(Update 19-9 9:05)
De massaal toegestroomde pers zal de komende dagen voor een stortvloed aan berichten over het Stedelijk gaan zorgen. Praatjes en plaatjes van The Beanery en de badkuip tot je geen Beanery en badkuip meer kunt zien.
Ik ben benieuwd wat overwegend de teneur zal zijn. “Hoera we zijn weer open!” Of toch ook nu en dan iets kritischer – is dat alles, hebben we daar al die jaren op gewacht? Zowel met betrekking tot de uitbreiding als tot de tentoonstellingen.
De speech van Gehrels was weinig verrassend en zo hoort het ook.
Voor de schrijvende pers waren stroopwafels en postduiven geregeld.
Een korte rondgang langs een handvol favoriete werken met hier en daar een kanttekening.
Die kelder – die is weer beplakletterd met Kruger. Ernstiger is dat de in alle publiciteit steeds aangehaalde gigantische ruimte is volgetimmerd zodat van enige ruimtelijkheid of grandeur geen sprake is. Er zijn wat extra hokjes toegevoegd. Het aantal vierkante meters vloeroppervlak is vergroot, zodat er meer werken kunnen worden getoond.
John Knight is daarbij vrij briljant. Centraal in het getimmerte in de kelderhal een serie van x-tal porseleinen herinneringsborden met recente uitbreidingen van moderne musea.
Sluit naadloos aan bij mijn Bij de opening van het Stedelijk.
Een sarcofaag met tekstwerk van Carl Andre. Te gek. Kende ik helemaal niet.
Het museum als mausoleum. Zonder gewijde sfeer.
Joan Jonas in de weer met tape. Video, performance, rommel en muk: sowieso zijn meer pioniers in het Stedelijk tijdloos interessant.
Uit alle goede/interessante/interessant mislukte Sigmar Polke’s een destijds wat ongelukkig ingekocht meerluik.
Barbara Kruger creeërt zo haar eigen fotomomentjes.
Eenmaal boven in de oudbouw is het een feest van herkenning.
Een overzichtstentoonstelling van Philip Guston, als dat mogelijk zou zijn.
Een overzichtstentoonstelling van Yves Klein, als dat mogelijk zou zijn.
Een overzichtstentoonstelling van Barnett Newman hoeft van mij dan weer niet.
De schitterende zaal Hanne Darboven.
Kippenberger.
Dit is mi. absoluut de mooiste zaal in deze tentoonstelling. Alles klopt. Merz, Dibbets toen hij goed was en Boetti. Mooie doorkijk naar de knallende LeWitt. Kom hier van genieten. Dit is zo goed gehangen.
Grootmeester Jan Dibbets.
De postzegelverzameling van Alighiero Boetti.
Letterlijk.
Zo’n Stedelijk is eigenlijk niets anders. Een verzameling werken in plaats van postzegels. Keurig geordend op kleur, verwantschap, tijd, uitstraling, […]. Een plakboek vol meesterwerken.
Mario Merz.
Wolfgang Tillmans.
Richard Serra.
Akelig groen licht. Flavin’s ode aan Mondriaan. Doe dat lekker thuis zou ik zeggen.
De rondgang beneden in de oudbouw is verrassend. Back to the seventies. Alsof decennia van tentoonstellingmaken aan het Stedelijk voorbij zijn gegaan. Chronologisch en thematisch zijn zaal na zaal keurig meesterwerken gehangen. Terwijl er prachtige werken hangen enthousiasmeert het niet.
Jean Brusselmans.
Bij de buren staan rijen, maar Stedelijk heeft la Bercuese.
Ronduit naargeestig is de afdeling design. Dat heeft Boijmans beter en het Gemeentemuseum gezelliger. Waar het Stedelijk zich tussen Tate en Moma wenst te positioneren – las ik in de Volkskrant, hahaha – moeten deze horden eerst genomen worden.
Ah, de bar!
Appel is nog veel groter dan wij denken.
Bij de nieuwe entree de trap op. Van alle overschatte kunstenaars is Luc Tuymans wel een van de meer overschatte, zo lijkt het. Zeg het mij eens na. Of ben ik abuis.
Terug naar boven.
