Plotseling gebeurt er iets: het draait en beweegt en loopt en maakt geluid en het staat in de weg… En tegelijk in al die ophef en vertier gebeurt er plotseling niets: recursiviteit, de slang die zich in de staart bijt, same same but different, lauf der dinge: eigenlijk is het hele oeuvre van Zoro Feigl een groot poetisch moment en is Zoro de Zenmaster.
De eindeloze blikvang, de eenvoud, het speels gemak waarmee met een paar gebaren tijdloze dynamica wordt geboren: er is veel wat aanstekelijk is. Simulacrum zonder nabootsing en het gaat helemaal nergens over. In abstractie van alleen zichzelf geen seconde hetzelfde. Je kunt er uren naar kijken.
Wie het niet gelooft moet het toch echt zelf gaan zien. En een straf is dat niet: zelden zag ik zoveel blije gezichtjes op de overvolle opening. Dat zie je gewoon nooit op kunstopeningen. Blije gezichtjes.
Coiled
Oneindige in zich zelf gekeerde knoop.
Pressurizing
Ademt in – ademt uit. Langzaam wordt de ruimte gevuld met brandslangen vol lucht.
Hula
Vendeldans
Loop – een van de oudste werken
Een waterval van touw. Knetterhard.
En zo mooi brak van dichtbij.
Hoop is prachtig: ringen dansen een oneindig ballet. Niet goed op de foto te krijgen. Ik genoot ervan bij C&H Artspace en bij Kunsthal Kade.
Viscosity new and improved nu met loodzware lopende band: walst wiegend in plaats van beserk en gewelddadig. Het karakter verandert mee: van anarchistisch knetter naar onderhuids en vol spanning. Vooral heel erg anders. Noem het een arbeidersmonument.
Poppy
Full force get busy one time. Er is geen vrolijker ingetogen kunst. Heel erg op zijn plek bij Verbeke.
Is dit Zoro Feigl?! Zou op een beurs binnen tien minuten voor een bescheiden fortuin een bestemming vinden. Gelikt en glanzend. Maarrrrr tegelijk spannend en fijn om naar te kijken: een (oude) lopende band draait door de olie. Geeft prachtig sporenfestival, waterval aan huis.
Voor boven de bank [emoticon] zelfs in klein formaat.
Hoe dan ook: de mensen vinden het geweldig.
Exhuberant en ongewoon; ik moet er nog aan wennen. Was het van iemand anders, dan ligt de typering speels effectbejag op de loer. Maar het is van Zoro en het past onmiskenbaar binnen zijn oeuvre. Nooit maakte hij iets (nagenoeg) plats aan de muur.
Nog uit de servicegarage: wielen, banden, liftmotor, verwarmingsbuizen. Rudimentair knutselgenot, eenvoud en verbazing.
En er is meer – Untangling the Tides, touwwerk kruipt over de grond, Chain, razende ketting, een gloednieuw experiment met een robotarm.
En ook bij Verbeke: Theo Jansen. Nog zo’n homo ludens, spelende mens.
De achterkassen zijn veranderd in strandkassen.
Theo Jansen is een rasperformer: een feest om hem te zien opgaan in zijn werk.
Des nachts komen deze secretly stashed Zoro Feigl’s tot leven. Don’t push these beasts.
Verbeke Foundation – u moet er sowieso naar toe. Er is zoveel meer. En neem laarzen mee – er wachten hectares buitengebied op u.
Nog tot 30 oktober.
Leave a Reply