The smooth and the striated @ Nieuw Dakota

Wie in Amsterdam Noord woont boft, want daar zit tegenwoordig Nieuw Dakota. De tweede show van dit nieuwe initiatief is zwaar en licht tegelijkertijd.

Het klinkt in ieder geval zwaar; het gedachtegoed van Deleuze als uitgangspunt voor een tentoonstelling. Maar nieuw Dakota is geen Witte de With en dus blijft het allemaal redelijk speels en licht verteerbaar, zelfs al komt curator Flora Lysen bij Bak vandaan.

Wellicht hebben de participerende kunstenaars nog nooit een letter Deleuze gelezen. Ze zijn uitgekozen omdat in hun werk de menselijke behoefte tot ordening terug te vinden is.

Deze behoefte tot ordening is het thema van het essay ‘The smooth and the striated’ (het gladde en het gegroefde) van Gilles Deleuze en Felix Guattari (En zo is ook gelijk de titel van het project verklaard).

Er is bij ‘The smooth and the striated’ veel meer te beleven dan dat dit report laat zien, want de presentatie in Nieuw Dakota is maar een gedeelte van het project.
Er is een zusterpresentatie met dezelfde kunstenaars in Huize Frankendael in Amsterdam Oost-Watergraafsmeer en er is een conferentie gewijd aan de overeenkomsten tussen kunst, filosofie en wetenschap georganiseerd door de universiteiten van Utrecht en Amsterdam.

Tom Tlalim heeft de meest formele presentatie, een weergave van een GIS Datasysteem die geabstraheerde informatie toont afgeleid van de bevolkingsgroei en bouw van nieuwe woningen in Jeruzalem.

De toevallige voorbijganger ziet een geprojecteerd beeld vol streepjes begeleid door mysterieuze categorienamen.

Boeiender is de installatie van Saskia Noor von Imhoff die ordening niet illustreert, maar bij wie het werk uit ordening bestaat.

Haar collectie voorwerpen en apparatuur die op de grond verspreid ligt is zowel onbegrijpelijk als totaal vanzelfsprekend. Bij haar is de prettige spanning tussen beeldende kunst en wetenschap wellicht het best zichtbaar. Het is ordening en een boeiend beeld in één.

Jasmijn Visser combineert en varieert verschillende onderdelen van een communistische dam over een breed papieroppervlak.

Sjoerd Westbroek werkt met structuren die ingezet kunnen worden voor de (re)presentatie van beelden. Dit lijkt in eerste instantie een klimrek, maar het is een klassieke franse pergola. Een structuur die weelderige natuur in geometrisch afgewogen patronen dwingt.

Oplettende lezertje ontwaren in de teksttekeningen die achter de pergola hangen de patentaanvragen voor een spiegeldoolhof.

De landschappen van Persijn Broersen en Margit Lukacs hebben wellicht meer met desoriëntatie dan met ordening van doen . Wat op het eerste gezicht een eenvoudig landschap lijkt, blijkt al snel te bestaan uit meerdere perspectieven vol versneden oppervlakten en luchten.

De eerste tentoonstelling van Nieuw Dakota bestond uit verschillende bijdragen van de galeries en instituten waar Nieuw Dakota uit ontstaan is. Dat leverde een toevallige potpourri aan werken op die wonderlijk wel goed uitpakte. De tweede tentoonstelling is overduidelijk minder ad hoc ingericht, maar het Deleuze thema wordt niet beeldend of theoretisch dichtgetimmerd en dat houdt het toegankelijk en speels.

Als Nieuw Dakota deze frivole houding vol blijft houden dan is wonen in Amsterdam Noord er weer een beetje leuker op geworden.

En zeg nu zelf. Waar vind je een tentoonstellingsplek met pont en duikboot voor de deur?

Jeroen Bosch is in ieder geval zeer onder de indruk van Nieuw Dakota en wil graag weten of ze ook kamers verhuren.

Een bonus voor een ieder die morgen naar Nieuw Dakota gaat is het Deleuze debat om 14.00 uur.

Meer info over dat en de rest van het project op thesmoothandthestriated.wordpress.com en/of www.nieuwdakota.com