Temporary Stedelijk First Impressions

Het Stedelijk opent eindelijk haar deuren voor het publiek.

Incluis frisse vers omgekatte website:

stedelijk.nl

Had het niet zo hard geregend, dan waren de rijen waarschijnlijk langer geweest (*).

Binnen in het Stedelijk: leeg en leger. Veel lege zalen. Veel leegte. Ook conceptueel.

Willem de Rooij

Hans Haacke


Nicoline van Harskamp – hier komen haar performances. (Wees erbij als je kunt.)

Martin Kippenberger

Duct tape – aargh! – do not cross this line. Gelukkig is-ie dood. Dat-ie dit niet mee hoeft te maken. Zoiets als een Yves Klein IKB in een aquariumopstelling. Doe het dan niet.

De parkiet van Louise Lawler kraait kunstenaarsnamen. (De soundtrack op ubuweb)

Luxaflex Germaine Kruip

Morgan Fisher

Begeleidende zaaltekst met uitleg over de tweedehandsjes.

William Leavitt

Roman Ondak (Top! Dit is over drie maanden een heel mooie zaal.)

Daniel Buren

Navid Nuur

Toppertje Ger van Elk – perfect gewreven parketvloer

Rineke Dijkstra

Diana Thater

Louise Lawler – met misschien wel het slechtste werk van de openingstentoonstellingen. Al zijn er nogal wat kapers op de kust.

On Kawara, One Million Years

“De tentoonstelling is […] een dwaaltocht door de zalen: om de prachtig gerestaureerde architectuur optimaal te kunnen ervaren, zijn enkele ruimten bewust leeg gelaten.”

stedelijk.nl/nu-in-stedelijk/tentoonstellingen/taking-place

De jaarlijkse kunstaankoopronde, dit jaar luisterende naar de naam Monumentalisme:

David Jablonowski

Ruth Buchanan / Rachel Koolen

Job Koelewijn. Opart met eucaliptica op vellen Spinozateksten riekt.

Gert Jan Kocken

Rob Johannesma

Renzo Martens (Brilliante kunstenaar)

Nicoline van Harskamp

“Monumentalisme – Geschiedenis en nationale identiteit in hedendaagse kunst. […] De jaarlijkse tentoonstellingen van Gemeentelijke Kunstaankopen geven een actueel beeld van de recente ontwikkelingen in de beeldende kunst, fotografie, vormgeving en toegepaste kunst in Nederland. In de tentoonstelling, georganiseerd door het Stedelijk Museum en een gastcurator, staat steeds een thema of een discipline centraal”

stedelijk.nl/nu-in-stedelijk/tentoonstellingen/monumentalisme

Trendbeheer zegt: aankopen Martens, Harskamp, Kocken, Jablonowski, Johannesma. Maar vooral Martens en Harskamp.

Goldstein vertelt.

stedelijk.nl

Vandaag interview Pontzen Goldstein in de papieren VK, morgen Smallenberg Goldstein NRC.

Meer:

Roos van Put, Kunstbeeld kiekt voor Navid Nuur.

kunstbeeld.nl/00/kb/nl/469/nieuws/14170/Preview:_Temporary_Stedelijk.html

“New York Times van Gert Jan Kocken of Episode 3 van Renzo Martens horen duidelijk thuis in de collectie van het Stedelijk. […] Monumentalisme is qua presentatie voor een museum die weer internationaal wil mee draaien eigenlijk een aanfluiting. “

whatspace.nl/nieuws/the-temporary-stedelijk-monumentalisme.html

“Een redelijke opluchting voor wat het nieuwe Stedelijk en Ann Goldstein ons in de toekomst te bieden heeft.”

whatspace.nl/nieuws/the-temporary-stedelijk-taking-place.html

n8.nl/blog/the-temporary-stedelijk-is-geopend

Update 27-8:
En verder:

Kees Koomen
xs4all.nl/~chmkoome/pagina%27s/heropening%20SM10aug26.htm

Niek Hendrix, Lost-Painters
lost-painters.nl/the-temporary-stedelijk/2010/08/27

Kees Keijer, Parool:
“Goldstein speelt op safe in Stedelijk […] een schoorvoetend debuut.”
parool.nl/parool/nl/12/CULTUUR/article/detail/1004722/2010/08/27/Goldstein-speelt-op-safe-in-Stedelijk.dhtml

Rudy Ligtenberg, Reformatorisch Dagblad:
“Hallo, bent u er nog? […] Karel Appel zou goedkeurend hebben geknikt.”
refdag.nl/nieuws/in-beeld/kind_in_de_kunst_1_498757

metropolism.com/news/een-wandeling-door-the-temporary (Vimeo)

Update 30-8:
.JACK & JACQ KIJKEN KUNST. The Temporary Stedelijk in het Stedelijk (Monumentalisme)
jackokijktkunst.web-log.nl/jackokijktkunst/2010/08/the-temporary-stedelijk-in-het-stedelijk-monumentalisme.html

Update 31-8:

ArtInfo: Embracing Transitions: A Q&A with Stedelijk Museum Director Ann Goldstein.
artinfo.com/news/story/35618/embracing-transitions-a-qa-with-stedelijk-museum-director-ann-goldstein/

(*) Voor het Rijks en Van Gogh

About Jeroen Bosch 4775 Articles
Smaakmakend sinds jaar en dag: onafhankelijk kunstenaar, tentoonstellingmaker, trendbeheerder en oprichter art agent orange, artist run art agency. Eigen werk onder jeroenbosch.com Meer info zie trendbeheer.com/jeroen-bosch

28 Comments

  1. waar blijft de spetterende openingsshow?
    waar de krachtige uitspraken?
    uitspraken door de kunstenaars.
    maar vooral ook door de directeur zelf.
    ergens heb ik toch het vage gevoel dat deze directeur niets goeds zal brengen…

  2. @Anne:
    Dit is een duidelijke uitspraak. Niet spetterend maar eerder terughoudend.

    Ik vond het buitengemeen deprimerend, conservatief. Kunst die op kunst lijkt. Maar mak en lam. Eigenlijk een stuitend slechte openingstentoonstelling. Dit is wat Goldstein wil?!

    Iedereen gaat kijken – natuurlijk gaat iederen kijken. Ik ben heel benieuwd naar de reacties.

  3. @JB. een spetterende uitspraak (negatief of positief) kun je pas maken zodra je meer informatie hebt. dus gaat iedereen idd weer kijken.
    als het echt spetterend goed is, prima.
    spetterend slecht lijkt mij ook nog een optie.
    maar het ziet er naar nietszeggend uit. en dat is het ergste wat er kan gebeuren.
    tot nu toe krijg ik een beetje het catherine david-gevoel. zij was bij witte de with in dienst. maar wanneer hebben wij haar gezien? welke uitspraken heeft zij in die tijd gedaan, die iets toe konden voegen aan een kunstdiscours?
    af en toe zag je haar als schaduw door de gangen heen lopen. het was dramatisch voor witte de with. en in geen geval van toegevoegde waarde voor de nederlandse kunst.

    maar je hoopt altijd! nu ook.
    want iedereen heeft zin in een krachtig stedelijk dat eindelijk weer zijn deuren opent! eindelijk weer spraakmakende exposities gaat organiseren.
    maar ik vrees dat mijn onderbuikgevoel verdomd gelijk gaat krijgen.

  4. @Anne
    Ann sprak tijdens de opening toch zeer sterk. Wat er nu te zien is, is niet spectaculair. Wel is het zeker de moeite waard omdat het gaat over het moment waar het Stedelijk zich nu bevind.
    Ik kreeg het gevoel alsof het toch een soort “teken van leven” actie is. En dat ze als het allemaal echt klaar is gaan knallen.

