De Hm.. Kunstquiz 2015, de oplossingen en uitslag!

De jury is er uit, we have a winner!

Aanzienlijk makkelijker dan vorige keer schijnbaar, maar uiteindelijk toch maar weinig inzenders die alles goed hadden.

Alle inzenders wisten wel waar het hier om ging, want het vroegtijdige vertrek van Lorenzo Benedetti bij de Appel hield de kunst-gemoederen flink bezig het afgelopen jaar. Het regende petities, onderzoeken, protesten en meningen, terwijl maar weinigen wisten wat er nu echt speelde. Dat duurde totdat er een uitspraak van de rechter kwam en de details op straat kwamen te liggen.

Team SLA ging voor de bonuspunten en noemde de 76 kunstenaars die een petitie ondertekenden, maar hier waren geen bonuspunten te behalen; dit was helaas een gevecht dat slechts verliezers kende.

Er waren sowieso nogal wat gevechten dit jaar. De bekendste is wellicht dat tussen Kreuk en Vo, maar die hadden we vorig jaar al behmmd. Er waren echter nog vetes zat om uit te putten.

De tekening hierboven is afgeleid van de performance ‘Rest Energy’ uit 1980 van Ulay (geboren onder de naam Frank Uwe Laysiepen) en Marina Abramovic, over wie alleen al een hele hm.. quiz te maken zou zijn. Destijds stonden ze dreigend edoch vol vertrouwen tegenover elkaar en niemand raakte gewond. Acht jaar later liepen ze weg van elkaar op de Chinese muur. Daar hadden ze het wellicht bij moeten laten, maar in 2010 zaten ze tijdens ‘The Artist is Present’ met mijn tenen gekromd toch weer tegenover elkaar. Rond die tijd viel bij Ulay misschien het kwartje (of kwart miljoentje) en besloot hij nogmaals tegenover Abramovic te gaan zitten, maar deze keer in de rechtbank. Hij wilde graag nog wat rekeningen vereffenen. Wordt vervolgd.

We vechten nog even door, maar nu in Barcelona, waar Bartomeu Mari genomen werd door een tweetal curatoren die hem in de nodige verlegenheid brachten met een (voor zover ik kan zien foeilelijk) beeld van Ines Doujak getiteld ‘Not Dressed for Conquering’. Het beeld was onderdeel van de tentoonstelling ‘The Beast and the Sovereign’. De titel had Bartomeu Mari wellicht al een idee kunnen geven van wat er in zijn MACBA neergezet zou worden, maar naar eigen zeggen kreeg hij dat pas op het laatste moment door. Het betreffende beeld toonde de voormalig koning van Spanje Juan Carlos die bovenop een stapel SS helmen genomen wordt door Boliviaans vakbondsvrouw Domitila Chúngara en een herdershond. Bartomeu Mari probeerde de tentoonstelling nog even tegen te houden, toen toch maar niet en kon het MACBA vervolgens verlaten.

Hij ontsloeg eerst nog wel even de verantwoordelijk curatoren Valentín Roma en Paul B. Preciado. Niet iedereen had door dat in de tekening de Spaanse ex-vorst vervangen was door de ex-museumdirecteur en iemand dacht dat in plaats van Chúngara, Angela Merkel de daad verrichtte. Er was ook een inzender die dacht dat het hier ging om de tentoonstelling ‘Let us meet inside you’ in de Garage ter ere van het tienjarig bestaan van Trendbeheer.

Nederland kreeg het ook aan de (grens)stok met Frankrijk naar aanleiding van Maerten Soolmans en Oopjen Coppit die het land niet uit mochten van de Franse minister van Cultuur Fleur Pellerin. De twee hadden het geluk ooit te zijn vereeuwigd door onze eigen Rembrandt en aangekocht te zijn (de door Rembrandt geproduceerde schilderijen dan) door de Franse familie De Rothschild. In eerste instantie wilde Frankrijk wel van ze af totdat Wim Pijbes net iets te triomfantelijk ging roepen dat ze binnenkort -na een Nederlandsche zegetocht- in het Rijksmuseum zouden komen te hangen. Het kabinet bleek opeens toch geld voor cultuur te hebben, waarna de Franse minister het affront voelde en schielijk ging dreigen met exportvergunningsblokkade. Het werd een compromis met een soort gedeeld huwelijk of scheiding van tafel en bed tot gevolg, maar net hoe je het wilt noemen.

