Normaliter zou een kunstliefhebber zich bekocht voelen als na het kopen van een kaartje van 6 euro blijkt dat het toegang geeft tot één ruimte met vier schilderijtjes er in.
Maar bij het betreden van de Temporare Kunsthalle is het de ‘size that matters’
De Temporare Kunsthalle is een grote rechthoekige hal zonder franje die in dit geval gevuld wordt door vier reusachtige doeken van Katharina Grosse.
De eerste indruk is er eentje van ‘tjezus wat groot’ en daarna komt al snel de gedachte boven dat dit een kunstenaar is met ambities richting het Guiness book of records, of iemand die graag wil aangeven dat zij ‘de grootste heeft’.
Maar volgens het informatieblad is dat niet het geval:
“Grosse wanted this work to open up a performative space of thought where everyone can experience reality differently: without good and evil, without hierarchies, without boundaries. The shadowbox is an open system – the painting, thought, and action in it means that there is no longer a reality that is more real than the possible”
’nuff said.
Het werk intrigeert wel heel erg, want het blijft een rare combinatie van schilderij, sculptuur, monument en sensatie.
Officieel zijn het schilderijen, maar de de schaal van het werk maakt het gebruik van ‘canvas op een spieraam’ redelijk onmogelijk. In plaats daarvan is er geschilderd op polystyrene delen die met alluminium verbindingen aan elkaar vast gemaakt zijn.
Echte geschilderd is er ook nauwelijks, slechts één van de werken heeft kwaststreken, maar ook daarbij krijg je het gevoel dat er een bezem gehanteerd is.
De andere werken bestaan volledig uit grote vloeistof vlekken. Pigment en vloeistof is waarschijnlijk met emmers vol over het doek gekwakt.
De doeken hebben verder een ronde vorm met daarin gaten en wijken ook daarmee af van het standaard schilderij.
Zowel kleur als vorm lijkt redelijk random gegenereerd.
Marius Lut is in ieder geval onder de indruk..
Bij het verlaten van de Temporare Kunsthalle domineert uiteindelijk de vraag: “Wat doen ze er mee na de expo?”
Verkopen aan een verzamelaar met een vliegtuighangar, opslaan in het enorme zelfgebouwde huis van de kunstenares of toch uiteindelijk maar de kettingzaag pakken en het grof vuil bellen?
Haha goeie vraag ja. Ik vind ze wel indrukwekkend alleen al op jpg, geimplodeerde Grosse’s zoiets. Alleen waar die plectrum-vormen nou vandaan zouden komen?
geweldig , en mooi atelier ook