Centrale installatie Jennifer Tee
Beyond Imagination is de tentoonstelling voorstel Gemeentelijke Kunstaankopen met vers werk van hedendaagse kunstenaars.
De bovenverdiep van de badkuip is getransformeerd tot een kunstbeurs meets eindexamenexpositie met hokjes en getimmerte. Natuurlijk met parket en allemaal fraai afgewerkt.
Het is de Wilfried Lentz-zaal. De Rotterdamse gallerist is spekkoper. Vertegenwoordigd met Christian Friedrich, Rosella Biscotti, Suzanne Kriemann, James Beckett en misschien zie ik er nog een over het hoofd. Dat 80% de Rijksakademie heeft gedaan zal niemand verbazen.
James Beckett
Wereldwijd curatorengoud: Rossella Biscotti met een stervenssaaie filmloop.
Susanne Kriemann
Vincent Vulsma
Suchan Kinoshita
Fiona Tan
De filmzaal helemaal links in de badkuip.
Oudbouw bovenverdiep is alles bijzonder nauwkeurig en precies gehangen. Het zijn de meest verrassende èn vertrouwde zalen.
Nog één hoogtepunt dan:
De Kooning is onnavolgbaar. Maar vooral ook: ik herinner me dit werk van la Grande Parade, van Coupletten – waar Fuchs de muren zalmroze schilderde – van heel veel bezoeken aan het Stedelijk eerder.
Stedelijk – van zondag 23 september tot altijd open.
Overigens: dinsdagavond vanavond 23:00 uur de documentaire De hartslag van het Stedelijk over de laatste zes directeuren. Goldstein was het hartgrondig niet eens met de portretering van Fuchs. Zonder de documentaire te zien. Lig ik allang in bed natuurlijk maar klinkt als een must see.
http://programma.ntr.nl/238/het-uur-van-de-wolf/detail/aflevering/14762440/Het-uur-van-de-wolf:-De-hartslag-van-het-Stedelijk
Gaaf! Trek effe 3 vette Kippenbergers bij elkaar…en hopelijk volgen ze je Guston-suggestie op..Snel gaan kijken dus!
Mooie foto van het spiekblaadje van Carolien Gehrels. De doorhalingen in de tekst zijn ook zeker interessant
Die overzichtstentoonstelling van Philip Guston is al geweest. Weet niet meer precies wanneer. Eind jaren 70, begin jaren 80 geloof ik :)
Wil graag op de hoogte gehouden worden wat er zich afspeeld kwa expo in het stedelijk
Bedankt voor het verslag ,Fijn ook om Joan Jonas te zien , ga gauw eens kijken
Fijn dat het museum open gaat. Kijkend naar de foto’s, hoop ik wel dat de tentoonstellingen wat minder braaf en formeel zullen worden. Overzichtstentoonstelling Guston is geen gek idee overigens.
Mooi verslag.
Het is wel balen als je een off-dag hebt als je net een foto van de koningin na aan het schilderen bent, maar ja het kan ook over meerdere dagen( weken) gruwelijk mis gaan als je het portretje bekijkt dat Freud van de Queen durfde te maken. Misschien is het wel een trend, ook de door Goya geportretteerde Reina was ‘not amused’. Misschien is het zo gewaagd ( en mogelijk een succes-tip)dat mensen hun hoofd breken en gaan zoeken naar verborgen psychologische lagen ( zó is ze écht!) dat je er gewoon mee wegkomt.
O ja Jeroen, bedankt voor het leuke verslag, altijd een plezier om zo fijn geïnformeerd te worden!
(Dank Stijn.)
Het schilderij… ik heb verwijderd wat ik er oorspronkelijk over schreef. Gaat het zien en huiver.
Volgens mij droeg de koningin dezelfde kledij als op het schilderij van Tuymans. Ze heeft bijna net zo veel humor als haar Engelse ambtgenoot.
Ik vind de cobra’s er armoedig bij hangen.
@ruud
Waar het die Appel zaal betreft zoals boven gekiekt – bruist van energie, vond ik juist echt geweldig, top, passend gehangen.
ik vind dat grote stuk van constant zo zwak en tegelijkertijd zo overheersend.
appel is wel ok