Ik zie, ik zie wat jij niet ziet! Wat zie je dan? Zwarte kronkellijnen, een blauwe lucht die langzaam verdwijnt en een dikke zwarte letter V. Het zijn allemaal dingen die mogelijk iets kunnen zijn, maar wat is het ‘ding’ dan? Het ‘ding’ staat dit jaar in een serie solotentoonstellingen centraal bij P/////AKT. Het derde deel van Thinging wordt ingevuld door Francesco Pedraglio en draagt de titel: Scripting Anticlockwise.
In de ruimte van P/////AKT vormen de pilaren, die centraal staan in de ruimte, de verhaalstructuur van de presentatie. Het zijn er nu zes in plaats van de gebruikelijke drie: de kunstenaar heeft extra pilaren uit plaathout toegevoegd. Rondom de pilaren zijn houten frames bevestigd waarop folie is gespannen. Met zwarte tape, verschillende kleuren verf en stift zijn er abstracte beelden op aangebracht. Door de rest van de ruimte staan verschillende objecten verdeeld: kleine gouden sculptuurtjes, witte gipsplaten met een geplooid oppervlak en lange dunne buizen leunen tegen de muur. Op de grond staat een serie houten frames waarop gedeeltelijk doek met daarop zwarte strepen is vastgeniet. Daar schuin over hangt een videoscherm. Dit alles vormt een totaalinstallatie.
Na het zien van de speelse video, lijken de eerdergenoemde achttien houten frames op filmframes. En ik vraag aan de kunstenaar of hij bij het maken van de installatie een speciale film in gedachten had. Hij vertelt dat hij altijd inspiratie haalt uit de klassieke film noir, waarin de verhaalstructuur bijna in alle films hetzelfde is maar anders wordt ingevuld. Een mooi voorbeeld is de film Detour van Edgar G. Ulmers. In deze film worden veel vergelijkbare verhalen in verschillende stukjes verteld, het enige wat continu verandert is de situatie.
Ik besluit het werk associatief te benaderen en mijn fantasie de vrije loop te geven. Mijn beginpunt zijn de twee gele vierkanten op het raam bij de entree. Binnen wordt buiten en buiten is binnen. En ik begin te wandelen door de ruimte om zo te onderzoeken welke verhalen ik kan ontdekken in de frames.
Vrijwel direct aan het begin van de expositie zie ik een frame waarop ik een mistig landschap herken. De volgende associeer ik met een heldere blauwe hemel en mijn route eindigt bij een berglandschap. De volgende afbeeldingen lijken doen me denken aan elementen uit de zee. In de frames die aan de eerder genoemde, toegevoegde pilaren zijn bevestigd, zijn de afbeeldingen naar het zwart vertaald. Licht versus donker.
Aan het einde van mijn wandeling, denk ik de melancholische sfeer van film noir te voelen en de verhaalstructuur van Ulmers Detour te herleiden.
Nog tot en met 4 juni te zien.
Leave a Reply