  5. Ik heb het idee dat de geest van Fuchs er nog steeds wat zal blijven rondwaren.
    Een duideijke hang naar minimalisme en conceptkunst. Iets waar Goldstein is in gespecialiseerd. Ik las, dat bij de aanname van Goldstein o.a. Jan Dibbets betrokken was, die onderdeel was van de club w.o. Fuchs, die in de jaren 80/90 de dienst uitmaak(te) in de Nederlandse kunstwereld.
    Ik hoop ook van harte dat het Stedelijk weer eens fris en spetterend gaat worden.
    Maar ik vraag me af of Goldstein in staat is nieuwe signalen op te pikken ipv te consolideren en voortgaan op de traditie van het Stedelijk.
    Op dat laatste lijkt het nl. wel een beetje.

  6. Ger van Elk is helaas niet gewreven, maar geplakt. Met de vingers kun je de rand voelen, maar dat heb ik natuurlijk niet gedaan, dat begrijpt u.

  7. > Ger van Elk is helaas niet gewreven, maar geplakt.

    Nah dat weiger ik te geloven. Afplakken/waxen/wrijven, dat is het concept van Well Polished Floor. Aangekocht door Boijmans, dus soort van bruikleen hier. Of replica van plakplastic zoals je zegt maar dan zou ik het hertitelen. Well Placked Plackplastiek On Floor.

  8. Als dit de toekomst is van het stedelijk museum zie ik het somber in .
    Ik ben nog nooit zo depressief geweest na een opening, als het zo moet mag van mijn het stedelijk museum weer dicht.

  9. @Polin
    Helemaal vergeten in de eerste ronde, maar alsnog toegevoegd: Roos van Put kiekt Trendbeheer.

    @jeroen k:
    “als het zo moet mag van mijn het stedelijk museum weer dicht.” Ik vrees dat die gedachte breed gedeeld gaat worden door die nieuwsgierigen die gelokt door het verhaal en de mythe van toen nog gaan langskomen.

  10. Las net een interview met Mevr, Goldstein in het NRC. Ze leek me een heel gelukkig princesje in het nieuwe kasteeltje, zoals zo praat over het Stedelijk en haar prachtige abstracte en conceptuele traditie en geschiedenis.
    Er klonk weinig besef in door van hoe de wereld in de kunst en in de politiek in Nederland er in het heden er bij staat. Erg braaf en erg verantwoord klonk het allemaal.
    Jaren van saaie kunst in het Stedelijk na Fuchs & friends en de zgn “traditie” lijkt zichzelf te gaan voortzetten.

  11. @AM en @JB: de well polished vloer van Ger van Elk is wel degelijk geboend (nota bene door de conservator, op zijn knietjes!). Dit is ook te zien op installatiefoto’s.

  12. @AM
    Wat dacht je er van dat de vorm was afgeplakt? Zoals een goedkope huisschilder de kozijnen ook afplakt? Maakt het boenen in die vorm makkelijker. En ja, het was echt geboend.

  13. @Niek: dank, ik ben blij dat het wel degelijk geboend is. Ik ga de volgende keer dat ik er ben er nog eens secuur naar kijken en heimelijk aan voelen.

  14. Tjemig, wat een gezijk zeg. Van veel mensen. Ik ben volslagen betoverd door het oude/nieuwe Stedelijk. Alles was er nog, wat heb ik het gemist en wat ben ik blij dat ik er weer in mag. Ik zou bijna zeggen, houden zo. Die lege zalen… die gerestaureerde mozaïkvloer, met alle scheuren nog zichtbaar, haha. Mooi! Ik realiseerde me dat ik ben opgegroeid in het Stedelijk, ik ken alle moderne kunst via deze zalen, aan de lege muren zie ik ze nog allemaal hangen. En die zaal van Ondak nu, en die vogeltjes van Louise Lawler, dat is mijn Stedelijk wel hoor.

