Expo Shanghai

Tussen de bedrijven door van het opbouwen van de tentoonstelling ‘QUICK SCAN NL – New Photography from the Netherlands’ bij het Dutch Culture Center in Shanghai, wisten we toch nog wat tijd te vinden om hét evenement van het jaar, de World Expo te bezoeken: ‘Better City, Better Life’.

(een bericht van Kim Bouvy)

Het expo-terrein is in een aantal zones, A tot en met E, opgedeeld, die weer verdeeld zijn over twee grote terreinen: het grootste deel met de landenpaviljoens bevindt zich aan de zuidelijke zijde van de rivier in Pudong, zone A tot en met C. Aan de noordkant van de rivier, de centrumkant, bevindt zich oa de zone waar een aantal stedelijke ‘cases’, waaronder die van Rotterdam en een aantal Aziatische en Chinese bedrijven te vinden zijn. Naast de landenpaviljoens zijn er een aantal themapaviljoens zoals het ‘Joint Paviljon of International Organisations’ waar oa de UN een paviljoen heeft en last but not least de themapaviljoens: het Urbanian Pavilion, Pavilion of City Being, Pavilion of Urban Planet, Pavilion of Footprint en het Pavilion of the Future.

en.expo2010.cn

Zover zijn we echter nooit gekomen: gezien de beperkte tijd besloten we direct af te stevenen op ‘ons’ paviljoen, een creatie van John Körmeling, Happy Street.

Nadat de met glimlach en expo-pakje uitgeruste ‘volunteer’ ons in de juiste voortreffelijke speciaal aangelegde metrolijn dirigeerde (waar je overigens op de stations van de vloer leek te kunnen eten), die ons met gezwinde spoed naar de juiste ingang vervoerde, moest nog even het in de rij staan worden getackeled. Dat bleek mee te vallen.

Inmiddels lijkt de stroom gewenste bezoekers toch flink op gang te zijn gekomen, na tegenvallende berichten in het begin: de teller staat al menige dagen op een consistente kleine half miljoen bezoekers per dag. Wij hadden voor de avondkaart gekozen: toegang voor de halve prijs van 17 uur tot sluitingstijd: 24 uur.

En wie zich afvraagt of Chinezen de expo eigenlijk wel bezoeken: het antwoord is ja, ja en ja. Waar we ons in Shanghai verder niet uitzonderlijk bekeken voelden, stonden we plots in de rij voor de entree toch behoorlijk een aangestaarde minderheid te wezen van twee Hollandse dames van ± 1 meter 80.

Eenmaal door de security check inclusief fouilleren en tassen op de band, bleek het binnen nogal mee te vallen met de drukte.

Al snel was het Nederland paviljoen gevonden. De gele bloem op het dak (die overigens niet verwijst naar de Hollandse architectuur, maar naar de lotusbloem die ook prominent te vinden is op een ander bekend gebouw in Shanghai, het Bund Center / Westin Hotel van John Portman) lokte ons dichterbij. De lotusbloem staat overigens in China symbool voor geluk en voorspoed, dat daarmee ongetwijfeld goed paste in het Happy Straatje van Körmeling.

Op Archined was een nuchtere en ironische analyse te lezen over de vorm van de landenpaviljoens: het zijn óf dozen óf lussen. De ‘dozen’ hebben vaak spectaculaire doch gesloten buitenkanten, de ‘lussen’ nodigen uit tot entree, waar de ‘doorgang’ en eventueel de uitzichten zorgen voor het meeste amusement. Een binnenkant is er haast niet. De ‘Happy Street’ die meer weg heeft van een achtbaan zonder karretjes, behoort tot de laatste categorie.

Bijkomend voordeel van de ‘lus’ van Körmeling, is dat daardoor het hele paviljoen van de grond wordt getild, waardoor er een nieuwe vrije verblijfsruimte onder het paviljoen is ontstaan.

Tussen de palen is kunstgras in groen en blauw neergelegd, wat een polderlandschap simuleert met daarop een legertje schapen, ontworpen door ZUS.

Mooiste schouwspel in / om het paviljoen was misschien wel hoe de Chinezen aan de haal gingen met de schapen, jong en oud. Er werd gegeten, gekletst, geslapen en zelf een kaartje gelegd. Er waren al twee lammetjes gestolen, werd ons verteld.

In de rij voor stroopwafels. Ook waren er kroketten in de smaak van kalf, eend of garnaal te nuttigen, waarvoor Maison van den Boer zelfs naar Shanghai was gehaald zo te zien. Die deden het toch lang niet zo goed als de stroopwafels zo te zien, ook de friet speciaal ging er niet echt goed in bij de Chinezen.

