Marleen Sleeuwits en Marsel Loermans/Anton Spruit @ Lief Hertje en Grote Witte Reus

oma

Het lijken twee tegenpolen. In het werk van Marleen Sleeuwits is ‘de mens’ overduidelijk niet aanwezig, in het werk van Marsel Loermans en Anton Spruit is alleen maar ‘de mens’ aanwezig, maar in Lief Hertje & Grote Witte Reus hangt het werk naast en door elkaar.

grotewittereus.nl/html/exposities/marsel-marleen.html

Marleen Sleeuwits is een drukke dame. Net klaar met een presentatie bij Stroom en net nog te zien geweest op de Art Rotterdam en bij Hof en Huyser, nu al weer bij Hertje en Reus en overmorgen bij MK Gallerie in Berlijn. En dan nog tijd om tussendoor sushi te maken.

bijbinnenkomst

Bij binnenkomst een kleine zinsbegoocheling; een grote dia op lichtbak blijkt toch gewoon een foto met lumineuze kwaliteiten te zijn.

gelewand

Waar in eerder werk veel ruimtes opdoemden uit het donker is in deze serie alles helder verlicht. Het was op de Art Rotterdam al even wennen, maar uiteindelijk leiden de TL lampen en harde schijnwerpers weer naar hetzelfde; onbestemde nonplekken waar de mens niet alleen zonder iets op te nemen passeert maar ook de inrichting volkomen onbedoeld tot stand lijkt te zijn gekomen.

trap

Bij Stroom vertelde Sleeuwits vorige week al dat ze niet al te bang is wat in te grijpen in wat ze tegenkomt in de kelders van vliegvelden of in de doorloopgangen achter dienstingangen van metrostations of kantoorpanden. Zo zullen we nooit weten of de vloer op deze foto er ook in het echt was of dat deze uit een andere foto is geshopped.

omaoverste

Marsel Loermans en Anton Spruit maakten eerder een serie van 1614 foto’s van medewerkers en cliënten van ‘van’s Heeren Loo’, een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. De organisatie achter het ontstaan van dit instituut heet ‘de Dochters der Wijsheid’ en het viel de wijze dochters op dat er steeds minder wijze dochters overbleven.
Dus zijn Loermans en Spruit gevraagd om ook deze organisatie op de gevoelige plaat vast te leggen voordat er niets meer vast te leggen valt.
Bij Lief Hertje & Grote Witte Beer hangt een groot afgedrukt portret van de oudste der wijze dochters.

oogcloseup

Er hangen nog meer testprints en er is een video, maar die zijn naast dit ene portret een beetje overbodig. Waar de ogen van de dame overduidelijk aan transparantie hebben ingeboet lijkt de huid langzamerhand transparant geworden.

kin

Loermans/Spruit en Sleeuwits delen uiteindelijk dat de foto’s zo ontzettend scherp zijn dat elk piepklein detail zichtbaar is en hierdoor lijken portretten en ruimtes vreemd genoeg juist minder realistisch te worden. Sleeuwits ruimtes ogen buitenwerkelijk en ook de portretten van Loermans en Spruit zijn bijna alienachtig, alsof de lichamen al gebalsemd zijn.

latte

Verder bij Lief Hertje & Grote Witte Beer een lekkere Koffie verkeerd die bij lidmaatschap van 50 euro een jaar lang gratis is.

visite

..en dus komen ook Floris Kruidenberg en Johan Gustavsson van 1646 genieten bij Robert Jan Verhagen.

Lief Hertje en Grote Witte Reus: 

grotewittereus.nl/

16 Comments

  1. > Voor deze ene keer dan: Liefhertje en De Grote Witte Reus.

    Aangepast in de titel (daar stond abusievelijk typo Grote Witte Beer)

  2. Jullie hebben geen patent op de spraakverwarring. Een oprecht; “Roodkapje en De Grote Boze Wolf was het toch?” is het hoogtepunt in de korte historie van onze vervreemdende naam. Niets menselijk is u beheerders vreemd.

    We zien elkaar ongetwijfeld a.s. vrijdag bij de opening van TAG. Ik hoor al verhalen over een gekleurde luchtzak …

  3. Niets tegenpolen EvdL

    Mensen met een verstandelijke handicap en het equivalent van saaie industrieterreinen. Waar hebben we dat eerder gezien? Ja inderdaad.
    Kunnen we dat boek van die reproductieve fotografie waarmee de Becher-stroming de museale wereld (en die van de galeristen) al lang genoeg in zijn dodelijk saaie greep houdt met zijn volledig uitgemolken stijl niet eens een keer voorgoed sluiten?
    Hoe schattig dat lieve mevrouwtje er ook bij zit in haar rolstoel.
    Ik vrees dat zij niet de enige is met een wazige blik want mevrouw Sleeuwits heeft eerder al eens een prijs in ontvangst mogen nemen voor haar grootformaat ansichtkaarten uit USSR-tijd.
    Waar nagenoeg echt alle leven uit is, net als uit mevrouwtje.

