About [Redactie] 9032 Articles
Berichten in Trendbeheer kort en ingezonden verslagen van gelegenheidscorrespondenten.

21 Comments

  1. Ik heb persoonlijk niets tegen okselhaar. Ik vind het ook niet erg als mensen het scheren.
    Het lijkt me wel een slechte graadmeter om de integriteit van mensen mee te duiden, normale mensen dan wel tentoonstellingsmakers.

  2. Volgens mij is daar over nagedacht zoals bij elke publiciteitscampagne: Dat okselhaar moet de geur verspreiden van een tijd waarin ideeën belangrijker waren dan uiterlijk. En dat terwijl dat zelfde meisje ons niet onaantrekkelijk aan staat te kijken met haar woede. Dat verspreidt als geheel weer een nogal Jezuïtische geur waar ik ook niet van houd.

  3. Alle inhoudelijke kritiek ten spijt die grotendeels te onderschrijven is, valt dit natuurlijk niet aan het conto van Halbe Zijlstra toe te schrijven.
    De relatie cultuur, marktwerking, publieksbereik en educatie is al jarenlang op deze leest geschoeid. Ontwikkeld onder de PvdA-er Rick van der Ploeg. Onzin om dit nu aan een VVD-staatssecretaris toe te schrijven. De effecten van zijn beleid zijn nog niet ingedaald op de werkvloer, dat duurt nog even.
    Wel sappig natuurlijk zo’n publicitair uitgevente terugtrek-actie. Beter dan in zo’n ‘suf’ museum te hangen. Dit is een next step in het Staal oeuvre: onder het label how to maximize one’s retreat. Met dank aan de NRC.
    Knap toch?

  4. klinkt als een mooie bijdrage van staal.
    interessant ook als medium in relatie tot de koffietijd miljoenenjacht-performances van alex jacobs.

  5. Klinkt helemaal niet als een mooie bijdrage van Staal. Klinkt als weer eens geen bijdrage van Staal, of hooguit een nihilistische bijdrage die dan ook nog eens uitgebuit wordt om de morele ‘highground’ te bereiken. Recalcitrant opportunisme, daar riekt het naar.

    Gaan mensen natuurlijk weer zeggen dat Staal de meest radicale stellingname van alle deelnemers heeft ingenomen. En dat hij juist exemplarisch is voor alles wat de organisatie van de tentoonstelling niet aangedurfd heeft.

    Altijd maar weglopen, maar dan alleen als er pers of een camera in de buurt is, makkelijk.

    Aan de andere kant, en om toch positief te eindigen: ik kan geen genoeg krijgen van geen bijdrages van Jonas Staal.

  6. Ik denk dat je veel radicaler kunt zijn als je geen kunst meer maakt. Dan gaat het niet meer om de gecodeerde definitie, carrieretechnisch denken of het denkmodel, maar om de daad.

    Ik zie het verschil niet zozeer tussen een “radicale” expositie en hier wel of niet aan deelnemen en een radicale statement om je uit diezelfde expositie terug te trekken ( via statement, persverklaring etc.)

    Publiekelijk terugtrekken is ook participeren.

    Ik vraag me af of “gewoon nee zeggen” niet in Jonas Staal’s definitie van radicaal past, of PR-technisch gezien niet aantrekkelijk genoeg is…

  7. Had Pieter Engels (Zie Jan Cunen Museum) niet ergens in de jaren 70 al een voorstel ingediend om tegen betaling geen kunst meer te maken?

    Erg flauw om deze brieven te publiceren en het wederom als ‘werkstukje’ te beschouwen…
    Wellicht gewoon afgesproken werk?
    Youtube-fakes zijn ook zo gemaakt..

  8. Ik lees dat Staal de andere deelnemers gaat aansporen om zich ook terug te trekken.
    Als het hem lukt om dat voor elkaar te krijgen, vind ik dat best radicaal en niet vrijblijvend.

    Misschien heeft hij met de organisatoren afgesproken dat hij zelf niet komt opdagen (het zal in elk geval geen verrassing voor ze zijn) maar ik denk dat ze er geen rekening mee hebben gehouden dat er meer weglopen.

    Ik hoop dat iedereen zich terugtrekt.

