Na een drietal ijzersterke jaren valt het natuurlijk toch een keertje tegen. Het is de Rijks dus een aantal erg goede werken gegarandeerd maar toch ook behoorlijk wat middelmaat die het niveau op een gemiddelde eerste fase eindexamenexpositie nauwelijks overstijgt. De krenten uit de pap na de klik.
T/m zondag 27 november.
Rijksakademie.nl/NL/rijksakademieopen
Met m’n neus in de boter, een van de eerste werken die ik tegen kom blijkt meteen een van de hoogtepunten deze editie. Een uit de hand gelopen gif animatie als kamervullende sculptuur in de smaak piepknor-analoog. Van Funda Gül Ozcan. Supergoed ding! Mag u niet missen!
De lavalamp kan wel inpakken, Robbert Weide.
Nog meer bewegende sculptuur, deze is van Adam Ulbert.
Een project dat je eerder op de Design Academie in Eindhoven zou verwachten, de met spuitbussen gevulde CMYK printer van Rutger de Vries. Hij bouwt voort op de vele experimenten die er de afgelopen tien jaar zijn geweest om tot computergestuurde spuitbustekeningen te komen en heeft dit in technische zin weten te perfectioneren. Er vervolgens dan zelfportretten mee gaan drukken voelt als een gemiste kans.
Werkelijk wonderschoon is het werk van Jonathan van Doornum, met zijn materiaalexperimenten in vorm en ambacht lijkt hij bij de Rijks helemaal op zijn plek.
Hoogtepunt nummer 2, Inez de Brauw, supergoede schilder boordevol detail.
Ziet u wel.
Ook in het hok met kleine werkjes, bij binnenkomst links, is het prijsschieten.
Een van de vreemdere presentaties dit jaar, in de goede zin des woords, is de video-installatie van Inge Meijer. Wel even goed voor gaan staan en de tijd nemen.
Het terugkerende jaarfeest waar laten we de troep.
Nou, als uithangbord voor het feesthok van Snail Nacht.
Incluis open deurtje Trump en consorten.
Hoogtepunt nummer 3. Marije Gertenbach, schitterend geplaatste abstractie. Eigenlijk is er bijna elk jaar wel een buitenfeestje ergens in die hoek en ook eigenlijk altijd goed.
Het Japanse noise hok van Takeshi Ikeda.
Met recht er tegenover een veel stillere presentatie van dezelfde Ikeda. Het noise-hok heeft duidelijk mijn voorkeur (Japan en noise = altijd goed).
Eveneens van Rutger de Vries, de CMYK brandblussers. Ook hier het technisch perfectioneren van experimenten die al langer gaande zijn. Hopelijk gaat De Vries in zijn tweede jaar weer volop buitenspelen.
Strobe-licht koning Matthijs Munnik schakelt een tandje rustig en gaat Eliasson meets Kapoor.
Indrukwekkend videowerk Eva Spierenburg, kunstenaar eet gipsen eend. Gaat zich behoorlijk in je hoofd nestelen.
Kate Cooper met een soort van bewegende modefotografie à la de jaren 90 .
Claudia Martínez Garay doet een wandje figuratief en een wandje abstract.
De edelkitsch voorbij, intrigerend schilderwerk van Noah Ryu.
Fris van geur, Margaret Haines.
Nog een project dat je eerder op de Design Academy zou verwachten dan bij de Rijks, deze Super Mario variant van Deniz Eroglu waarin de Italiaanse loodgieter is vervangen door een kebabbakker. Super Mario in een kunstcontext doet natuurlijk denken aan Cory Arcangel en echt goed speelbaar is het helaas het niet.
Dan is het bronzen mini monument voor de kebabzaakeigenaar een stuk hartverwarmende en oprechter.
Tot slot hoogtepunt 4. Evelina Rajca, goed geslepen glas en slim gebouwde mechanica maken samen prachtgeluid.
(Hoe goed is dat, een open dag beginnen en eindigen met een kneiter.)
Heel Amsterdam haakt aan met het Art Weekend dus genoeg te doen deze week.
T/m zondag 27 november.
Leave a Reply