor wat het is.
Overigens, de website van Fucking Good Art werkt niet of nauwelijks. De site lijkt slechts bedoelt voor eigen gebruik en lijkt gemaakt om nooit van de computer van de maker af te komen. Dat is nog een verschil met Trendbeheer.
Hoi Susan,
Dat FGA meer aan tekst doet dan TB kan ik je wel in volgen maar dat ze meer aan aandacht aan vorm besteden daar raak ik je kwijt.
Fucking Good Art is allemaal Engels en de plaatjes zijn kapot. Verder is Trendbeheer gratis. Stemmen kan met de muis.
Het meest irritant aan nikserigheid is wel de nikserige ‘ik vind en hoor mij aan’-meningen die tot in het oneindige geventileerd menen te moeten worden over weblogs op weblogs. Mantra’s door Alzheimerpatienten. ‘Zomaar blind in het wilde weg typen… daar schiet helemaal niemand iets mee op.’, ja, dat gaat (n)ergens over! De andere discussie is een stuk interessanter! Welk publiek persoon heeft het recht of onrecht op een ban op publicatie in publieke context van de eigen afbeelding als privé persoon?
Ja, soms lijkt het hier wel een krankzinnigengesticht, dat is waar.
Fucking Good Art is helemaal niet gesubsidieerd! Heb ik ze zelf gevraagd. Het drukwerk van dat blaadje (zine) betalen die mensen zelf en verder worden ze voor tentoonstellingen uitgenodigd etc. Je moet wel goed geinformeerd zijn als je iets beweert!
Bovendien… is het hebben van subsidie een kriterium voor goed of slecht, om te diskwalificeren? Alle kunstenaars in NL krijgen toch subsidie, of niet dan? Zijn alleen de kunstenaars zonder subsidie “echte” kunstenaars? Het Boijmans is ook gesubsidieerd, Witte de With en tent. ook. Zelfs koeien worden gesubsidieerd, dus waar hebben we het over?
YOU. ‘person of the year’. ‘Yes You. You control the information age.’ Daar wilde ik het over hebben, en wat voor informatie breng je dan de wereld in. Mijn observatie is dat op TB meer aandacht wordt besteed aan elkaars vliegen afvangen. Waarom meedoen aan deze blog als je niet van tekst houdt en geen moeite doet om even een goed stukkie te schrijven? Dit ervaar ik bij FGA wel … dankje Kim Bee
‘Mondriaan foundation’ en ‘The Netherlands foundation for visual arts, design and architecture’ staan genoemd onder de kop Support. – De betreffende logo’s zijn kapot. – Dat is subsidie, niet?
Of subsidie goed of slecht is is hier helemaal geen punt van discussie.
Hoi Susan,
‘Mijn observatie is dat op TB meer aandacht wordt besteed aan elkaars vliegen afvangen.’
Wijs me die maar eens aan.
TB is een beeldlog.
In het jaarverslag 2006 (pdf) van het Fonds staan op pagina 37 onder de noemer ‘Bijdragen werkbudget beeldende kunst’ de makers van Fucking Great Art met naam en toenaam genoemd. “Met een bijdrage werkbudget verbleven ze langer in Berlijn om dit nummer tot het eind goed te begeleiden en te presenteren”
Joe moet joezelf wel goed informeren, Susan.
Inderdaad ‘dit’ nummer HvL. De rest wordt met niets gefabriceerd. Schandalig hoe weinig correct men is, hoe weinig men research pleegt en hoe weinig men de bronnen raadpleegt.
En dat alles onder het ‘werkelijk niet interessante hangijzer’ van de subsidiering.
Mijn god, de DDR is weer herrezen. De vliegen worden wel heel banaal afgevangen.
Goed research Hvl, maar niet heus. En ter uwer informatie: de website van FGA is altijd tip-top in orde. Alleen nu even niet. Insinuendo van de plee. Minimale journalistieke verificatiemethodiek is natuurlijk nooit de forte van het webloggersgilde geweest, maar een cursusje hier of daar zou geen kwaad kunnen. Wellicht te ingewikkeld voor hen die lezen ‘saai’, vermoeiend en passee vinden.
