Talk of the town, al sinds de opening reuring en rumoer alom. En met exemplarische recensie Hans den Hartig Jager waren de verwachtingen torenhoog gespannen. Dan kan het alleen maar tegenvallen. Wat het in zekere zin ook deed.
Chucky is leuk. Fijne choreografie, gerinkel van kettingen waar het deuntje (When A Man Loves A Woman) net te effectief ingezet is. De video’s zouden niet door de selectie van het VHS festival zijn gekomen en het 2D-werk (zie boven) is te eendimensionaal om te bekoren of beklijven.
Maar dan Chucky: het geinige marionetje, puppet on a string, laat prachtig sporen na.
MAD mannetje wordt over de buhne gesleurd in felle danse macabre.
Het werk heet Colored Sculpture. Keurig anoniem, beschrijvend. Zodat er niet iets anders gebeurt: wat als het getiteld was “Aleppo”?
U gaat dit nog zien.
In deel twee (begin volgend jaar) een danseres voor een spiegel.
De schilderijen zijn zwak. Opgebouwd uit voorspelbaar vocabulair, schijnbaar van nu, al te mak in te passen in hedendaags verwachtingspatroon. Dat werk schrijnt niet, nergens. Je kunt je er geen buil aan vallen. Keurige in te boeken onder pop-art, beetje Holzer, beetje horn of plenty.
BOE!
Echt slecht wordt het in de videozaal. Schoenen uit, wit tapijt. Beeldenbrij met middelmatige animatie trekt nergens de aandacht. De hoogpoligheid leidt af.
Of wacht…
Nog tot 29 januari.
stedelijk.nl/tentoonstellingen/jordan-wolfson
(Elders in het gebouw deze machtige General Idea.)
Leave a Reply