MOMO2017 – Eendrachtplein
Dagje Rotterdam, het is alweer het 17e jaar van Motel Mozaïque het volwassen geworden kind van artistiek directeur Harry Hamelink. De website zegt: “Dit festival is één groot avontuur waarbij je een hoop spannende, relatief nieuwe artiesten op het gebied van muziek, theater, dans en beeldende kunst ontdekt. Het festival waar je kunt verwachten het onverwachte te gaan ervaren.” Ik ben een fan want het is inderdaad geen gewoon festival waar er al zoveel van zijn. Hamelink geeft ruimte voor experiment en neemt risico’s, dat weet je ook als publiek. Je ziet onverwachte juweeltjes maar ook tenenkrommende gruwel en alles wat daartussen zit. Maar het is altijd de moeite waard! Deze zaterdag was het ook nog eens heerlijk weer wat de feestvreugde alleen maar verhoogde.
Het festival is 2 dagen en er is teveel op het programma om alles te kunnen zien, dus een impressie:
Ik begin in de Paradijskerk, daar was ik nog nooit geweest, wat een schitterende locatie met een geweldige akoestiek wat de optredens zeker ten goede kwam. Ik zag Tamino een beetje melancholieke singer-songwriter uit België die het vast en zeker goed had gedaan op CrimeJazz als we dat niet gestopt waren in 2008. Net weer aangekomen uit New York, maakt het wel gelijk dat ik me weer thuis voel! Motel programmeur Guido van Dieren vraagt is het niet eens tijd voor een CrimeJazz anniversary? … Wie weet, deze locatie en deze artiest doet wel weer dat CrimeJazz vuur oplaaien! De propvolle zaal is muisstil als hij weer een nieuw nummer begint…
In de lobby van de schouwburg Amos Ben-Tal & Spinvis, we proberen er door de kring mensen die erom heen staat nog wat mee te pakken van het programma.
Maar het is Joep Baving in de grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg waar we heen wilden, die zit prop en prop en propvol en ook hier een muisstil publiek. De pas aangetreden directeur Melle moet hier toch heel blij van worden om de grote zaal zo vol te zien zitten voor deze hipster baardmans met alleen zijn piano. Maar wat is het ook bijzonder, prachtige minimale klassieke composities. Ik werd er weer heel gelukkig van. Luister zelf maar:
[arve url=”https://www.youtube.com/watch?v=xRDo6PK09RE” /]
Op naar Worm waar Societies een expositie is van de lokale kunstenaar Stacii Samidin, waarin hij zijn wereld (Katendrecht) met een goed oog verbindt met andere plekken in de wereld en ons als publiek ook onderdeel maakt. Zeker een kunstenaar om te blijven volgen!
In een andere zaal zie ik de film Craigslist All Stars van Samira Elagoz, die op www.craigslist.com een advertentie zette dat ze onbekenden wilde ontmoeten. Vanaf het begin wilde ze die ontmoeting dan filmen en zodra ze de persoon verliet mocht er geen contact meer zijn. Dit leverde een in scene gezette Nan Goldin achtige film op. Het hoge seksuele gehalte en dit bekijken met anderen was voor het merendeel van het publiek blijkbaar toch wat ongemakkelijk en 80% liep dan ook weg.
Het festival heeft 30 tours met gidsen die je Rotterdam op een andere manier laten ontdekken. Zo kan je het Rotterdam zien voor fashionistas, vrijgezellen op zoek naar een date, straatmuzikanten en het Rotterdam vanuit het perspectief van de gevluchte Mohamed.
In Grensverleggers dit jaar in KINO een liedjes/verhalen programma van de Vlaamse muzikant Wannes Capelle (Zesde Metaal) en de Zeeuws Vlaming Tonnie (Broeder) Dieleman. Geboren en getogen op een boerderij in Noten/Zaamslag kan ik dit natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan! Mijn eigen nooit verdwenen Zeeuws-Vlaams accent wordt er spontaan zwaarder van naarmate we dichter bij de KINO zaal komen. Het is een intiem liedjes programma waarin nieuwe en bestaande liedjes met persoonlijke verhalen in de eigen Vlaamse taal aan elkaar gepraat worden. Je kunt merken dat ze plezier hadden in de 2 maanden die ze hadden om een programma met elkaar te maken. Wellicht komt er wel en toertje in Vlaanderen en Zeeuws Vlaanderen aan…
Dat er bij een festival dat experimenteel programmeert ook dingen misgaan zagen we bij de dansvoorstelling Dub Love van Francois Chaignaud & Ceclia Bengolea met het soundsysteem van King Shiloh. Ik was gefascineerd, dansen op spitsen op dub? Het eerste kwartier hield wel mijn aandacht, ik hou van dub en de muziek was lekkerrrr en de choreografie en bewegingen hadden een eigenaardige spanning met de muziek: waar gaat dit heen? Jammer genoeg namen we de verkeerde afslag, de dansers gingen toasten en ja dat moeten ze echt gewoon nooooooit meer doen. Je voorstelling Dub Love noemen en dan vervolgens zo respectloos omgaan met de kunstvorm toasting was werkelijk tenenkrommend. Daarna weer terug naar wat ze eerder deden maar het voelde als een geforceerd kunstje. De dansers hadden nu zichtbaar moeite om op hun spitsen te blijven staan en hun balans te houden wat regelmatig niet lukte…pijnlijk!
Bij de uitloop was in de lobby van de schouwburg de performance van Bart Hess & Nanine Lanning begonnen.
Festival directeur Harry Hamelink bekijkt wat Bart Hess met lichamen en materie doet. De lichamen worden een vreemd slijmerig liquide sculptuur. Het deed me denken aan de Rotterdamse kunstenaar Charl Landvreugd en zijn Atlantic Transformers en movt. series.
Na een snelle hap bij Cafe Floor die ons gelukkig net voor tienen toch nog wat te eten geeft naar de grote zaal voor de Engelse Ana Meredith. Ik lees “hedendaags klassiek” wat ik niet helemaal begrijp behalve dat er cellisten in haar band zitten? Het volgens mij gewoon elektronische concert is gecombineerd met animaties van een onbekende kunstenaar op de achtergrond. ’t Voelt en beetje vlees noch vis, maar misschien ben ik overzadigd?
Aangezien Motel zich leent om tussen verschillende podia “te zappen” laat ik Ana maar voor wat het is en ga naar Stuff uit België bij Worm. De verwachtingen over deze band stellen me niet teleur, wat een super tof concert! Zo overzadigd was ik blijkbaar toch niet!
Ik eindigde bij BIRD, dit jaar een nieuwe locatie voor het festival een beetje buitenbeentje nu MOMO op het Eendrachtplein was en niet op het gebruikelijke Schouwburgplein. Maar de sfeer zat er bij de Rotterdamse DJ Aisek en Isaiah Rashad ook hier weer goed in en ik vertrok voldaan naar het station voor de nachttrein naar huis!
- Isaiah Rashad
Heb je het festival gemist dit jaar geen nood de 18e editie van Motel Mozaïque (MOMO18) vind plaats op 19, 20& 21 april, 2018
Zorg dat je op tijd je kaartje koopt, in de eerste verkoop zijn de kaartjes altijd goedkoper plus het festival verkoopt uit dus op de dag zelf kan je geen kaartjes meer krijgen en je kunt de individuele locaties niet in zonder een festivalkaartje!
Foto’s: MOMO2017, Harry Hamelink, Parcifal Werkman, Charlotte van den Aren, Kamiel, Ruben Hamelink
Was erbij en kan het helemaal beamen! Mooie foto’s trouwens