Moet je op jouw log niet een subsidieontvangers meldpunt installeren? Om de een of ander aan te kunnen
geven.. mijn vingers jeuken namelijk.
@ Jack Segbars Hoe kun jij nou weten of ik eventueel iets tegen subsidies heb? Dat beweer ik nergens, het is hier helemaal niet aan de orde geweest. Ik beschreef slechts het verschil tussen TB en FGA, waarbij ik wegens die bewuste vermeldingen op de website van FGA er van uitging dat FGA subsidie ontvangt. Dit in tegenstelling tot Trendbeheer. That’s it.
Komt het je gelegen iemand een anti-subsidie standpunt in de schoenen te schuiven?
Beste Hvl,
Ik neem TB voor wat het is. Prima, niks aan de hand, geleuter vanaf de kant. Soms een leuk relletje – zoals toen met KC en verder onder de maat doelloos gezwets. Erg vermakelijk. Maar wat draagt dit bij aan de kunst? Leg dat maar eens aan de lezers en deelnemers van TB uit, Hvl.
Verder wil ik toch even kwijt dat jij het belangrijk vond om te melden of iemand zijn werk met subsidie maakt of niet. Als je nu eens je identieteit openbaar maakt dan kijk ik ook even op dat lijstje van het Fonds met de lange naam of je naam erbij staat. Ik denk net als Jack Segbars dat de subsidiekwestie voor jou heel belangrijk is. Of vergis ik mij?
En hou nou eens op zeg met dat infantiele popie-gedoe met je joe joe joe… je vershuilt je achter als-ik-maar-leuk-uit-de-hoek-kom, dan hoef je namelijk niet met echt iets te komen.
Ik weet heel goed hoe het zit met de FGA. Ik lees namelijk altijd een colofon.
Goed, zo hebben we het al dagen over niks. Typisch TB! Wat is volgens jou de zin van deze weblog mijn beste Hvl?
SW
Geachte mevrouw Weinberg,
U ook bedankt voor uw bijdrage.
Met vriendelijke groet,
Prof. Ir. F.O.U Tabacsheuvel
Mevrouw Weinberg, kunt u alstublieft uw eigen weblog beginnen om op eigen webstek-houtje door te kunnen ronkenreutelen over dit lauwe onderwerp zodat dit misschien weer ergens over kan GAAN? Er was hier in potentie iets interessants discussiewaardigs aanwezig maar werd in de kiem gesmoord door uw ellenlange nietterzake doende (excusez mes mots) bijdragen. Met dit soort ja subsidie nee subsidie gezwatel wordt TB een self forfilling prophecy: als je maar lang genoeg beweert dat het nergens meer over gaat…et voila. I rest my case.
Zoals mevrouw Weinberg al schrijft: “YOU. ‘person of the year’. ‘Yes You.”
Het staat eenieder vrij (hier) te reageren naar believen en kunnen, relevant of niet.
En zo vindt ook mevrouw Weinberg haar plaats op het internet. Incluis nodeloos zuur toontje. Je vraagt je af wat ze wil. Bewijzen dat ze bestaat of op onhandige manier proberen reclame te maken voor Fokkin Good Art?
Trendbeheer doet niet veel meer of minder dan reclame maken voor kunst en beeldcultuur middels een duurzame dagelijkse feed. Je hoeft maar te kijken om te zien dat de berichten op trendbeheer bestaan uit naam plus plaatje plus citaat plus verwijzing. Er wordt niet geschreven op trendbeheer mevrouw Weinberg: voor essays bent u hier op het verkeerde adres.
Jamaar, hoor ik u zuchten, er staan hierboven toch lettertjes? Mag ik dan niet een scheet laten dat alles niksig is? En FGA niet niksig?
Uw reactie is irrelevant, niet ter zake doend onbeholpen geformuleerd. Doch soit, elke potentiele discussie is door YOU the people binnen de kortste keren off topic. Daar heeft u inderdaad gelijk in.
Begint iedereen nu in het wilde weg te schieten en met stront te gooien?! Al die insinuaties en interpretaties. Wat een vertoning. Er lag (misschien) een interessant onderwerp op tafel, maar simon v, de Graaf en Hvl konden niet wachten om het af te knallen of er een flauwigheid tegen aan te gooien. Zo gaat het nu altijd op deze weblog… spelen op de man en niet op de bal. Precies JB (jeroen bosch)… Wat een verspilde energie.
doei
Gut. Mevrouw is een grapje.
