Laatste weekend alweer van de Grote Doekenshow bij DurstBritMayhew, het geliefde ambitieuze galleristenstelletje met de makkelijk te onthouden naam Dürst Britt & Mayhew, hartje Schilderswijk Den Haag.
Ik had de openingsfoto van de straat moeten maken: met dit weer is de garagedeur geopend, bankje, drankje, uitnodigend en gezellig. En wat een leuke plek is het eigenlijk: precies het midden tussen whitecube (de prijzen zijn whitecube) en projectspace waar van alles lijkt te kunnen. Alles voelt heerlijk terloops, alsof niet al het leven eruit is geblazen. Als een kunstenaarsinitiatief maar dan met armen en voeten in het olla walholla van heel erg hedendaagse kunst.
Een doekenshow dus; niks opgespannen, het zijn vrije lappen textiel die hun werk doen, al dan niet besmeurd, gewoven, gevonden en gehangen. Wat de werken bindt is een ogenschijnlijk nonchalance. Nu ja, dat krijg je snel als je alles en passent hangt, drapeert of aan de muur prikt.
Amusant fijne ruimte. En als Durst Britt & Mayhew niet al teveel kunst praten – het zijn gedreven vertellers die niet schromen de kleren van de keizer enthousiast te duiden in buitelende volzinnen vol schijnbare betekenis – aangenaam vertoeven.
Koen Doodeman met een FIFA-voetbal print. is dit niet Brazilië?
Links Marije Gertenbach, hangend de doeken waar David Roth de afgelopen vier jaar zijn penselen aan heeft afgeveegd.
Teamwerk Mark Barrow en Sarah Parke. Sarah weeft, Mark zet – letterlijk – de puntjes op de i. (Voor een dikke 20.000 mag u dit meenemen. Geen schrik voor onnederlandse prijzen voor werk van dit duo uit New York. En ik vind dat wel leuk. Je verwacht het niet snel. Maar er hangt vaak stoer geprijsd werk terloops gehangen.)
Detail
Paul Beumer uit eigen stal. Gerold, gebonden, geinkt en weer bevrijd. Een mooie serie werken vol repetitieve detaillering.
Vrij borduren met Alexis Teplin
Mark Barrow en Sarah Parke en rechts David Roth.
Nonchalance in optima forma: van de muur naar de vloer met Kristan Kennedy.
Laatste weekend:
Leave a Reply