Uw reizende reporter heeft zijn koffers weer gepakt en verblijft een tijdje in Madrid, alwaar ik werk ter plaatse maak, maar me ook de blaren op m’n billen geniet van het Spaanse kunstcircuit. De Spanjaarden die ik ontmoet zijn hartelijk en nieuwsgierig maar spreken net zo slecht Engels als ik Spaans dus gaan veel gesprekken verloren in vragende blikken van hun kant en nerveus gelach van mijn kant. Ondanks de hitte, de rode wijn rond lunchtijd en de darm-teisterende vleesschotels baan ik me een weg door de bijzonder levendige kunstwereld.
Vandaag staat Dr. Fourquet op het programma, een tamelijk rustig straatje in de buurt van het Reina Sofia museum. Maar schijn bedriegt, want ook al is het bijna siësta en vallen de Mardrileense mussen van het dak, achter enkele zware voordeuren huizen interessante galeries die ogenschijnlijk niet op de markt inspelen en mooi samengestelde groepsexposities presenteren.
(een bericht van Jochem Rotteveel)
- Ian Waelder bij L21.
Mijn gids heet Andres Montes, zelf ook kunstenaar en initiatiefnemer van projectruimte Naranjo waar ik deze dagen te gast ben. Montes kent de scene in Madrid en neemt me op sleeptouw, zowel boven- als ondergronds. We beginnen bij L21, een mooie ruimte waar net een kunstwerk in de buitenmuur is weggehaald, dat een beetje Aanschouwerig was gepresenteerd en waarop passanten konden reageren (letterlijk: delen weghalen of toevoegen). De verhalen van de enthousiaste gallerista spraken tot de verbeelding, maar dat was ook meteen het enige, want foto’s van de interventies waren er niet. Dan maar de tentoonstelling binnen bekijken met prachtig werk van Ian Waelder, Teo Soriano en Guillermo Pfaff.
- Teo Soriano bij L21.
- Guillermo Pfaff bij L21.
Na hartstochtelijk afscheid zoenen, wat je al met goed fatsoen na een eerste ontmoeting van twee minuten kan doen, liepen we door naar Galeria Bacelos met een mooie duoshow van June Crespo en Alicia Martin.
- June Crespo bij Galeria Bacelos.
- Alicia Martin, metersgroot tegen de muur van Galeria Bacelos.
Bij Nogueras Blanchard blijkt de expositie mede mogelijk gemaakt te zijn door het Mondriaan Fonds. Het resultaat is een fascinerende tentoonstelling met werk van James Beckett, Nina Canell, Daniel Jacoby, Hassan Khan, Rachel Koolen, Benoit Maire en Ben Schumacher. “The works in this show can be seen to operate as devices or interfaces”, aldus de bijsluiter. Zelf had ik die associatie niet. Mooi werk, dat wel:
- Nog een keer Jacoby.
- Rachel Koolen bij Nogueras Blanchard.
De galeries in deze straat pakken het slim aan: ze houden hun opening op dezelfde dag en tijd, zodat ze het moment groter maken en allemaal profiteren van toestromend volk en journaille. Geen angst voor klantafsnoeperij. Wel voor ongenode gasten want bijna overal moeten we keurig aanbellen. De galeristos en galeristas zien er allemaal even onberispelijk uit maar geen Amsterdamse nuffigheid te bekennen. De zoenen zijn niet van de lucht en overal krijgen we een behoorlijke toelichting. Zoals bij Espacio Minimo, waar een groot deel van de ruimte wordt ingenomen door niets, aldus de titel van Jose Leon Cerrillo:
- Jose Leon Cerrillo bij Espacio Minimo.
- Cerrillo het hoekje om.
Het werk van Cerrillo deed me denken aan het werk van Eric Martijn en was helaas onmogelijk om behoorlijk te fotograferen. Bij Maisterravalbuena prachtig werk van Berna Reale, Clara Ianni, Daniel de Paula, Frederico Filippi, Moises Patricio, Paulo Nazareth, Rafael RG en Roberto Winter.
- Frederico Filippi bij Maisterravalbuena.
- Mooi werk van Rafael RG, ook bij Maisterravalbuena.
De laatste stop voor vandaag is bij Galeria Liebre, die nu een groepstentoonstelling toont met werk van Latijns-Amerikaanse kunstenaars. Bij alle galeries krijgen we trouwens een mooi, identiek opgemaakt boekje mee, inclusief ringbandnietje, zodat we alles keurig kunnen opbergen in een ordner, mocht de OCD ons daartoe aanzetten.
- Jorge Vicen bij Galeria Liebre, duidelijk onder invloed van het sjamanisme.
- Arturo Prins. Waarschijnlijk ook onder invloed, maar waarvan werd niet duidelijk.
- Miguel Angel Gonzalez Granado bij Galeria Liebre.
Zo’n levendige kunst scene in een en dezelfde straat: daar moeten de bestuurders blij van worden zou je denken. De overheid blijkt helaas een abstract bureaucratisch apparaat dat zover afstaat van de bevolking dat kunstenaars elke overheidsbemoeienis wantrouwen. Maar daarover later meer lieve blogbezoekers.
geweldige straat (en buurt) met zowaar ook belgische wafeltjes in La antocha…… Goed om zo’n verslag te lezen… bedankt
Interessant! Kijk uit naar het vervolg ; )
Nice, goed te zien!
Shit, jij hebt suerte Jochem, om daar een tijd te zitten. Hoe lang blijf je nog? Mooie verslagen ook. Dat kussen is in heel Spanje usance, niet alleen in de kunstwereld. Steady as she goes hombre!