Naast de obligate promofilms hier en daar een verdwaalde blow-up van Hollands kunstgloren, zoals hier een werk van René Daniels. Het werk van Teun Hocks leek meer op zijn plek: een eend in een polder overgoten door water door de vaste Hocks’ protagonist, daarmee een slootje vormend voor de eend om in te zwemmen.

De huisjes van Körmeling waar de nederlandse architectuur in vogelvlucht langskomt: de trapgevels van de grachtenpanden, de Cineac van Duiker, het Rietveld huis, we vonden het mooi, sympathiek en een tikkeltje ontroerend. (Meer over de Werdegang van het paviljoen op archined.nl/interviews/2009/hoe-gaat-het-met-happy-street) Ook het uitzicht kreeg een dikke voldoende.

Hier zicht op het Italiaanse paviljoen,

aan de rechterkant het Roemeens paviljoen.

Aan de andere kant een blik op het Britse paviljoen, een prachtige pluizenbol die we graag van binnen hadden gezien.

De binnenkant van de Happy Street bleef bij gluren door de ruiten en was enigszins teleurstellend:
hier het werk ‘HET’ van Wim T. Schippers, met een fanatiek glazenboenende Chinees met walkie-talkie die deed verlangen naar een ingreep van Job Koelewijn,

Een soort bar vol Nederlands fabrikaat van Erik van Lieshout.

De rest is buiten beeld gebleven: er was een ‘Nijntje’ huis, een stijlkamer ingericht met oa Piet Hein Eek meubelen, een Marlene Dumas aan de muur, wat experimenteel delfstblauw, een etalagepop met draaitafel die Armin van Buuren voor moest stellen, etc etc. We werden er niet erg warm van. Verder blijkt Nederland goede dingen te doen qua luchtzuivering, iets met water, snelheid, noem het maar op. Ook was er nog een cameo voor de reddingsketting die de onderzeeer de Kursk wist te redden, van Smit Tak. En haast vergeten: de tiara van Maxima maakte de Happy Street compleet.

Echter, de lotusbloem op het dak, die blijkbaar ook verwijst naar de kroon van Bea, bleek gesloten en alleen voor VIPS toegankelijk en was daarmee niet een echt paviljoen te noemen. De Happy Street had blijkbaar toch een penthouse alleen voor de Happy Few bestemd. Een Expo gaat immers niet alleen over het etaleren van cultuur, maar ook over zakendoen.

We togen verder om ons aan de andere landenpaviljoens te vergapen:
Hier Zwitserland,

Polen,

Spanje,

Een optocht die deed denken aan een Club Med vakantie, op de achtergrond het fraaie Litouwse paviljoen,

Zweden,

Denemarken, een prachtige ‘lus’ van BIG architects, waar een heuse roetsjbaan voor kekke fietsjes in was geintegreerd. Waar niemand op leek te rijden overigens.

Nogmaals Denemarken, rechts het ei van Finland en op de achtergrond de bizarre Lupu brug, die voor de gelegenheid kermisverlichting aangemeten had gekregen.

De voetgangersweg,

op zoek naar een late night dinner, voorbij het gigantiese ‘Urbanian Pavilion’ met daarin de tentoonstelling over 6 families over de hele wereld, gemaakt door, jawel, het Nederlandse Kossman De Jong

Voorbij de Expo Avenue, dat nog het meestel leek op een futuristies vliegveld annex magneettreinstation, alleen zonder bezoekers,

en dan, voor ons last, but not least, het Chinese paviljoen. Verreweg het grootste paviljoen, dat door de immense grootte nauwelijks te bevatten is qua schaal.
Omdat China erg graag het gestreefde aantal bezoekers wil binnenhalen van 60 miljoen, zal dit paviljoen, dat blijft staan na de Expo, mogelijk de gewenste oogst moeten gaan binnen halen.

Dit stond ernaast, ook erg sympathiek,

en dit stond daar weer naast: een bizarre mengeling van een sculptuur van Dali meets Dadara, meets Chinese symboliek.

Ook het meest vooruitstrevende artistiekerige dat we zijn tegengekomen op onze wandeltrip over de expo. In ruim 6 uur blijk je niet meer dan een globale indruk te kunnen krijgen van de buitenkanten van de paviljoens. De buitenkanten zijn echter ook wel het interessantst, vermoedden wij. Het is architectuur die niets hoeft te doen in weze, en daarom een prettig soort ijdelheid heeft, waar je soms best om mag glimlachen.

Een bezoek in de avonduren (avondkaart geldig vanaf 17h, 90 RMB / ± 10 euro) is echter wel een aanrader, gezien het vertrek van de dagjesmensen en gezinnen met kinderen (het parkeerterrein met touringcarbussen is niet te overzien zo groot) en de temperatuur, die deze dagen overdag zo’n 35-40 graden bedraagt. Wachtrijen voor bepaalde paviljoens van 3 uur zijn momenteel geen uitzondering.

(een bericht van Kim Bouvy)