ALEJANDRA HERNANDEZ te gast bij Galerie Mieke van Schaijk onder de noemer ‘Domestic Wildlife’. (Verwerstraat, boven de Westside Store, Den Bosch, t.e.m. 9 oktober 16)
‘Life is great!’, staat er te lezen op een tekening boven een dame in zwempak. Of die uitspraak een waarheid is, durf ik wel eens in vraag te stellen, maar het volgende half uur trek ik dat alvast niet in twijfel. Ik val er ‘op den bots’ binnen, daags voor de opening. De galerie is gelegen vlakbij het Stedelijk Museum van s’Hertogenbosch, lekker te combineren dus.
(Een bericht van Hilde Van Canneyt)
Langs een stijlvolle store en via een draaitrap, kom ik in Hernandez-land terecht. Deze Colombiaanse jongedame vervolmaakte haar kunstopleiding in het Gentse KASK en kon vervolgens in het HISK haar praktijk bijschaven. Het is haar eerste solo bij galerie Mieke van Schaijk.
Het eerste wat me opvalt is: kleur! Exotisme! Speelsheid! Ook een vleug puber(wel)zijn! Schilderkunst waar je op het eerste zicht vrolijk van wordt! En voor mij blijft dat na verschillende kijkrondjes idem. Je ontwaart al gauw in de collageachtige manier van werken en in de vreemde perspectieven, een vleug Matisse en Rousseau. En ja, soms is er zelfs een letterlijke knipoog naar het Belgisch surrealisme.
Pittige dames spelen duidelijk de hoofdrol op de grote doeken. De meisjes/vrouwen zijn steeds thuis afgebeeld; zittend op bed, zittend op een kleed, zittend op een bank (Where I come from), alsook bijvoorbeeld staand in de badkamer. Het is duidelijk vanwaar de titel Domestic Wildlife vandaan komt.
En eindelijk nog eens 21e -eeuwse schilder die spreekwoordelijk met zijn schildersezel op het veld gaat staan! Want Hernandez schilderde de doeken in verschillende sessies bij de dames thuis.
De dames hebben telkens het gezelschap van dieren. Het zijn creaturen die je niet onmiddellijk als huisdier in een woonkamer verwacht. Realiteit en fantasie slaan hier duidelijk de handen in elkaar. De dieren op haar schilderijen doen deze doeken anders lezen en zijn een hint naar het mythische, die op zich weer uitmonden in symboliek en metaforen.
Het is een spel van het geziene versus het verborgene. De doeken gaan kortom over hoe zij staat tot andere relaties en de dingen buiten haar.
Zijn de geschilderde dames wulps of uitdagend? Niet echt. Zijn het confronterende werken? Hebben ze een donkere ondertoon? (Wat meestal de bedoeling is van kunstenaars die het op het eerste zicht meestal vrolijk houden.) Mijns inziens niet, al kan ik in de ‘geschriften’ wel lezen dat er sprake is van een ondertoon: verstoring, ambiguïteit en dubbele lagen. Zijn dit psychologische portretten? Voor mij alvast niet. De vrouw staat centraal, maar toch ook niet. Ik voel geen confrontatie (met mezelf).
Naast haar ‘volle’ schilderijen zien we twee lineaire houtskooltekeningen van telkens een koppel. Misschien slaan deze té veel een brug naar haar voorhangers in het modernisme? Ook een graffiti-achtig doek dat over de trapleuning hangt, spreekt me minder aan.
Haar vertrekpunt is simpel gezegd een resumé van de dingen waarvan ze houdt en is een uitkomst van alle beelden die je elke dag moet slikken. En alleen al in de everydaylife zijn die niet te tellen.
Alejandra Hernandez wil ons verwonderen, ons verder laten kijken dan onze neus lang is, dit volgens ieders’ leven en achtergrond. (Een wens van vele kunstenaars trouwens.) Ons iets bewust in de strot duwen is niet haar ding.
Op zich gaat het voor mij gewoon over kijken en genieten. Dat vergeten we al weleens in de (high brow) van de kunst. De grote doeken hangen er in al hun eigenzinnigheid en welsprekendheid en zijn een omweg naar Den Bosch zeker en vast waard!
Nog tot 9 oktober.
Please note that the exhibition ‘Domestic Wildlife’ by Alejandra Hernández has been extended by one week. On view until October 16!