  9. Ik begrijp Jonas zijn probleem met de tentoonstelling niet helemaal. Ik las in het artikel wél dat het idee van de tentoonstelling is om mensen zelf te laten nadenken over het begrip ‘radicaal’.
    Dan zal dát het probleem wel zijn geweest: Volgens mij houdt Jonas er namelijk helemaal niet van als mensen zelf na gaan denken. Het gaat erom zíjn tunnelvisie (De Waarheid)door te drukken, en discussies die daarop volgen de kop in te drukken (en bij teveel tegenspraak inderdaad weg te lopen als een vijf jarig kind dat zijn ijsje niet krijgt)

  10. ik haalde er eerder uit dat bij uitnodiging aan hem deel te nemen aan de tentoonstelling, een andere voorstelling van context werd gegeven dan uiteindelijk een paar dagen voor opening het geval bleek. dat een kunstenaar zich op zo’n manier in zijn nek voelt gepiest door een organisatie is niets nieuws. dat hij dát vervolgens gebruikt als zijn materiaal is zijn keuze en gezien zijn eerdere werken in en rond media ook helemaal niet zo gek. En zou eerder vreemd zijn als hij z’n lijn niet consequent zou doortrekken in deze- zoals veel van zijn collega’s maar al te vaak wel doen. Het onderwerp van de tentoonstelling vraagt toch in iedergeval van de deelnemers zelf een mate van commitment.

    Gewoon Nee zeggen is in zijn geval een gemiste kans zijn stem te laten horen. Niks mis mee lijkt me – net zoals Alex Jacobs – alleen in andere setting

  11. @JJ
    -En zou eerder vreemd zijn als hij z’n lijn niet consequent zou doortrekken in deze- zoals veel van zijn collega’s maar al te vaak wel doen. Het onderwerp van de tentoonstelling vraagt toch in iedergeval van de deelnemers zelf een mate van commitment.-

    Wanneer wordt dat commitment dan niet gevraagd?

  12. Als er meer mensen zouden weglopen is dat vreemd aangezien ze daar Jonas Staal voor nodig zouden hebben om dat grensverleggende (“radicale”) inzicht te krijgen…Over commitment gesproken.

    Maar perfecte gelegenheid inderdaad om te proberen de hele tentoonstelling over dit akkefietje te laten gaan (Jonas Staal zelf) in plaats van de tentoonstelling en het onderwerp en z’n verschillende facetten/ invullingen…Een ware eenzijdige ( enkelzijdige) hijack van de tentoonstelling. Punt gemaakt. PR technisch gezien een goeie zet. Morele superioriteit van de bovenste plank.

    Maar wat dat met Zijlstra te maken heeft? Het geeft hoogstens aan dat je anno 2011 alles op alles moet zetten (ook als kunstenaar of juist als kunstenaar) om in de picture te komen en de hele fucking wereld je gelijk te tonen en dat doet mij meer denken aan marketing-technisch denken…iets waar Zijlstra inderdaad op doelt.

    Niks radicaals aan.

    Soms volstaat gewoon nee zeggen…toch JJ?

  13. over welk werk hebben we het eigenlijk? of is dit het werk?haalt hij een ‘goede staal’ weg uit de show of een ‘mindere staal’?

  14. Een “typische” Staal?

    Dat is het jammere natuurlijk, alleen het printje wellicht? of zullen ze het niet ophangen?

  15. Ongevraagd advies aan de organisatie van de tentoonstelling: Je moet die jongen niet alsnog, (nadat ie zonder zijn excuses aan te bieden zich terugtrekt) een podium willen bieden voor zijn irrationele gedrag. Ik zou ‘m een vette rekening sturen.

    Ondertussen is het kwaad natuurlijk allang geschied: het is nu achteroverleunen en oogsten voor Staal. Als ie dat kan dan, met zijn rechte rug.

    ‘Een natte scheet is ook een scheet.’ Welke PR-goeroe zei dat ook weer?

  16. Jonas komt toch uit een bankiersfamilie? Die hoeven toch niet te werken voor hun geld?

  17. Jonas Staal is een beroerde fotograaf. Groot gelijk dat hij zich terugtrekt. Hij hoort helemaal niet in het fotomuseum.

  18. Ik vind het niet zo’n frisse actie. Ik ken Jonas Staal waarschijnlijk alleen om de ophef in de media die hij met zijn conceptuele werk weet te veroorzaken. Daarbij lijkt het vaak niet zozeer om de conceptuele inhoud te gaan, maar vooral om het effect van de provocatie.

    Het lijkt mij sterk als het Staal daar niet om te doen is. Hij zou om die reden voorzichtig moeten zijn in verwijten aan anderen omwille van de aandacht concessies te doen aan de inhoud. Overigens vind ik het bijzonder kwalijk van Staal dat hij de inhoud van de tentoonstelling diskwalificeert op grond van het promotiemateriaal. Zo commercieel vind ik de titel jong en radicaal niet klinken trouwens. en dat okselhaar was mij ook nog niet opgevallen. De provocatieve actie van Staal heeft er alles van weg zich bewust te zijn van de aandacht die de provocatie kan produceren.

    Dit soort provocatie doet mij meer aan PowNed denken dan aan grote conceptuele vernieuwers (waar ik persoonlijk trouwens evenmin iets mee heb, maar dat terzijde). Maar wellicht maak ik me nu schuldig aan wat ik Jonas Staal verwijt: een oordeel op basis van een oppervlakkige interpretatie.