Goh Jaapie, dat is een goeie… vermoei je niet teveel ventje.
Goh suus, nog steeds bezig om je energie te verspillen..
Verder nergens om, maar dit staat in het colofon van FGA: “De Fucking Good Art critic of the year is YOU!” (kapitalen van FGA).
Elementair verschil tussen TB en FGA slechts één letter, ‘d’. Namelijk het verschil tussen reactie resp. redactie.
Het enorme potentieel van TB als (serieus en dus invloedrijk) discussieplatform en plaats voor gedachtenwisseling wordt, iddd SW, door de ontbrekende d ondergraven door de terreur van de mondigheid. Internationale en pretentieuze informatievoorziening (Guardian online, Times online – prima, overigens) valt als zaad op het kale stoepje in Rotterdam-West.
Dus JB/TB, autoriteit tonen, redactie voeren!!
En dan als mister edit reacties kuisen: ik dacht het niet. Hoewel het natuurlijk wel een aantrekkelijk idee is [verwijderd door de redactie]
[verwijderd door de redactie]
Beste meneer Bosch,
Mijn reactie is een vraag.
Jij wilt niet veel meer of minder doen dan reclame maken voor kunst en beeldcultuur. De berichten op trendbeheer bestaan uit naam plus plaatje plus citaat plus verwijzing. Tot zover is het heel helder. Goed idee. Als extraatje krijgt de bezoeker de mogelijkheid te reageren.
En nu komt mijn vraag: wat wil je met die reacties bereiken?
Susan, de mogelijkheid om te reageren heeft geen speciaal doel op zich anders dan lezers/bezoekers de mogelijkheid te bieden (ongemodeerd) te reageren op het gebodene. Je kunt er voor kiezen de reactiemogelijkheid dicht te kletsen (angst?) of open te houden en te vertrouwen in zelfreinigend/zelfcorrigerend vermogen.
Dat er daarbij vaak niet op het gebodene wordt gereageerd maar andere onderwerpen worden aangesneden (egowaan, de groeten doen etc) is usance, eigen aan internet, zie je overal, niets aan te doen. Is ook niet zo erg, het vluchtige laagdrempelige karakter bezien.
Eigen aan internet blijkt dat binnen x keer het keer op keer niet meer gaat waar het oorspronkelijk over gaat of over zou kunnen gaan. (Zo ontstaat deze thread onder een bericht over/van Daan Samson, de vriend van Witte de With, een ‘geheimzinnig werk uit de koelkast’, aanknopingspunten genoeg.)
Dat is niet erg. Hoewel wel wel vervelend af en toe. Berichten schrijven/plaatsen zich nl niet van eigens. Daar zit tijd en energie in. To the point danwel inhoudelijk commentaar is dan af en toe net leuker.
beste jeroen,
En nu terug naar de kwestie: een gesensureerd kunstwerk, een levensgrote foto met de titel “Zelfportret als curator Rein Wolfs die zijn zeventienjarige zoon ophaalt bij discotheek Hollywood Music Hall te Rotterdam.”
YES! Sjappoo voor uw holisme! YOU ja!
En waar is nu de reagerende protagonist gebleven? want het mag duidelijk zijn dat uw reactie het werk maakt, of al heeft gemaakt. Want het werk zelf in zijn materialiteit is natuurlijk nikseriger dan niks. Een jolige bovendien slechtuitgevoerde scheet. Maar daar draait het hier natuurlijk niet om. Het hoeft in weze niet eens meer te bestaan. Op slot en grendel of omgedraaid tegen de nuur zal dan ook weinig uithalen en het effect van het letterlijke ‘publiceren’ wat niet sjofel wordt geacht (want ook nog eens geensceneerd/gefingeerd) alleen nog maar sterker maken. Wat vindt A v R er eigenlijk van dat op een blauwe lichtbak de locatie van zijn (inmiddels voormalige begreep ik) woonstede haast voor de ramen van HWW staat te gloeien?
