Van licht als onderwerp tot licht als medium en van hardcore conceptueel tot snoepgoed voor de ogen. In Utrecht een uitgebreide mix met zo’n veertig kunstenaars en vormgevers, gebroederlijk naast elkaar en door elkaar.
T/m 24 januari a.s.
Centraalmuseum.nl/bezoeken/tentoonstellingen/lekker-licht/
Misschien wel het meest intrigerende werkje in de tentoonstelling, 2x50cc uit 1970 van Jan van Munster.
Staande lamp van Wieki Somers.
Geprojecteerde lichtinval door Krista van der Wilk.
Twee klassieke van Jan van Munsters. Links Twee vierkanten aan een spijker, rechts Twee vierkanten aan twee spijkers.
Vrij veel werk van Navid Nuur in deze tentoonstelling waaronder deze Broken square, magisch om te zien.
Een Nuur die speciaal voor deze tentoonstelling is ontwikkeld, The Arrangement (2015-..). Een contract waarin de koper van het werk zich verplicht om na zijn of haar overlijden wat as van zijn/haar gecremeerde lichaam te laten mengen met het gas dat oplicht in een neonbuis in de vorm van de handtekening van de koper.
[opklik voor groot] Voor de duidelijkheid, mocht u na uw overlijden voort willen leven in een werk van Navid Nuur dan kunt u contact met hem opnemen.
Centraal Museum directeur Edwin Jacobs kocht het werk aan en bijt het spits af. Na zijn overlijden, dat als het goed is nog vele jaren op zich laat wachten, zal vijf gram van zijn gecremeerde as worden gemengd in onderstaande neonbuis in de vorm van zijn handtekening.
Jan Andriesse schilderde het Kleurenspectrum van het daglicht in 1997.
Kruip-door-sluip-door met Navid Nuur.
Oscar Santillan vond deze steen op de vulkaan Chimborazo in Equador. Op de top van deze berg is de afstand tussen de zon en de aarde het kortst. Het gewicht van de steen is gelijk aan het gewicht van al het zonlicht dat op de aarde valt (per dag, per jaar, per seconde?).
Chaim van Luit projecteert zijn gezwarte lichtbak richting plafond.
De lange gang en de nogal kleine ruimtes die er voor bijna elk werk zijn gebouwd doen denken aan een beurs of een eindexamenpresentatie en dat begint na een tijdje behoorlijk te irriteren. Net als de getoonde muziekvideo’s, voornamelijk clips uit de tweede helft van de jaren 90/begin 2000. Dat had wel wat hedendaagser gekund, zeker wanneer je als museum mikt op een jongere doelgroep.
Spencer Finch, de zonsondergang bij Monument Valley. Hier van de achterkant gefotografeerd.
De Rietveld bioscoop zoals die tussen 1936 en 1974 in gebruik was.
En als uitsmijter natuurlijk, hoe kan het ook anders, de stroboscopische zuil Matthijs Munnik. Visuele beuker eerste klas. Niet voor de epileptici onder u.
T/m 24 januari a.s.
Ook in de smaak:
Volkskrant: “De kans bestaat dat je langer blijft hangen dan je van plan was. En net als na elk ander geslaagd feest kan het zijn dat je bij de garderobe staat met ruis in je oren en lichtvlekken op je netvlies.”
NRC: “Want eigenlijk zijn lichtkunst en kunstlicht wel degelijk vergelijkbaar: kunstgrepen waarmee de mens het leven naar zijn hand zet, als heer en meester over de nacht doorfeestend. Tot de zon weer opkomt.”
Lost Painters: “Met dat als enige inhoudelijke kanttekening lijkt het er op dat het Centraal Museum hier een uitzonderlijke goede museale thema-tentoonstelling te pakken heeft.”
H_Art: “Lekker Licht is een lekkere tentoonstelling: Toegankelijk, meeslepend en mooi”
Ad: “Intiem, gezellig en stralend, maar ook oogverblindend.”
Beelden: “Lekker licht is niet te vatten in woorden, je moet de tentoonstelling ervaren.”
Zelf ter plekke een mening vormen kan ook nog, maar dan moet u wel een beetje opschieten.
24 januari is de laatste mogelijkheid.