    Wat ik mij afvraag is hoe het mogelijk is dat mensen nog serieus worden geprikkeld door dit werk.
    Het is dan ook niet bedoeld als persoonlijke aanval op de makers maar moet misschien meer gezien worden als een gebrek aan stuurkracht (interesse?) aan de academie’s in Nederland.
    Een eens succesvol maar inmiddels bekend truukje herhalen en er ook nog prijzen mee winnen, dat toont wel een beetje aan hoe groot de armoede moet zijn op Nederlandse bodem waar het het kunstonderwijs en de prijzenfestivals voor zogenaamd ‘jong talent’ betreft.

    Ik weet niet in hoeverre de medewerkers en -lezers alhier bereidt zijn er een mening over te ventileren of in staat zijn met goede argumenten mijn kritiek te verleggen maar kom, laat ik een uitnodiging doen.
    Het is per slot van rekening niet het einde van de wereld maar ik vraag mij oprecht af waarom die fascinatie voor de Becher-school toch zo hardnekkig is. Hoeveel mensen die schilderen hebben bijvoorbeeld succesvol Jackson Pollock gekopieerd en kwamen er mee weg in het gesubsidieerde kunstcircuit?
    Misschien dat er hier maar weinig lezers echt bekend zijn met fotografie maar van de samenstellers van deze hier ‘gezellig’ besproken tentoonstelling is het in ieder geval een aardige geste naar de makers, hen een podium te geven en zo een bijdrage aan hun CV te leveren maar ik hoop echt van harte dat mevr. Sleeuwits en de heren Marsel Loermans en Anton Spruit op het idee gaan komen iets oorspronkelijkers te maken.
    En de academie-tijd met zijn 1 potje nat een beetje kunnen vergeten.

  4. Oh jee, het werk lijkt weer ergens op!

    Dat is nou hetgeen wat mij altijd heeft teleurgesteld op die bewuste academie. Het altijd maar herhalen: “Is al gedaan, ken ik al, weet ik al” en de beruchte “Dat hebben we in de jaren zeventig al gedaan”. Na een aantal jaren van herstel hoor ik in de verte nog steeds die ouwe brompotten knarsetandend hun pseudo-intellect ophoesten. Dooddoeners zijn het.

    Ondanks de negatieve toon van RM heb ik het stukje nog eens met mijn roze bril op gelezen. De vraag waarom de Becher Schule nog steeds nagalmt in hedendaagse fotografie boeit me wel. De frustratie dat dit langer duurt dan RM wenselijk acht en dat hij dit werk zaai vindt, lijkt mij echter persoonlijk. Daar mag RM zichzelf mee blijven belasten. Ook op de Jackson Pollock issue en die kunstenaars die er destijds in het gesubsidieerde kunstcircuit mee wegkwamen wil ik niet ingaan. Dat zijn van die dooddoeners die uiteindelijk vragen oproepen over bijvoorbeeld de juistheid van het subsidiecircuit.

    Mijn idee is dat het gebruik maken van taalmiddelen die anderen hebben aangereikt een meerwaarde is voor nieuw werk. Het verder ontwikkelen van een vocabulaire en het inpassen van taalfragmenten in een eigen vocabulaire zorgt ervoor dat de communicatie met het publiek wordt verdiept en verfijnd. Belangrijker nog is dat de snaar die in dit geval de Becher Schule heeft geraakt blijkbaar nog steeds trilt. De thematiek die in aan de Becher Schule gerelateerd werk wordt aangezwengeld is dus ook van deze tijd en maakt nog steeds veel onderliggende dialoog los. Werk zoals dat van mevr. Sleeuwits is dus geen kopie, maar voegt toe.

    Wat ik nog wel graag kwijt wil is dat de feitelijke kennis van RM tekort schiet. De geportretteerde dame heb ik mogen ontmoeten tijdens de opening van de expositie. Deze 95 jarige dame is verre van verstandelijk beperkt. Je refereert misschien naar de 1614 portretten die Loermans en Spruit eerder hebben gemaakt van de instelling ‘s-Heeren Loo’ . De parallel waar je je tekst mee opent, die het werk van Loermans en Spruit meetrekt in je commentaar, is erg kort door de bocht. Ik wil je daarom van harte uitnodigen om de expositie te komen bekijken.

  5. @RM

    Om een lang verhaal kort te maken zou ik zeggen.

