Mixje

“Hallooo, wat hebben we hier…?”, zei de Oude Hollandse Witte Man tegen Briëlle. Zijn ogen namen haar van top tot teen op. En nog een keer van teen tot top. Briëlle keek verbaasd van haar bord op. Was dit die bekende beeldend kunstenaar die in binnen- en buitenland exposeerde? Ze zat net met haar collega van de communicatieafdeling te lunchen, toen de Oude Hollandse Witte Man de kantine van het museum binnenkwam.

“Iemand als jij zou niet alleen moeten lunchen”, zalfde de Oude Hollandse Witte Man terwijl hij naast Briëlle op het bankje aanschoof. Briëlle’s collega, Jacoba, rolde met haar ogen. Zij was duidelijk niet in beeld. Briëlle voelde zich opgelaten en probeerde het luchtig te houden. “Jij bent toch Bernard Lus, de kunstenaar die hier een residency heeft?”

“Dat heb jij goed gezien”, zei de Oude Hollandse Witte Man. “En wat zie ik?”, zei hij terwijl hij zijn wijsvinger voor het gezicht van Briëlle ronddraaide. “Wat is dit voor mixje?”

Briëlle was perplex. Niet vanwege de vraag. Die kreeg ze helaas wel vaker. Maar vanwege het feit dat de steller van de vraag een belezen en bereisde intellectueel heette te zijn, die op zijn minst wel de grens tussen correct en incorrect moest kennen.

“Ik kom uit Mozambique”, zei Briëlle. “Als je dat bedoelt. En dit is mijn collega Jacoba uit Nederland. Zij…” Maar de Oude Hollandse Witte Man onderbrak haar. “Wat vind jij ervan dat het de laatste tijd zovaak over koloniale onderwerpen gaat in het nieuws?”

Serieus, dacht Briëlle. Vanwege mijn huidskleur ga je het daarover hebben met mij? Ze legde haar bestek neer en zei: “Ik vind daar niet zoveel van. Maar vertel eens, wat heb jij vandaag gedaan?”

De Oude Hollandse Witte Man negeerde haar vraag. “Kom jij zaterdag ook naar de opening?” Briëlle wisselde snel een blik uit met Jacoba, die ‘wow’ mompelde. “Dat denk ik wel”, zei Briëlle zo opgewekt mogelijk. “Mooi, mooi”, zei de Oude Hollandse Witte Man. “En neem je nog iemand mee?” Briëlle dacht aan de vriendin die ze had uitgenodigd. Uit Ivoorkust. Ze had meteen spijt. Zaten ze straks met deze hitsige ouwe hond opgescheept.

“Dat weet ik nog niet”, antwoordde ze. De Oude Hollandse Witte Man schoof nog wat dichterbij. “Doe maar, dat vind ik leuk. Op die manier doe ik ook weer wat inspiratie op.” Briëlle stond op. Haar ogen knetterden. “Mocht je om inspiratie verlegen zitten, dan heb ik nog wel een thema voor je. Exotisme.”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*