De echte Foodprintfan kan een tattoo laten zetten..
‘Deel 1: het Foodprint symposium’ vindt u hier.
In ‘deel2: de tentoonstelling’ gaat het logischerwijs opnieuw over voedsel in relatie tot de stad.
Het gebouw van Stroom zelf was te klein voor Foodprint en Stroom is al langer geïnteresseerd in de culturele mogelijkheden van de Binkhorst en dus werd daar gezocht naar een goede locatie.
Oorspronkelijk was het de wens van Stroom om in een verderop gelegen vliegtuighangar te exposeren waar vele malen meer vierkante meters beschikbaar waren, maar dat lukte uiteindelijk niet. Dus zit Foodprint nu in Bink 36, dat overigens ook niet bepaald klein is.
Op de opening loopt dankzij symposium, Gerda Verburg en flinke media-aandacht een behoorlijke hoeveelheid publiek rond en ook oud Stroomdirecteur Lilly van Ginneken daalt weer eens af naar Den Haag om er bij te zijn.
Het is hectisch en er wordt ondertussen nog hard gewerkt om de expo op tijd af te krijgen en de stoelen van het symposium te verwijderen.
Peter de Roode bewerkt de toegestroomde pers..
.. en ook Debra Solomon weet hoe dat moet.
Omdat nog niet alles toegankelijk is op vrijdag komen we vandaag nog even terug voor een helder overzicht.
De tentoonstelling valt uiteen in drie delen verdeeld over twee grote ruimtes.
Om te beginnen is er een educatief historisch overzicht.
Maatschappelijke ontwikkelingen worden geplaatst naast..
..Kunstgerelateerde momenten en..
..stedenbouwkundige evolutie.
Daarnaast zijn er presentaties van projecten die nog ondernomen gaan worden en die op het symposium voorbij kwamen.
Zo wordt de Cpul van Katrin Bohn en Andre Viljoen verder toegelicht..
..en zijn er bijna apocalyptische collages van Debra Solomon te zien.
De varkensbalkonnen van MVRDV/Winy Maas/The Why Factory zijn er natuurlijk ook. Het grote maatschappelijke verzet wordt alvast ingecalculeerd..
..en voor de kleintjes zijn er de kleurplaten van Christien Meindertsma die de jeugd vertrouwd moeten maken met de moderne vleesindustrie.
Om dat vertrouwen gelijk maar weer te minimaliseren is er ‘Our Daily Bread’ van Nikolaus Gehrhalter, een film die de horror van een slachthuis tot in detail laat zien.
Het lijken de twee uitersten van Foodprint. Aan de ene kant is er de idyllische behoefte om de mens weer in contact te brengen met de natuurlijke basis van de voedselvoorziening en een sterke emotionele reactie op het onderwerp (varkens is de stad blijkt een flink taboe).
Aan de andere kant is er een hele pragmatische en rationele houding tot het onderwerp met Joep van Lieshouts concentratiekamp als extreme uiting.
De varkensvoermachine van Joep van Lieshout vult de helft van het hedendaagse beeldende kunst gedeelte van de expo.
Het bestaat uit een flinke industriële gehaktmolen en polystyrene beelden van slaven in verschillende stadia van verwerking..
..in een verder ‘prettige’ setting.
Hoewel Bink 36 een flink vloeroppervlak heeft voelt het toch aan alsof Joep een beetje in de verdrukking zit.
En dat geldt ook een beetje voor de rest van de beeldende kunst bijdragen. Het is een beetje krap of de andere bijdragen zitten een beetje in de weg.
MDRV met de varkensflats zit midden tussen Nigeriaanse suikerklonten van Lonnie van Brummelen..
.. en een prachtinstallatie van Raul Ortega Ayala.
Deze heeft een gedekte tafel van uit de twin towers opnieuw tot leven gewekt..
..met gebruik van metalen schalen..
..die gemaakt zijn van geryceled metaal uit diezelfde twin towers.
Hoewel de ovens alles volledig zullen hebben weggesmolten blijf je toch het gevoel houden dat er menselijke resten in de schalen terug te vinden moeten zijn.
De installatie was vrijdag om van te smullen, maar inmiddels ziet het sausje er minder aantrekkelijk uit.
Door de hele expo heen zijn nog foto’s en video’s te vinden, o.a. van Helmut Dick..
.. en Yang ZhiChao, maar ze vallen vaak een beetje weg.
Zangs foto van een performance waarbij hij een plantje in zijn huid liet planten hangt net een beetje te lullig over een raampje en komt beter over op de uitnodiging van de expo dan binnen de expo zelf.
Het is jammer dat de vliegtuighangar niet door ging want er is mooi werk dat een betere presentatie had verdiend en het had wellicht de mogelijkheid gegeven om de werken van van Lieshout, van Brummelen en Ayala meer op zichzelf te zien en iets minder bezwaard door de projectgerichte en educatieve kanten van Foodprint.
Er is ook een werk dat wellicht wel weggelaten had kunnen worden. De potatoheads van Olaf Breuning die uit het ventialatiesysteem komen kruipen irriteren mateloos door flauw- ende meligheid .
Het heet ‘Where are we going’ maar gaat helaas nergens heen.
Verder iedereen naar Bink 36, 5 euro neertellen en een dagje zoet zijn.
Foodprint:
Leave a Reply