@ Kim B: geen enkel probleem mee. Het voor iedereen openbare telefoonboek geeft meer gedetailleerde informatie. Interessant is dat de kunstenaar in het betreffende werk de suggestieve combinatie curator/AH opvoert (niet alleen van AvR, maar ook bv RW en RW) en daarmee een betekenispotentieel opent. Bovendien is dit, net als het verwachtingsvolle ‘Sleutelfiguren’, een van de werken waarmee Samson zich als kunstenaar in de nog juist openbare delen van de culturele infrastructuur positioneert, teneinde zo bepaalde mechanismes, verwachtingen, vooronderstellingen, structuren bloot te leggen. Maar vooral teneinde ‘uit de tent te lokken’. Hetgeen soms buitengemeen goed lukt. En hiermee kom ik op kernvraag van Kim B: “Welk publiek persoon heeft het recht of onrecht op een ban op publicatie in publieke context van de eigen afbeelding als privé persoon?”. Je bent niet zomaar een publiek persoon. Dat is slechts enkelen van ons voorbehouden. En dan nog: iemand is publiek persoon vanwege zijn functie, beroep, status of antecedenten. En dus ook alleen maar in die betreffende hoedanigheid. Daarbuiten is hij/zij privé persoon en heeft evenveel recht om iemand toegang tot zijn/haar privé leven te weigeren, ook al is het een fotografische toegang, als u of ik.
@ Arno: enkele jaren geleden werd ik er door een goede vriend op attent gemaakt dat mijn hoofd (en alleen mijn hoofd) zich bevond op een spread in het PS bijvoegsel van het Parool. Wat bleek: ik was gefotografeerd terwijl ik bij de Ikea vol verlangen, als een Maria omringd door stralenkransen, in dit geval ronde tl-verlichting, omhoog stond te staren naar een badkamerlamp. Die ik vervolgens inderdaad heb aangeschaft. Ik kon mij de fotograaf nog herinneren, die zogenaamd, maar dus achteraf in opdracht met zijn telelens zijn vrouw en kind lieflijk fotografeerde op het laatste Klippan model. Bij de ingang van de Ikea staat een bord: verboden te fotograferen. Maar een verbod dat dus geschonden wordt onder het mom van een privé reportage die vervolgens een artikel over 25 jaar Ikea in Nederland moest illustreren. Vreemde zaak op zich. De fotograaf heeft nimmer toestemming gevraagd bij het schieten,noch bij publicatie, wat impliceert dat hij ‘straatfotografie’ bedrijft, wat meteen de vraag oproept wat nu de definitie van openbare ruimte moet zijn (en ja, die discussies zijn mij bekend). Maar wat bleek: ik stond totaal niet in mijn recht. Iedereen is wat dat betreft een publiek persoon als hij/zij zich in de publieke ruimte begeeft. Bij navraag op een andere kranten(beeld)redactie bleek dat ieder persoon mag, voor een journalistiek (of een niet-commercieel) doel, gefotografeerd en gepubliceerd worden, als het de persoon in kwestie niet schaadt of nadelig neerzet, volgens het portretrecht (ovb, ik ben zelf een plaatjesmaker, geen jurist). En in dat laatste zit het hem natuurlijk: wat is schaden of benadelen? Alleen is er hier kwestie van een enscenering. De ophef over dit beeld zit hem nog steeds in de achterhaalde aanname dat fotografie (of een fotografisch beeld) ‘realistisch’ is. We kijken er niet naar, maar doorheen. We zien niet dat het een foto is en per definitie onwaar, maar worden meteen verleid door de informatie die wordt afgebeeld en nemen dit al snel als waar aan. De kracht zit hem mi in het feit dat de fotografie, in dit geval zelfs enigszins onbeholpen, de suggestie geeft dat het waar zou kunnen zijn. Want hoe had dit eigenlijk gelegen als het een schilderij in olieverf betrof? Of als het een uberconceptueel werk was waar alleen de titel het werk vormde?
In augustus heb ik Daan Samson geïnterviewd voor tijdschrift ROest. Toen al hoorde ik over de commotie rond zijn kunstwerk ‘Zelfportret als curator Rein Wolfs die zijn zeventienjarige zoon ophaalt bij discotheek Hollywood Music Hall te Rotterdam’.