Niemand heeft uitgerekend hoeveel Nederlanders er voor 160 miljoen op en neer kunnen naar het Louvre.

Nog één dispuut dan: In 2012 besloot de kunstenaar Rob van Koningsbruggen dat het zinnig was om geen ouderwets goede schilderijen te gaan maken, maar een email te schrijven aan het Stedelijk Museum met de tekst: “Je weet ik ben een groot bewonderaarr van het ouevre van meissie Poerqoui. Jullie nieuwe aanwinst Osama bin Laden is geniaal maar er mist iets. Kun je aanstaande zaterdag een stellage voor dat ding naar zetten. Mijn urine heeft de laatste dagen een bijzonder hoog zuur gehalte gekregen en ga in aanwezigheid van hare majesteit het doek met een wel gemikte pisstraal verbeteren. Laat alleen de baard staan en de rest wordt weggezeken en nadat het doek is opgedroogd (droogtijd twee weken) signeer ik het aan de achterkant en geef het als schenking aan het SM. Ongetwijfeld ken jij een aantal veel belovende jong buitenlandse video prutsers die dit dan filmen.”

Met meissie Poerqoui doelde de kunstenaar op Marlene Dumas wiens werk Osama hij niet kon waarderen. Het Stedelijk Museum waardeerde op haar beurt de mail niet zo en stelde een toegangsverbod in voor Rob van Koningsbruggen die eerder al eens voor brandstichting was opgepakt. De rechter moest er aan te pas komen, maar uiteindelijk mocht het museum de kunstenaar gewoon blijven weren.

Zou er nu op elke deur een sticker zitten met het hoofd van Van Koningsbruggen en daaronder de tekst: ‘Ik mag er niet in’?

We gaan nog even terug naar het Rijksmuseum waar de titelbordjes voor Maerten Soolmans en Oopjen Coppit al klaar lagen. Die zullen waarschijnlijk nooit veranderd hoeven te worden, maar dat geldt niet voor alle werken uit de collectie. De titelbordjes worden er namenlijk aangepast aan de politiek correcte norm van het heden. Bovenstaand werk ‘Margaretha van Raephorst (gest 1690). Echtgenote van Cornelis Tromp‘ van Jan Mijtens moet het gaan stellen zonder haar ‘negerbediende’ die is hernoemd tot ‘jonge zwarte bediende’. Politiek correcte kunstliefhebbers hoeven ook niet meer bang te zijn om in het museum ‘kaffers’, ‘hottentotten’, ‘mongooltjes’ of ‘eskimo’s’ tegen te komen op de titelplakaten. Rondleidsters lopen er wel en die noemen ze daar wellicht nog steeds ‘prachtige hertjes‘.

Rappers houden tegenwoordig van hedendaagse beeldende kunst. Jay Z ging eerder al met Marina Abramovic dansen en Kayne West ambieert de rol van curator. Drake was helemaal vol van het werk van James Turrell en liet de quote “I Fuck With Turrell” optekenen in Rolling Stone.  Om zijn prachtnummer ‘Hotline Bling’ van de nodige inhoudelijke diepte te voorzien liet hij een videoclip maken die misschien net iets te veel geïnspireerd was op het werk van de Amerikaanse lichtkunstenaar. Die reageerde overigens laconiek: “While I am truly flattered to learn that Drake f*cks with me, I nevertheless wish to make clear that neither I nor any of my woes was involved in any way in the making of the ‘Hotline Bling’ video.” Sommige inzenders merkten op dat de dance moves van Drake in de video hun eigen leven zijn gaan leiden.

Gek genoeg bleek dit een lastige opgaaf. Zo dacht iemand aan de moves van Tino Sehgal in het Stedelijk (“zowel Sehgal als Ruf hebben een dansverleden.”) en een ander dacht hier de Yellow room van Olafur Eliasson en het gezeur om de ballen van Rotterdam te herkennen. Weer een ander bood als oplossing: “Galeriehouder weet niet wat hij aan moet met de kunst van Jeroen Jongeleen, die louter uit het feit bestaat dat hij een kilometer of 100 (of 600) rennend heeft afgelegd.”