    Hoe dan ook vind ik het sneu voor de organisatoren dat ze hiermee geconfronteerd worden zonder dat Staal de moeite neemt te kijken naar wat er nu eigenlijk gepresenteerd wordt in de tentoonstelling. Als hij trouwens gelijk heeft in zijn cynische vooronderstelling over de makers dan is de kans groot dat die makers gedacht hebben: oh radicaal, leuk dan nemen we jonas staal, die is altijd goed voor een rel, dat scheelt weer een heleboel reclamebudget.

    Tot slot wil ik nog mijn ergernis uitspreken over een bepaald soort radicalisme dat door niet te deel te nemen zijn handen schoon en vrij houdt om anderen te beschuldigen. De ander die in een droomloze sluimerslaap leeft (daarmee diskwalificeer je die ander voordat die met jou in discussie kan gaan, het is niet zo dat de ander er naast zit en te overtuigen is van zijn ongelijk, zolang de ander niet eerst wakker wordt heeft hij het niet door (of zoek ik nou teveel in één zinsnede)).

    Ik heb meer sympathie voor een vorm van radicalisme waarin je jezelf aan de kant van het probleem plaatst, maar evengoed vast houdt aan het radicaal andere karakter van het goede, zoals het zou moeten zijn. De positie van de radicaal schept echter altijd een bepaalde afstand tot de rest. Die spanning vind ik heel interessant, en ik hoop dat het daar in de tentoonstelling ook over gaat. Het vraagt echter een bepaalde zelfreflexiviteit die veel radicalen niet op kunnen brengen. Dit gebrek zorgt echter vaak voor een ‘holier than thou’ houding. Ik ben bang dat bij Staal te zien, maar nogmaals, wellicht oordeel ik te snel en begrijp ik zijn integriteit niet goed en oordeel ik op grond van vooroordelen. Dat ik die had ten opzichte van Jonas Staal geef ik in elk geval toe.

  19. Spiegeltje, spiegeltje …

    Op 14 januari schrijft Jonas Staal, beeldend kunstenaar, aan de organisatoren (Paradox/Nederlands Fotomuseum) van de tentoonstelling Angry: jong en radicaal een brief met daarin de mededeling, dat hij zich terugtrekt uit de tentoonstelling die op 22 januari open gaat. Als reden geeft hij op dat zijn negatieve vermoedens ten aanzien van deze tentoonstelling bewaarheid zijn geworden. Angry: jong en radicaal wil het radicalisme salonfähig maken, is zijn mening, wil het radicalisme open stellen voor een groot publiek en het tot ‘een spiegel maken van onze samenleving’, van een samenleving die leidt aan mediaverslaving. Artistiek populisme van de tentoonstellingmakers, die daarmee de angel uit het debat halen en de ‘radicaal als schepper’ en de ‘radicaal als verbeelder van een radicaal ander wereldbeeld’ neerzetten als niet meer dan een ‘boze adolescent’.
    Nu is Jonas Staal juist om het hebben van een radicale mening bekend en dat zal ook de reden zijn dat de makers hem uitgenodigd hebben. Hij maakt een installatie speciaal voor deze tentoonstelling, een opdracht die al een half jaar in zijn bezit is en met hem is doorgesproken. Bas Vroege, directeur van Paradox, spreekt in zijn antwoord op de brief van Staal zijn verbazing uit over deze actie op het laatste moment en schrijft over de installatie:”Je installatie neemt een uitermate radicale stellingname in met een hele heldere boodschap. Met de boodschap hadden we geen moeite met de methode en uitvoering wel (zoals je ongetwijfeld herinnert) maar we zijn er uiteindelijk uit respect voor jou mee akkoord gegaan.”
    Zeker gezien het onderwerp van de tentoonstelling kan het terugtrekken uit de tentoonstelling zeker de opening zijn voor een goede inhoudelijke discussie. Maar toch is het niet helemaal helder wat er gebeurt, is de spiegel een beetje beslagen.
    In de brief van Staal staan namelijk nog twee belangrijke zaken. In de eerste plaats geeft Staal aan dat zijn brief wel op de wand mag hangen, op de plaats waar in de tentoonstelling zijn werk zou komen. In de tweede plaats geeft Staal aan dat het niet in zijn aard ligt om zich op deze wijze terug te trekken, vertrouwen en solidariteit staan voor hem altijd voorop.
    Toch doet Staal het wel hij trekt zich terug. Misschien even terug in de tijd om te kijken of we daarmee het beeld helder kunnen krijgen