De kunstenaar heeft de inspiratie letterlijk bij hem om de hoek in Hillegersberg gevonden. Op de leestafel van de lokale golfvereniging trof hij een exemplaar aan van het ‘Rotterdam Punt Uit Magazine’. Tot Daan Samsons grote genoegen bevatte dit glossy tijdschrift ook een groot interview met curator Rein Wolfs. Tussen alle informatie over zijn beroepsmatige werkzaamheden kregen de lezers een aantal details uit het privé-leven van de beroemde Boijmans-curator toevertrouwd. Zo viel ondermeer te ontdekken welke geloofsachtergrond Rein Wolfs heeft, maar ook dat hij de vader van twee zonen is. Het zogenoemde ‘human-interest’ artikel bevatte zelfs de namen én leeftijden van de twee zonen. Onmiskenbaar heeft dit artikel veel indruk op Daan Samson gemaakt. Niet alleen omdat de kunstenaar zich hier onverwacht geconfronteerd zag met vers materiaal voor nieuwe kunstwerken, maar ook omdat hij vorig jaar zelf de vader van een zoontje is geworden.
De publicatie in ‘Rotterdam Punt Uit Magazine’ heeft Daan Samson met een andere bril naar de publieke figuur Rein Wolfs laten kijken. De kunstenaar bezag Rein Wolfs nu niet alléén meer als één van de meest invloedrijke tentoonstellingsmakers binnen het contemporary art-circuit, maar plotseling ook als een zorgzame vader. Binnen de muren van zijn atelier is Daan Samson gaan doorassociëren op dit nieuwe beeld. Met het kunstwerk ‘Zelfportret als curator Rein Wolfs die zijn zeventienjarige zoon ophaalt bij discotheek Hollywood Music Hall te Rotterdam’ spiegelt de kunstenaar zijn eigen zelfbeeld (als kunstenaar én als vader) aan het imago van een toonaangevende branchegenoot. Het is niet de eerste keer dat Daan Samson zoiets doet. Twee jaar terug vroeg hij bijvoorbeeld het tweejarige zoontje te leen van zijn internationaal succesvolle collega’s Iris van Dongen en Marc Bijl. Met deze bijzondere bruikleen stelde Daan Samson zichzelf in staat om gedurende één dag met het ‘vaderen’ te oefenen. Ook binnen dit project stond het begrip idealisering centraal. Hij liet de performance zelfs plaatsvinden in de wereldhoofdstad van Succes en Roem: New York.
Mijns inziens moet Daan Samsons ‘Zelfportret als curator Rein Wolfs die zijn zeventienjarige zoon ophaalt bij discotheek Hollywood Music Hall te Rotterdam’ worden opgevat als een eerbetoon aan de bewuste tentoonstellingsmaker. En tevens als een speelse provocatie richting één van de personen die Daan Samsons jonge kunstenaars-loopbaan in feite zouden kunnen maken of breken. En ja, het werk is een beetje brutaal. Maar de titel verraadt dat we te maken hebben met een geheel imaginaire scène. De door Daan Samson geënsceneerde foto blijkt nadrukkelijk géén werkelijk inkijkje te geven binnen het privé-leven van Rein Wolfs. Juist in het geval van dit ‘zelfportret’ blijft het allemaal bij speculatie en suggestie. Welke zaken zouden er dan nog gecensureerd moeten worden?
Er worden hier wat dingen door elkaar gehusseld. Als Daan Samson lak wenst te hebben aan de bezwaren van Rein Wolfs moet ie dit beeld gewoonweg tonen en de consequenties afwachten. Nu lijkt het alsof hij de bezwaren van Rein Wolfs laat hangen boven de markt, en dat dit het feitelijke kunstwerk wordt (het gehannes om de issue van prive versus algemene openbaarheid).
Het is makkelijk om Rein Wolfs flauw te noemen for the sake of art en door een boekje open te doen over de ‘goede’ bedoelingen van de maker de bezwaren weg te willen nemen maar je kunt er ook eenvoudigweg problemen mee hebben en het niet willen, wat doen we daar mee?