    Pak de trein naar Den Haag en aanschouw ter plekke waarom het leven niet uit het werk van Marleen Sleeuwits verdwenen is en er geen trucjes herhaald worden.
    (Wel een retourtje kopen hoor)

    Verder heeft Robert Jan mij de woorden uit het toetsenboord gehaald.

  6. Ik had het wel enigszins verwacht, te worden weggezet als een ‘brompot’ want het blijft ook gewoon kritiek die ik uit maar desondanks toch sympathiek dat je reageert Robert Jan.
    Jouw snaar wordt in ieder geval geraakt door dit werk maar zoals je begrijpt: ik vind het nogal gemakkelijk.
    Waarom dat eindeloos voortborduren.Taalfragmenten, vocabulaire, verdieping en verfijning van de communicatie met het publiek, het zijn allemaal prachtige woorden maar mijn punt betreft het feit dat je ‘het publiek’ met dit werk toch een beetje koude soep opdient.
    Waar is de verbeeldingskracht van de maker? Of gaat het vooral om het publiek? Het publiek dat, zoals je weet, zich ook vaak als makke schapen laat leiden en het aanbod klakkeloos eet.

    De jaren van herstel waar je over spreekt, daar ben ik wel benieuwd naar, waar dat herstel heeft plaatsgevonden.
    In Den Haag! kan ik een beetje opmaken uit de woorden van EvdL (vrees niet! ik zal zeker niet in de residentie blijven hangen! tenzij ik er oeverloos verdwaal).

    Mijn negatieve toon komt voort uit frustratie ja. Dat komt omdat ten tijde van mijn afzwaaien van de Academie (1997) er al een hele rits fotografen zo werkten en dat nu nog steeds door een hele grote groep ‘intellectuelen’ interessant wordt gevonden. Daar kunnen die arme studenten ook niets aan doen natuurlijk, het is een reactie op de vraag naar dergelijke reproducties.

    De vergelijking met het werk van Loermans en Spruit maakte ik om dezelfde reden. Struth.
    Ik heb een tijdje op de redactie van de Volkskrant rondgehobbeld en daar werd ook eens gezegd over een fotograaf: dat is een hele goed fotograaf, zijn foto’s zijn altijd scherp en altijd goed belicht.
    Overigens mijn excuus aan mevrouw die beslist heel nobel werk verricht maar ik werd er een beetje baldadig van.

    Wel een goeie deal, van die koffie trouwens. Maar je uitnodiging moet ik even afslaan. Wellicht bij een volgende expositie waar ik zeker ben te weten mijn ogen uit te kijken.

    met groet

  7. Geachte RM,

    Laat ik u, ondanks uw naar mijn mening gebrek aan respect, dan een tegenuitnodiging doen. Kom eens langs op zo’n academie tijdens een expositie of liever nog, een open dag. Als student van zo’n academie vallen bepaalde opmerkingen van u mij nogal zwaar. Wellicht, als men zich beperkt tot bepaalde disciplines zal men ook zeker herhaling aanschouwen. Maar er gebeuren dingen in de meer ‘experimentelere’ richtingen waar u misschien wel totaal geen weet van hebt. Persoonlijk kan ik u dan ook garanderen dat er geen spraken is van gebrek aan stuurkracht. Enkele resultaten daarvan zijn te bezichtigen bij Lief Hertje, dus neem de uitnodiging van Robert Jan ook zeker aan.

    Het valt mij trouwens op dat u, als kennelijke kunstcriticus, hier werk beoordeeld dat op miniscule afmetingen en digitaal wordt weergegeven. Verbazingwekkend zou ik het haast noemen, aangezien zelfs de grootste creatieve leek zou kunnen weten dat werk pas echt beoordeeld kan worden als men het op ware grote en in de geplaatste ruimte kan aanschouwen.

    Kortom, hoe hard u ook probeert hier een statement te maken, het enige wat ik door krijg is onnodig venijn gebaseerd op eigenlijk helemaal niets. En dat is jammer. Het is echter wel opmerkelijk dat zulke ‘neutrale’ foto’s als deze zo een reactie bij u teweeg kunnen brengen. Daarvoor mijn respect naar de fotografen.

