Dan loop je de erezaal binnen en dan weet je gelijk – dit is zo goed. Knettervet en tot op het bot. Brutaal, ongemakkelijk, bruut en het gaat helemaal nergens over.
Rotzooi, rommel, troep tot aan het plafond, maar vooral: geen touw aan vast te knopen.
Een beeldimpressie in veel teveel foto’s, de overdaad raakt de kern van de tentoonstelling. Nagenoeg zonder commentaar ook verder, u moet maar gaan zien. Isa Genzken zegt ook niets over haar werk, geeft geen interviews. Verplichte kost.
Hier schoot ik hardop in de lach. Dit is zo knetter. Hoog gehangen kapot meubilair.
En dan dit stilleven, briljant in liederlijkheid.
Gevolgd door dit…
Ik had Isa Genzken nooit zo hoog zitten, zag ook immer singulare beelden. En of je daar nu zoveel moet, dat weet ik nu nog niet. De nietszeggendheid kan dan ook als storend worden ervaren, waar die nu de grote kracht van het werk uitmaakt.
Polke meets Ceulers
Lampenschilderij – eerste aankoop Beatrix Ruf.
Wellicht het meest verse werk – 2015
En dan is dit nog maar een selectie, een kleine dwarsdoorsnede van wat er allemaal te zien is.
Must see go, wat een fantastische knallende tentoonstelling. Er worden alleen vragen gesteld, er wordt geen enkel antwoord gegeven. Energiek, heerlijk, avontuur. Ik ga zeker nogmaals kijken.
Aangenaam contrastrijk met Seth Siegelaub beneden. Waar is echt opwindende kunst, kunst van nu, kunst die je bij de les houdt, klaagde Ko van Dun in Musea in de knoop, over de teloorgang van musea. Awel Ko: hier. Het Stedelijk biedt met deze dubbel een zeldzaam relevante pas de deux. Uitersten in tentoonstellingmaken maar ook in inhoud. Reuring, huiver en genot. Nog tot 6 maart.
puik verslag…beeld wel iets onderbelicht…maar waar zijn de zonnebrillen…a german joke is no laughing matter…nepanarchie binnen de lijntjes…pseudokatharsis voor Spießbürger…strakke parketvloer
heel goed, mijn scepsis is helemaal weg door deze reportage,
topshow!
Ik vond er niks van, behalve dat de tentoon muziek behoeft.