De redactievergadering

“Ik vind dat we dit stuk niet moeten plaatsen. Het is ongenuanceerd en staat vol hyperbolen. En waarom schrijft deze vrouw zoveel in kapitalen; we zijn toch niet dom?” Eindredacteur Erwin keek ongemakkelijk de tafel rond. Hij voelde dat zijn onderlip begon te trillen. Assertiviteit was nou eenmaal niet zijn sterke kant. Maar een slecht artikel kon hij gewoon niet accepteren. Hij snapte sowieso niet waarom ze deze gastcolumn in hun kunsttijdschrift wilden plaatsen.

Hoofdredacteur Pierre gromde in zijn baard: “Als we dit stuk eruit laten, houden we niet alleen twee pagina’s over, maar hebben we ook een conflict met deze oud-redacteur van een kwaliteitskrant.” Erwin rolde met zijn ogen. Pierre was volgens hem net iets te gevoelig voor autoriteit. Laatstgenoemde zuchtte en vroeg aan Antoine: “Hoe zitten we eigenlijk met de advertenties? We hebben er nu zes pagina’s voor gereserveerd.”

Antoine liep galeries af in de hoop dat ze voor een paar tientjes een advertentie wilden plaatsen. Het was niet duidelijk wie dat ooit bedacht had. Wel was duidelijk dat zijn collega’s hem meer waardeerden om zijn culinaire dan zijn commerciële kwaliteiten. De redactievergaderingen vonden dan ook vaak plaats rond etenstijd bij Antoine thuis.

“Ik heb maar drie advertenties dit keer”, zei Antoine met zijn lethargische stemgeluid. “Het is echt crisis hoor.” Een collectieve kreun steeg op. De redactieleden hadden er op zich geen moeite mee dat ze niet betaald kregen, maar de drukkosten moesten wel opgehoest worden. “Het is heel moeilijk in galerieland. Niemand heeft geld”, klaagde Antoine. “En als ze wel adverteren, betalen ze niet”, zei Pierre. Hij had al een paar pittige herinneringen naar Rotterdamse galeriehouders gestuurd.

“Kunnen we nog besparen op de papierdikte?” vroeg Pierre aan Marja. Deze pittige meid met dito bob en een succesvol ontwerpbureau keek verschrikt op. “We drukken al op 80 grams en minder wil ik echt niet hoor! We zijn niet de Daklozenkrant!” Pierre stond voor een dilemma. “Ok, dan doneer ik wel weer een paar honderd euro, dan zijn we er ook.” Een tevreden gebrom ging rond. Pierre toverde altijd wel een oplossing uit zijn hoge hoed. En als er geen oplossing in die hoed zat, dan zaten er wel een paar euro’s in.

“Waar kunnen we deze lege pagina’s dan mee vullen? Joachim, jij een idee?” Pierre keek de jonge homo aan. Die zat al aan zijn vierde wijntje, dus dat was een verloren zaak. “Ik zou ook nog wel iets willen schrijven”, zei Otto. Zijn collega-redacteuren keken verbaasd op. Otto was mede-oprichter van het magazine, maar was sindsdien niet meer betrapt op enige redactionele betrokkenheid. Een ongemakkelijke stilte volgde. Hoe zou Pierre hierop reageren?

Wordt vervolgd