    In het mei nummer 2010 van Mediafonds schrijft Staal een artikel naar aanleiding van zijn weglopen uit een live uitzending van Nova College Tour op 5 januari 2010. In het artikel In het Spiegelpaleis stelt Staal twee vragen; Is de verschijning van een beeldenkunstenaar op televisie een kunstwerk op zichzelf?; Kan de kunstenaar zich nog wel verzetten tegen de tirannie van de media?.
    Staal loopt weg uit de uitzending omdat hij tot drie keer toe onderbroken word en er niet toe komt om een zinnig betoog te voeren, de minuten die hem gegund waren na, zoals hij zegt: “[…] een onbegrijpelijke hoeveelheid telefoongesprekken die de redactie voortijdig met mij wenste te voeren.” Staal loopt weg bij het televisie programma, omdat hij niet het podium krijgt dat hem beloofd was. Zetten we dit tegenover het podium in de tentoonstelling Angry, dan blijkt uit het antwoord van Vroege dat Staal daar het podium zou krijgen waar hij om gevraagd uit (uit respect voor jou, zegt Vroege). Toch loop Staal weg en beweert hij dat hij dat niet zo snel doet.

    In het artikel in Mediafonds stelt Staal het gedrag van de media aan de kaak, die zijn weglopen onmiddellijk als een event, als een kunstwerk zien. Staal vindt dat hij zich niet kan manifesteren omdat iedere aanwezigheid van een kunstenaar gezien wordt als een daad van verzet, als een media-event. Terwijl het weglopen voor Staal juist een daad van verzet is, waarmee hij aankondigt dat de discussie nog niet voorbij is. Staal verzet zich dus tegen het feit dat hij zich niet kan verzetten tegen iets, omdat dat verzet door de media gezien en gebruikt wordt als een nieuw event, een nieuw kunstwerk.

    Maar wat nu als Staal wegloopt uit een tentoonstelling waar hij wel een eigen podium heeft, waar hij wel in staat word gesteld ZIJN visie neer te zetten, en waar alleen de context hem niet bevalt (zie brief Staal)? In de eerste plaats stapt Staal nu zelf direct naar de media om zijn daad van verzet te melden, waarschijnlijk wil hij niet weer dat zijn daad wordt omgezet in een kunstwerk. Bovendien kondigt hij via de media aan andere kunstenaars aan te sporen ook hun werk terug te trekken. Hoe snel vertrouwen en solidariteit om kan slaan in woede!
    Of … gaat het hier toch om een event, is dit het kunstwerk van Staal voor de Angry tentoonstelling? Waar hij na de televisie uitzending kwaad is omdat zijn verzet is verworden tot een event, zoekt Staal nu meteen zelf de media op en, hoe vreemd, zegt dat de tentoonstellingmakers zijn brief mogen ophangen op de plaats waar zijn installatie moest komen. Nu maakt hij zelf van zijn verzet een event, want Staal weet natuurlijk heel goed dat “iets ophangen” in een (kunst)museum betekent dat dat voorwerp een kunst voorwerp wordt, iets wat Duchamp al met een urinoir had weten te bereiken. Als zijn brief nu maar voldoende aandacht krijgt, dan hangt over 94 jaar die brief van Staal naast Fountain van Duchamp.
    Ik geloof niet dat dat Staals doel is, ik geloof dat hij oprecht vindt dat hij het begrip radicaal moet verdedigen en dat niet iedere actie van een kunstenaar een kunstwerk is. Een poster van Tracey Emin die zij in de buurt van haar huis had opgehangen omdat haar kat was weggelopen, werd meteen bestempeld als kunstwerk. Het koste haar veel moeite om dat te voorkomen. Ik denk dat Staal oprecht moet voorkomen dat deze actie een mediahype wordt. Doet hij dat niet en gaat hij mee in de mediaverslaving, dan wordt het moeilijk hem nog serieus te nemen en stop ik alvast een kopie van de brief in mijn kunstverzameling. Je weet maar nooit.

  20. Gisteren was Jonas Staal aanwezig in de zaal bij een discussie onder voornamelijk baby-boomers over het pamflet De Ja-sprong.
    Toen hem werd gevraagd om iets over het onderwerp te zeggen, was zijn directe antwoord: “Ik kan hier enkel een vraag stellen, want ik ben niet uitgenodigd om in het discussiepanel te gaan zitten”.

    Hij liep niet weg, maar het klonk een tikkeltje gefrustreerd, terwijl hij dat niet had hoeven te zijn.

    Het was helaas 1 van de vele holle discussies, waar Anna Tilroe ditmaal de kunstenaar aanwees als hoofdverdachte.
    (Na de criticus en het museum eerder die titel te hebben gegeven: wisselbeker?)

    De Ja-sprong is ondanks de positieve intensies toch wel erg negatief uitgevallen…

    Maar dit terzijde.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*