Anton Corbijn: Rocksterren in hun schone blootje.
Voor een eeuwige New Waver in hart en ziel kan de naam Anton Corbijn alleen maar mijn puberhart opwellen. De muziek en beelden van Depeche Mode en Joy Division staan dan ook sinds een eeuwigheid – en voor eeuwig – in mijn hart gebeiteld.
Als grote muziekliefhebber begon Anton Corbijn te fotograferen ‘om dichter bij het podium te geraken’. In Nederland opende Herman Brood het pad en voor hij het zelf wist, realiseerde Anton met zijn eigen(zinnige) kijk – zoals een artist van zijn eigen glamour ontdoen – de internationale muziekwereld te veroveren. En dat succes heeft hij alleen maar oprecht te danken aan zijn grote liefde voor het muziek- en fotovak.
- (Anton Corbijn, photographer: courtesy Zeno X Gallery, Antwerp)
Hoewel hij in het begin door zijn (letterlijk en figuurlijk) donkere kijk vanuit ‘de fotografiewereld’ soms tegenkanting kreeg – ‘zijn foto’s waren toch wat onscherp’, ‘té zwart/wit’, ‘de compositie en het decor belangrijker dan de mens? Kan dat wel?’ – bleef hij volharden. (Is dat trouwens niet dé eigenschap van elke goede kunstenaar?)
En zo perfectionistisch en bezeten hij is als fotograaf, zo streeft hij in zijn foto’s eerder naar het imperfectionisme. En laat imperfectie net my middle name zijn.
Omdat Anton Corbijn ondertussen wel doorhad dat hij kon fotograferen, begon hij tegelijkertijd muziekclips in te blikken, om zo – we maken een sprong fastforward – ondertussen al vier pronte films op zijn palmares te hebben staan. Naar eigen zeggen was hij ‘een hakkelige filmer’ en voelde hij zich in eerste instantie vooral een fotograaf die filmde. (Zoals ik me een wandelaar voel die schrijft :/)
Maar nu is hij volleerd fotograaf én filmmaker. Check!
Na zijn vorige expo New Squares in de Antwerpse galerie Zeno X, hebben we nu het voorrecht #5 te gaan zien, de opvolger van zijn retrospective in het GM van Den Haag.
Vraag me niet wat de titel betekent – en misschien wil ik het niet weten – maar misschien dekt zo’n nietszeggende titel – net niet – perfect de lading voor zijn veelzeggende foto’s. Natuurlijk, het zijn vooral beelden van iconische rocksterren. Dan is de kijkbuit al snel binnen. En mijn objectief recenseren is bij deze al naar de vaantjes. Maar mag ik ook eens?
Of wie (oké, uit vrouwenland) kan er weerstaan aan de imponerende hoofden van Dave Gahan, Nick Cave of David Bowie?
Of die bekenden nu de rock’-n-roll lusten van menig kijker weder opwekken of niet: de foto’s staan – hangen – er als een speer. Print en grootte kloppen, ik stoor me aan geen enkel element in het beeld. (Wat ik over veel kunstwerken helaas niet altijd kan schrijven.)
Kunnen we zijn foto’s trouwens onder de noemer ‘kunst’ plaatsen?
I don’t care! Een beeld is kunst als het iets losmaakt. En dat doen deze foto’s. Gewoon door hun ongedwongenheid, door de echte mens die hij (achter de rockster) toont. Een muzikant verschuilt zich meestal achter zijn instrument, een fotograaf achter zijn fototoestel. Maar hier lijken beide partijen zich kwetsbaar te verzoenen.
Dank voor al dat schoons Anton!
- Foto’s Peter Cox
En sorry Raoul (De Keyser), dat ik vandaag Anton in de schijnwerpers zet. Jouw schitterende abstracte schilderijen pronken er trots en prachtig aan de muur. Boeiend in hun eenvoud, prachtig vibrerend, iets wat weinig andere Belgen je nog zullen nadoen. Uw expo alleen is al een visit uit Nederland waard!
Anton Corbijn en Raoul De Keyser
Zeno X, Godtstraat 15, 2140 Antwerpen (B)
tot 25 febr 17. Open do t.e.m. zo.
zeno-x.com/exhibitions/current/current_exhibition_AC_works.html
Leave a Reply