Goed voor je CV

De telefoon ging. Jona schrok ervan en toen hij opnam hoorde hij voor het eerst die dag zijn stem. “Ja, dag, hallo Jona, je spreekt met Wubbechien Wubs van Galerie Wubbechien Wubs”. De vrouw had een dik accent en op de achtergrond hoorde Jona meeuwen krijsen.

“Je zal wel denken, Jona, waarom belt Wubbechien Wubs van Galerie Wubbechien Wubs mij nou in hemelsnaam?”
Jona had inderdaad geen idee en als hij geen idee had kwam er doorgaans niet zoveel uit zijn mond.

“Hallo?”, vroeg Wubbechien.
“Ja, ik ben er nog”, zei Jona.

“O, ja, sorry, we hebben hier nog 2G en soms valt de verbinding weg. Ik bel namelijk vanaf Rottumerplaat, waar ik sinds 20 jaar een galerie heb: Galerie Wubbechien Wubs. Misschien ken je het?”, vroeg Wubbechien hoopvol. Jona moest haar teleurstellen. “O, nou ja, geeft niet hoor”, zei Wubbechien zangerig. “Maar nou heb ik jouw werk gezien op Art Rotterdam, toen ik een weekendje Randstad deed. En ik vind het zooo goooed”, zong Wubbechien verder. “Dus nou wilde ik jou vragen voor een solo bij Galerie Wubbechien Wubs”. Wubbechien liet een dramatische stilte vallen om haar verzoek extra gewicht mee te geven.

Jona had ondertussen op zijn laptop de website van Wubbechien Wubs gevonden en zag foto’s van fluorescerende olieverfschilderijen en installaties van drijfhout, afgewisseld met foto’s van zeehonden en een vrouw met een doorleefd gezicht die getergd de einder bestudeert.

“Ja, ik ben dus echt wereldberoemd op Rottumerplaat”, pakte Wubbechien de draad maar weer op, licht geïrriteerd dat er niet enthousiast op haar verzoek werd gereageerd. “En er komen altijd heel veel mensen op mijn opening af”. Haar stem zakte een octaaf.

Jona keek in zijn agenda, die de komende maanden nog angstvallig leeg was. “Hoeveel is het hanggeld?”, vroeg hij. Nu was het even stil aan de andere kant van de lijn. “Hanggeld?”, vroeg Wubbechien. Ze had niet verwacht dat ze het over geld zouden hebben. “En krijg ik ook m’n onkosten vergoed?”, ging Jona door. “Want een retourtje Den Haag – Rottumerplaat bedraagt 440 kilometer zie ik net en met mijn oude bus ben ik dan al snel 100 euro aan benzine kwijt”.

Wubbechien was sprakeloos, maar herpakte zich snel. “Ik, eh, wij, Galerie Wubbechien Wubs doet niet aan hanggeld, omdat eh, kunst brengt geluk en dat is meer waard dan geld. Maar…”, Wubbechien had een ingeving, “we hebben hier wel een Artist in Residence-plek die we jou voor een maand kosteloos mogen aanbieden”. Ze zou even snel haar vliering leegruimen en een luchtbed tevoorschijn toveren.

Hoewel Jona wel warm kon lopen voor een maandje in de natuur, aarzelde hij. Wubbechien ondertussen trok alle registers open: “Ik geef hier ook workshops Strandjutkunst, waar jij dan natuurlijk ook aan mee kan doen, he-le-maal voor niks”.
“Maar als ik er niks voor krijg, kan ik ook mijn huur niet betalen. Dus waarom zou ik het dan doen?” vroeg Jona. Wubbechien gooide haar laatste troef in de strijd: “Omdat het goed is voor je C.V.”.

Daarna hoorde Wubbechien alleen nog het geluid van de meeuwen en de zee.

Disclaimer: Jacques Placques loopt al een tijdje rond in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen. Enige gelijkenis op personen uit uw omgeving berust dan ook op louter toeval.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*