Het bleek ook een lastige opgaaf voor menig kunsthistoricus om de exacte plek van het straatje van Vermeer te lokaliseren. ‘Gezicht op huizen in Delft’ zoals het schilderij uit 1658 eigenlijk heet, blijkt uiteindelijk het steegje tussen de Vlamingstraat 40 en 42 af te beelden. Althans dat beweert hoogleraar dr. Frans Grijzenhout van de Universiteit van Amsterdam. Hij heeft daar overigens best goede argumenten voor, opgediept uit de Legger van het diepen der wateren binnen de stad Delft uit 1667. Ik ga niet exact uitleggen hoe dat in elkaar zit, want de potentiële bonuspunten zijn inmiddels wel genoemd.

Over de doden niets dan goed en daarom roemen we het enthousiasme dat Joost Zwagerman altijd ten toon wist te spreiden als het om beeldende kunst ging. Dat deed hij totdat hij zichzelf helaas het leven ontnam. Daardoor miste hij uiteindelijk de opening van zijn tentoonstelling ‘Silence out loud’ over stilte in de kunst. En dat is heel erg jammer, want Zwagerman kreeg voor elkaar wat menig kunsthistoricus niet lukte; hij wist de kunst toegankelijk te maken voor een publiek zo breed als de wereld die door draait en nog verder. Kees Wieringa, de directeur van het Bergense Museum Kranenburgh waar de tentoonstelling werd georganiseerd, was er zo van onder de indruk dat hij wat ongelukkig geformuleerd zijn ontslag aanbood: “Ik wil stoppen op een hoogtepunt”.

“Dat zou een leuke prijs zijn, een uitje naar Dismaland!”, schreef een inzender. Helaas dat lukt niet meer, want dit antipretpark van Banksy vol kunst van o.a. Ed Hall, Damien Hirst, Jenny Holzer, Scott Hove, Laura Lancaster, Caroline McCarthy, Polly Morgan, Leigh Mulley, Mike Ross en David Shrigley bestaat niet meer. De kritieken waren genadeloos, maar dat kon het publiek niets schelen. Door de grote vraag naar tickets crashte de site van Dismaland meerdere keren, waarop bij sommigen het vermoeden rees dat het park een misplaatste grap van Banksy was en in werkelijkheid niet bestond. De restanten van het park werden na sluiting schijnbaar naar het Franse Calais gebracht waar van de bouwwerken extra schuilplaatsen gemaakt moeten worden voor de vluchtelingen die daar in het vluchtelingenkamp ‘The Jungle’ bivakkeren.

Het leek Christoph Büchel een goed idee om een voormalige katholieke kerk van Santa Maria della Misericordi om te vormen tot een functionerende moskee, en dat zou dan het paviljoen van IJsland worden. Meesterlijk, actueel, gedurfd en een beetje pijnlijk met de vinger op de zere plek enzo. Precies zoals een bijdrage aan de Biënnale van Venetië zou moeten durven zijn.
Het stadsbestuur van Venetië trok het echter niet en sloot de tent. Het fragiele gebouw kon al dat bezoek niet aan werd gezegd, maar ook dat de locatie niet voor religieuze doeleinden mocht worden gebruikt en dat geen islamitische kledingvereisten mochten worden opgelegd aan bezoekers. Er was opvallend weinig protest.

Hij is toevallig net weer open, het De Wereld Draait Door Pop Up Museum. Een nieuwe lichting semi bekende Nederlanders mogen zich a la Kayne West verkleden als curatoren en hun eigen selectie tonen in het Allard Pierson Museum in Amsterdam. Daarvoor mogen ze grasduinen in Nederlandse musea. De eerste keer in 2015 was dat nog in het Nederlands Fotomuseum, het Van Abbemuseum, het Stedelijk Museum Amsterdam, het Groninger Museum, het Centraal Museum Utrecht, Museum de Fundatie, het Rijksmuseum en het Gemeentemuseum Den Haag. Inmiddels is het tweede garnituur plus Boijmans van Beuningen. Niets tegen een goede dosis publieksvriendelijkheid, maar er moet wel wat vol kwaliteit en van kwaliteit te tonen zijn natuurlijk. Dat het werk van Jasper Krabbé nooit op zaal hangt in het Stedelijk is natuurlijk niet voor niets. Dat ligt goed weggestopt in depots, juist om het publiek te beschermen. Dan moet Krabbé niet opeens zelf de mogelijkheid krijgen om dat spul weer uit de krochten van het Stedelijk te trekken en het in het Allard Pierson op zaal te hangen. En laten we Daan Roosegaarde voor een identeitscrisis behoeden, die raakt zo nog de weg kwijt in zijn eindeloos uitdijend expertiseveld.