Dat een foto in absolute zin geen representatie van de werkelijheid is, is een overrelativering, achterhaald of niet. Je kunt in diezelfde trant extreem doorredenerend ook stellen dat de fysieke aanwezigheid van een persoon evenmin werkelijk is, een schot door het hoofd is dan ook geen aantasting van de privesfeer. De beoordeling van de afgebeelde waarde van iets is in fundamentele zin onbeslist en lijkt me tot die tijd een zaak die ook de afgebeelde of vermelde mede mag vaststellen. Samson kiest hierin een positie en dient die te verdedigen en ten volle, lijkt me
Is dit interessant omdat er relevante kunstzinnige problemen worden opgeroepen (het blootleggen van structuren) of is toch de inbreuk op de privesfeer van de ‘kunstbegripvormgevende Nederlander’ het meest essentiele bestanddeel? De rel, de ophef en de lol over het gebrekkige speelvermogen van degene die hapt naar de aangeboden wortel.
Dat er sleutelfiguren bestaan die een platform met bijbehorende machtsmiddelen vormgeven lijkt me niet een bijzonder grote eyeopener, ook niet dat het lastig is als die sleutelfiguren je niet opmerken en wel als je vervelend wordt of hen attent maakt op hun rol, die ze al dan niet geflatteerd kunnen opnemen. Op dit moment blijft het kunstwerk hangen in de vraag of een prive-afbeelding voor het verondersteld algemeen nut (waarmee kunst wordt bekleed) mag worden ingezet en gaat het niet meer om het aantonen van de mechanismes die de kunstpraktijk vormgeven middels de sleutelfiguren. Misschien is dit een richting die minstens zo interessant is.
Dit moet voor de rechter. Dan wordt het pas werkelijk spannend. Dan komt de kunstzinnige praktijk ten aanzien van het publiek eens voor het voetlicht. Dat die discussie gevoerd wordt door een uiterst kleine incrowd met een niet geinteresseerd publiek daarbuiten, zou zo’n voornemen al bijzonder interessant maken. Ik wil al dat ontbrekend publiek voor het rechtsgebouw wel eens zien, in wiens naam dit gevecht geleverd wordt. Dan zou pas werkelijk een sleutelfiguur van de kunsten tentoon worden gespreid: die van de desinteresse en het niet kunnen bereiken van het publiek met voor hen relevante issues. De kunst en zijn ontbrekende (of in ieder geval misplaatste) muze op het scherpst van de snede.
Ook wordt dan duidelijk of dit issue voor Samson van een dergelijk gewicht is dat hij de confrontatie met een ‘slachtoffer’ voor het publieke oog zou willen uitvechten. We kunnen straks natuurlijk ook bij de volgende opening (waarbij ook Rein Wolfs zal staan) elkaar op de schouder kloppend verklaren dat die Rein toch wel een sportieve peer is of dat ie (in geval van absentie) een erg sneue peer is die het spelletje niet mee wil spelen. Misschien is Wolfs uiteindelijk wel de verstandigste om de discussie levend te houden door hier geen woord meer aan te wijden. Polemiek is tenslotte ook maar een spel.
Zijn we tevreden met een prikkelende werking of willen we wat meer? Gaan we staan achter de verklarende uitleg van Rik van der Linden die de angel meer dan compleet uit de werking van het kunstwerk heeft getrokken? Kunst is een redelijk domein, tot vervelens toe. Blijft het bij ginnegappend provoceren of gaan we bijten? Kan kunst niet meer redeloos prikkelen? Waarom wordt dit kat en muis spelletje van het wel of niet, het half-tonen en half-niet-tonen gespeeld? Waar hebben we het over in dit geval?
Daan? Wat gaan we doen?
p.s. ik weet een leuk nieuw project: de kunstenaar als gestorven hond, wonderbaarlijk herrezen in het Rotterdamse door een welwillende massage van de Stadsredactie. Is dat iets?
(Die Stadsredactie is te vervangen door eender welk trio leuke kunstgezichtbepalende dames, ik wil geen gedonder.)
Een stropdas in jail, met een gestreept jasje erover is ook niet niks Daan. Met een fotootje van Rein Wolfs op de gevangenismuur erachter! Think about it. Staat als een huis.
Alhoewel, dit wordt natuurlijk een kleine taakstraf. De stoep poetsen bij het Boijmans!!
Zit altijd snor.