  15. Veel kunst die ik in musea als bijvoorbeeld het Stedelijk Museum of van het van Abbe zie, zou ik willen bestempelen als documentairisme. Men verzamelt informatie en historische feiten rondom een thema en construeert hiermee een soort breed veld aan informatie waarin de toeschouwer aanknopingspunten en associaties kan zoeken. Er wordt niet zozeer iets “gemaakt” maar eerder wordt bestaand materiaal naast elkaar gezet en gehangen waardoor nieuwe betekenissen opdoemen, paralellen worden gelegd, overeenkomsten en verschillen worden getoond en er een status ontstaat die vaak niet meer dan de originele vraagstelling van de kunstenaar lijkt te willen opwerpen bij de beschouwer van het werk. Veelal leidt dit tot ware puzzelstukjes waar concentratievermogen en kennis op de proef wordt gesteld. Vaak is een begeleidend schrijven onontbeerlijk om de beweegredenen van de kunstenaar te begrijpen en in veel gevallen is het werk maar ten dele te “lezen” of ronduit onbegrijpelijk zonder deze verklarende tekst. (woordende kunst, vond ik wel een leuke term hiervoor) Dat kunst een soort geheimtaal is wisten we al maar veel van dit soort werken zijn compleet van de vertaalslag afhankelijk om er achter te komen wat de kunstenaar eigenlijk wil. Dat betekent; als de kunstenaar eigenlijk wel iets wil, want soms is deze formele oplossing niets meer dan een poging om een gebrek aan inhoud te voorzien van een rookgordijn van intellectualisme. Dit doet me denken aan de periode van de schilderkunst (weet zo even niet welke periode dat ook alweer was maar laten we zeggen ergens in de …?e eeuw..) waar een schilderij (vaak met een bijbels onderwerp) alleen nog maar door een specialist kon worden gelezen die door de plaatsing van die en dat ding op die plaats of bij die persoon, in combinatie met dat voorwerp met die kleur etc etc. , een veel dieper gelegen aantal verhalen en betekenissen kon ontrafelen over datgene wat was afgebeeld. Een wetenschappelijk soort kunst bijna. Een redelijk saai soort kunst ook.. In een tijd van alsmaar meer ondubbelzinnig taalgebruik en zwart/wit kijken in media en spektakel in de politiek is dit een verassend tegenovergestelde ontwikkeling. Je leest in de pers af en toe iemand die iets roept over kunstenaars die niet met sterke statements naar buiten komen over dan weer die oorlog daar en dan weer die moord hier, als waren kunstenaars cartoonisten die in een handomdraai even een installatie in elkaar steken met een kop en staart waar alle gelaagdheden van een ondoorzichtige problematiek open en bloot worden gelegd. Het gebeurt wel maar is op enkele geslaagde cartoons na vaak niet gelaagd genoeg om als deugdelijk kunstwerk te kunnen worden beschouwd. En dat is niet de schuld van een misplaatst engagement dat daar achter steekt maar heeft alles te maken met de status van de wereld en daarmee van de huidige kunst. Veel huidige kunstenaars zoeken juist naar subtiliteit en nuance. Een logisch proces zou je kunnen zeggen, dat veel meer een afspiegeling vormt van de complexiteit en fragmentarisering van de huidige samenleving. Hoe “global” ook, een klein dorpje zal het nooit worden. Veel kunst wordt daarmee een toevoeging van nog meer complexiteit en ondoorzichtigheid aan die toestand. Daarmee komen we aan een soort hypothese; documentairisme is eigenlijk niets meer dan een nieuwe vorm van het realisme in de kunst dat sinds de jaren 60 onafgebroken is nagestreefd. Er waren nog wat naweeën van surrealisme in de virtual reality-hype, maar de opkomst van internet en de onstilbare honger naar informatie en het zogenaamde “echte leven” vinden in de documentaire zijn meest essentiële verschijningsvorm. De documentaire als kunstvorm is het kunstmuseum jaren geleden binnengeslopen en heeft het nu volledig ingenomen, zelfs in zoverre dat andere media de tactieken van dit medium hebben overgenomen, hoe onlogisch