Het De Wereld Draait Door Pop Up Museum past in het creatief anders aanpakrijtje van Zomerexpo Gemeentemuseum en de Grote Kunstshow; gemaniëreerde pogingen om een breed publiek te bereiken en te vergeten waar het ook alweer om ging. Hm..

Enfin, waar waren we ook alweer? Ah ja we deden een quiz..

En een quiz kent winnaars. Sommige inzenders baalden zo van hun tweede tot vijfde plaats vorige keer, dat ze nu werkelijk alles uit de kast getrokken hadden om vooral volledig te zijn. Complete Wikipediapagina’s waren gekopieerd, maar uiteindelijk waren er maar drie inzenders die alle opgaven goed hadden.

Een professionele jury van voormalig Hm.. quiz-inzenders en Hm.. quiz-fans heeft zich gebogen over de details en de bonuspunten en is uiteindelijk met de volgende uitslag gekomen.

Bregje Jansen wist kordaat alle antwoorden en wint als derde:

Een Mike Moonen poster en zine..

En publicaties van Hotel Maria Kapel, Museum Arnhem en Mama.

Manus Groenen weerde zich kranig en was behoorlijk volledig, maar eindigde uiteindelijk toch op een tweede plaats. Ook geen ramp, want hij wint:

Een Douglas Coupland T-Shirt, u weet wel, van de tentoonstelling Bit Rot bij Witte de With,

Een Pattaya Sex Bubble van Jan Hoek; 10 magazines gemaakt in Pattaya, “de sekshoofstad van de wereld.”

En de publicaties van Hotel Maria Kapel, Museum Arnhem en Mama.

Nu kan er maar één de winnaar zijn, maar dat zijn er in dit geval drie.

Team SLA eindigde vorig jaar als duo Sophia Zürcher & Arjan Reinders nog op een tweede plek, dacht: “dat gebeurt ons niet nog een keer” en nam er nog een teamlid bij. Samen met Lara Riga hebben ze het voor elkaar gekregen. Ze hebben de eerste plek veroverd en winnen:

Een heus duoportret door Tanja Ritterbex van de winnaar en de kunstenaar samen!

(Hoe ze dat gaan doen met z’n drieën laten we graag aan Tanja over.)

 

Vijf stuks Extra extra’s.

Een jaarabonnement MetropolisM

Met dank aan Nieuwe Vide: Een multiple van Marijn Ottenhof.

De catalogus van de expositie bij het Museum Arnhem Tegen het licht in, van Marc Mulders en Katinka Lampe.

De publicatie Een wijze van leren. Groot worden binnen culturele instituten van Mama (naar keuze in de smaak Engels of Nederlands).

En de publicatie Plosive blows, van Hotel Maria Kapel,verschenen bij de gelijknamige tentoonstelling van Lauren Gault.

Er was stiekem ook nog een speciale Jeroen Glas Jury Award  voor de mooiste, meest ludieke, of andersoortig opvallende bijdrage. Het enige jurylid in deze is, u raad het wellicht al, Jeroen Glas. Hij selecteerde Sannetje van Haarst voor haar poëtische oplossing van hm.. nr 8:

Straatje. Vermeer. 
Vroeger. Nu niet meer.

Zij wint de CODE ROOD VIP treatment bestaande uit:
Een Meet & Greet met Team CODE ROOD tijdens CODE ROOD,
Een CODE ROOD button, Pizza & Drank en een verrassing.

De Jeroen Glas Jury Award is, u raad het wellicht al, gesponsord door Code Rood
Code Rood vindt vanaf maart iedere laatste zaterdag plaats op het voormalig militair terrein Buitenplaats Koningsweg aan de rand van de Veluwe.

U is alle vier gefeliciteerd!

2015 was een behoorlijk hm.. jaar, laten we er een hmja! 2016 van maken!