Voor de presentatie The Inside Out, The Outside In hebben kunstenaar Merel Noorlander, Ana Oosting en Mirko Lazovic met een toverstaf door de ruimte van Quartair gezwaaid. Ze hebben het boek Staying with the Trouble: Making Kin in the Chthulucene van de toonaangevend multidisciplinaire wetenschapster en groot sci-fi liefhebber Donna Haraway, tot leven gebracht. In het boek beschrijft Haraway haar waarneming van tijd en de mogelijkheid van een symbiotische relatie tussen verschillende organismes. De complexe theorie wordt door de kunstenaars samengevat in een installatie waarin verschillende tijdsdimensies bij elkaar komen.
T/m zondag 26 maart.
(een bericht van Najiba Brakkee)
Zodra je de deur van de voormalige melkfabriek opent, lijkt het net of de ruimte van Quartair getransformeerd is tot een moderne versie van de Efteling. Alsof het sprookje De Indische Waterlelies in beelden is vertaald in een totaalinstallatie, waarbij de lampen aan het plafond stralen als sterren aan de hemel. Fonkelend over de sci-fi kleisculpturen en machinale pop-up objecten die drijven als lotusbloemen in het zoutwater inktbassin. De aanwezige geluidsinstallatie laat de regendruppels uit de muur sijpelen en voortvloeien over het geheel.
Als je de kleisculpturen van Oosting stuk voor stuk van dichtbij bekijkt, zie je de zoutcoating op de huid van de sculpturen zitten. Een object ziet eruit als een dansende koraal, met aan het uiteinde paardenhoefjes. Het andere lijkt op een swingende gestileerde octopus met paddenstoelvoetjes. Zij zullen in de tijdspanne van de expositie reageren op warmte van de lampen en op het vocht uit het zoutwaterbassin. Wellicht ondergaan zij een metamorfose waarbij het structuur van de sculpturen vergelijkbaar wordt met een stuk kippenvel. Er is mogelijk een symbiotische relatie ontstaan tussen verschillende organismes.
De machinale objecten van Noorlander lijken door de weerkaatsing van het aanwezige licht verandert te zijn in diamanten. Samen met de objecten van Oosting lijken ze te gaan zweven boven het zoutwaterbassin van Lazovic. Zij reflecteren in het water en op de muren van de galerie. In het water zijn de grenzen tussen de werken moeilijk te herleiden; er lijkt een poëtische romance te zijn ontstaan. De tijdsdimensies, die ontstaan door toevoeging van tijdschakelaars aan de lampen, spelen een dominante rol in de presentatie en symboliseren de complexiteit van een symbiose. Het lichtspel in de donkere ruimte veroorzaakt spanning en verwarring. Wat is de uitwerking op de organismes? Groeit de symbiose uit tot een constructieve, levensvatbare vorm? Of ontstaat er een parasiterende levensvorm, waarbij de organismes uiteindelijk overlijden?
De theorie van Haraway is op verschillende manieren tot leven gebracht in The Inside Out, The Outside. Alle grensvlakken zijn onderzocht en zijn binnenstebuiten gekeerd. Tot en met de laatste details vloeit alles in elkaar over en blijven er maar vragen naar boven borrelen.
Met de gelaagdheid die in de tentoonstelling gecreëerd is, wordt een mogelijk antwoord gegeven op een wezensvraag van de moderne kunst: hoe maak je kunst aantrekkelijk voor een breed publiek, zonder dat de inhoud wordt aangetast? Het antwoord wordt mooi belicht in objecten van Noorlander. Door de weerkaatsing van het licht en de schittering die ontstaat in de objecten wordt de grenslijn van kunst en kitsch erg dun. Maar kitsch is glans zonder inhoud, zonder concept. En daarvan kan Noorlander onmogelijk worden beticht. Haar werk prikkelt, mede doordat ze de grens durft op te zoeken.
T/m zondag 26 maart.
Leave a Reply