dat ook lijkt; ook schilders en beeldhouwers doen eerst uitgebreid onderzoek naar een thema, stemmen daar hun materiaal op af en refereren zich een slag in de rondte, resulterend in schilderijen en beelden die minitieus op samenstelling moeten worden onderzocht of wederom met een blaadje uitleg ernaast pas hun geheimen blootgeven. Geheimen die vaak ook een lange zit vergen als het om videowerk gaat. In het kort: we kunnen niks meer in het kort zeggen. Er zijn geen “bold statements” te maken over de staat van de wereld, geen éénduidig beeld van de recente geschiedenis, geen ultieme waarheid in al die informatie die straks per seconde wordt verdubbeld, geen oneliners over de plaats van kunst daarin en eigenlijk gaat ook het vrij associëren aan de hand van bestaande fenomenen met een ongewisse maar poëtische uitkomst allang niet meer op; de wereld is wat ze is en ze is bepaald geen korreltje zand. Wat dan wel? Laat dat maar eens zien in een museumzaaltje. Dit vergt heel andere middelen. Sommigen zijn daarbij redelijk spartaans in hun oplossing; als mensen maar gedwongen worden zo lang mogelijk te kijken zullen ze vanzelf iets gaan ontwaren van het ragfijne stelsel dat achter het betreffende werk huist. Anderen zoeken het juist in de versnippering; waar één object al snel te dogmatisch wordt, tracht men zoveel mogelijk onderdelen toe te voegen om het beeld te diversificeren. Nog weer anderen zoeken het helemaal in de uitleg en waar het enkele jaren nog “not done” was om in je werk al te didactisch te zijn, lijkt het er op dat steeds meer kunst juist een oefening in uitleg is aan het worden. Anderzijds zijn er dan weer werken bij die om de één of andere reden juist geen uitleg willen geven en dan moet men de essentie van het werk weer in dat gegeven zelf zoeken; een soort babylonische braintraining. Wat er achter al die methodes, strategieën en constructies ook mag schuilen, feit blijft dat de mensen die deze kunde al dan niet goed beheersen toch, al is het na wat lees-en-of-puzzelwerk, nog steeds zijn onder te verdelen in hen die vervolgens ook echt iets belangrijks te zeggen hebben en werken die niet meer dan een vaag “so what” gevoel of een onzekere glimlach weten te produceren bij de beschouwer (nog even los van de pure estheten die lichtjes gefrustreerd het pand verlaten.) Uiteindelijk gaat men naar huis met in het achterhoofd die werken die beklijven, hoe subtiel iets ook kan zijn gemaakt of hoe zwaar gecodeerd, essentiële zaken des levens kunnen van een veertje een mokerhamer maken die je recht in je gezicht slaat en je weer doen beseffen waar kunst toe in staat is, zij het dan met een flinke omweg. Fantastisch goede kunstwerken levert het op zoals enjoy poverty van Renzo martens (die ik overigens beter vond thuis op de bank) of de installatie over Enola Gay van Gert Jan Kocken in het Stedelijk Museum in Schiedam. Niet omdat we daar misschien minder specialisme bij nodig hebben om het verhaal te blijven volgen maar omdat het werk is dat je als toeschouwer eerst verleidt daartoe en je vervolgens bij je kraag grijpt. Dat er ander werk bij is dat net als in de …? eeuw alleen nog maar voor specialisten lijkt te zijn gemaakt, dat is geweldig voor de specialisten. Daar is geeneens meer sprake van art for art’s sake maar verdwijnt art “up it’s own ass” zoals ze dat zo mooi zeggen in de states…

  16. Het Stedelijk Museum Amsterdam maakt de Gemeentelijke Kunstaankopen 2010 bekend, die te zien zijn in de tentoonstelling Monumentalisme – Geschiedenis en nationale identiteit in hedendaagse kunst.

    Het museum heeft besloten tot de aankoop van werk van acht kunstenaars:

    Yael Bartana
    Lonnie van Brummelen / Siebren de Haan
    Hala Elkoussy
    Zachary Formwalt
    David Jablonowski
    Iris Kensmil
    Gert Jan Kocken
    en
    Lucia Nimcova.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*