Op de valreep nog net op tijd om het werk van Anton Henning bij Tim Van Laere Gallery te aanschouwen. Wat een spel, wat een plezier, wat een kunde, oftewel wat een genot om deze kleine expo nog net te mogen meemaken.
Losjes wisselt Henning van stijl, put hij uit de onuitputtelijke geschiedenis(sen) van de schilderkunst om deze op onnavolgbare wijze met elkaar te verbinden. Vervolgens hangt hij de werken in een door hem ingerichte ruimte op. Een universum dat bestaat uit gekleurde vlakken, kleuren, tapijtje op de grond, waar de werken (te) dicht bij elkaar worden gehangen om zo nieuwe composities, nieuwe betekenissen te generen.
Constant opzoek naar nieuwe betekenis, de toeschouwer laten tollen op zijn benen totdat het kriebelt in zijn buik.
Classicisme meets Kubisme meets Anton Henning met zijn typische krullen.
De krullen die hij waarschijnlijk net als zijn lijsten gepatenteerd heeft. Zoals in dit prachtig ‘Permeke-achtige’ marinestuk, met krul brutaal dwars over het beeld gezet. Henning moet wellicht gedacht hebben ‘laat ik vandaag eens een perfect marine schilderen’ om vervolgens bij het zien van het geslaagde resultaat er snel een ‘Henning’ van te maken, top!
En de ontelbare surrealistische ‘wezentjes’, of objecten die moeilijke capriolen uithalen op sokkels.
Geweldig ‘wezentje’, wellicht een zelfportret. Waar wederom lijst en werk onafscheidelijk zijn, doordat het doek doorloopt in de lijst.
Nieuw voor mij waren zijn sculpturen. Hier een stapeling blokken die (lijken) te bestaan uit canvassen.
Of Hennings krul in brons gevat.
Moeilijk om de juiste termen te vinden om zijn werk te klasseren, surrealistisch, psychedelisch… Misschien moeten we er maar geen termen voor zoeken en accepteren dat het niet te vatten is.
Ongetwijfeld een van de meest interessante Duitse schilders van dit moment is nog tot volgende week (24 januari) te zien bij Tim Van Laere in Antwerpen.
Leave a Reply