  8. Beste Mik,

    Och, ik ben ook de kwaadste niet. Als u mij eenmaal beter zou leren kennen zult u dat ervaren.
    Er zijn uiteraard meerdere academies en meerdere vakgroepen en ongetwijfeld heel veel capabele docenten maar ik richt mij in dit geval specifiek tot de richting fotografie, zoals u wellicht begrijpt. Dat is ook de reden dat ik hier zo fel op reageer.
    Ik heb mij ook wel eens aangeboden om als docent op te treden op een aantal academies, omdat ik denk dat ik wel over de juiste capaciteiten beschik om studenten die werkelijk eager zijn te begeleiden. Maar alleen al bij het horen van mijn naam sloeg dan de stem van de hoofddocent direct om van vrolijk zonnig naar onheilspellend naderend onweer.
    En ja, ik heb ook wel eens geexposeerd op de Academie in Den Haag, alwaar ik ook andere mooie dingen zag. Tijdens het 325 jarig jubileum van de Academie. Maar voor de hoofddocent(e) fotografie was ik als lucht. Je zou denken dat het gepast is dat iemand in zo’n functie naar je toe komt om in ieder geval even kennis te maken. Desinteresse?

    Dus, kort samengevat: ik reken u persoonlijk helemaal niets aan, en ook de academies niet als instituut. Maar ik hekel wel de netwerkcultuur die er heerst in het fotografie-domein. Maar ik kan niet inschatten in hoeverre u daarmee bekend bent.

    Overigens denk ik wel dat je werk ook op digitaal niveau kan waarderen. In ieder geval geldt dat voor foto’s. Die hoeven helemaal niet zo groot te zijn.

  9. JB, waarom is (vindt je) die foto dan zo waanzinnig? Is het vanwege de terugkomende kleur in de rok van die dame?

    Overigens wel heel kunstig dat Rogier Chang meerdere malen in zijn eigen foto’s figureert als publiek!

  10. @RM

    Ik geef toe dat verbeeldingskracht binnen kunstwerken vaak zover wordt gesublimeerd dat het publiek van toeten nog blazen weet. Om die reden heb ik vaak moeite met abstracte kunst. Maar, er is ook een deel van het publiek dat zich altijd onwelwillend blijft opstellen en tegelijkertijd de suggestie blijft wekken ergens verstand van te hebben door namen op te hoesten, te vragen om reactie en vervolgens de argumentatie als koude soep af te serveren.
    Als we het dan toch over koude soep hebben dan is dit de beste gazpacho die mij ooit is geserveerd.

    Daar moeten we het wat betreft de Sleeuwits kwestie maar even bij laten.

    Ik wil ook nog graag ingaan op de scherpte van het werk van Loermans en Spruit. Als dat het enige is dat je uit dit werk kan halen, dan denk ik dat we snel zijn uitgepraat. Immers, trekken we een dergelijke gedachte door dan kan je zeggen: Tja, die fotografie. Het is toch allemaal een registratie van de werkelijkheid, en die werkelijkheid is niet na te bootsen door een kopie.

    Ten strijde, eerwaarde Plato!

    Dat gezegd hebbende wil ik je ook nog opbiechten dat ik mijzelf niet als een zelf-beperkende intellectueel zie. Daar kunnen we elkaar dus gemakkelijk vinden. De manier waarop Liefhertje en De Grote Witte Reus opereert bewijst mijns inzien ook het tegendeel. Maar, daarvoor zou je toch echt langs moeten komen.

    Ik leef, werk en leer nog dagelijks in Den Haag. Ik ben trots op Mik (die ik overigens geen les geef) … Ik ben ook afgestudeerd in ’97 en ik ben verantwoordelijk voor de batch-upload van de foto’s op Flickr. Daar kan Rogier Chang niets aan doen. Hoewel, hij is erg goed in het manipuleren van de werkelijkheid, zie http://www.chang.nl

  11. @RM
    Die foto van Loermans en Spruit moet je in het echt zien, anders kun je er niet over oordelen; een kleine afbeelding op een beeldscherm ontneemt het werk zijn zeggingskracht die mede ligt in het grote formaat en de transparante helderheid die het verband legt tussen het einde van het leven van deze oude vrouw en haar geloof in God waar zij haar hele leven aan heeft gewijd in het klooster dat zij nooit een dag heeft verlaten. Deze dame lijkt naar de hemel te zweven, en zo te zien is ze daar nog niet eens ongelukkig over. En dat brengt de kijker dan bij de vraag of het Geloof – al dan niet in een God – iets voor deze vrouw en mogelijk ook voor de kijker zelf is.

    Ik geloof niet dat foto’s van het echtpaar Bernd en Hilla Becher een dergelijk doel hadden en hebben. Het lijkt me dan ook een ongepaste vergelijking tussen dit kunstenaarsechtpaar en het duo Loermans-Spruit; ik zie ook in het werk niet welke relatie er tussen beide duo’s zou bestaan, anders dan dat het om fotografie gaat. Het lijkt me meer een projectie uwerzijds, die u probeert toe te passen op een iedere fotograaf.

    Dat er in het algemeen slecht wordt gefotografeerd, en veel slechte fotografie bovenmatig wordt gewaardeeerd, dat ben ik dan weer wel met u eens. Maar dat is een ander verhaal.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*