De redactievergadering – deel 2

“En waarover wil jij dan schrijven, Otto?” Pierre kon nauwelijks zijn geduld bewaren en krabde aan zijn baard. Otto voelde zich ongemakkelijk. Hij kwam vaker niet dan wel naar redactievergaderingen en zijn ideeën werden zelden concreet. Maar als mede-oprichter hoorde hij erbij. Als haren in een neusgat. Joachim schonk zichzelf nog een wijntje in.

“Daar ben ik nog niet helemaal over uit”, grimaste Otto. Marja wipte van bil naar bil. Antoine staarde bedrukt uit het raam. “Maar ik heb wel een extra abonnee geworven.” Otto keek triomfantelijk de tafel rond, blij met zijn toegevoegde waarde. “Dat is mooi”, zuchtte Pierre. “Dat brengt ons op 35 betalende leden. Hoe groot was de oplage ook alweer?”

Marja antwoordde: “Die hebben we verhoogd naar 2.500. Voor de kosten maakt het namelijk niet uit of we 1.500 of 2.500 exemplaren drukken.” Pierre was even stil. Het magazine werd namelijk grotendeels verspreid onder abonnees en adverterende galeries. Wat de teller op 40 bracht. “En waar laten we die andere 2.460 exemplaren dan?”, vroeg Pierre.

De absurditeit van de situatie ontging bijna niemand. Martijn waagde zich aan een oplossing. De olijke krullebol was net aangenomen voor de marketing van het blad en zat helemaal fris in de wedstrijd. “Misschien wil onze trouwe supporter Frans Kaal wel 500 stuks extra neerleggen in zijn galerie?”

Niemand wilde hier echt serieus op ingaan, totdat Marja kuchte. “Dat denk ik niet. We hebben zijn vorige advertentie ondersteboven afgedrukt.” Pierre’s mond viel open. Er rolde een vreemde klank uit. “Dat was jou dus ook ontgaan?”, constateerde Marja droog. De kittige ontwerpster kluste de advertenties zelf in elkaar. Galeries hoefden alleen maar beeld en tekst aan te leveren.

Aan sommige galeries moest Marja uitleggen dat er geen 5.000 woorden in een advertentie op B5-formaat pasten, zoals bij Galerie Fröbels. Andere galeries leverden onbegrijpelijk fotomateriaal aan van exposerende kunstenaars. En zo kon het gebeuren dat er een foto van een kunstwerk ondersteboven in een advertentie belandde.

“Van wie was het werk dan?”, nazaalde Antoine licht besmuikt. “Vast niet van Hester Slootwater”, gierde Joachim. “Daar zie je wel wat boven en onder is.” Antoine kreeg een upper. “Bij Hester was het wel een spread geweest.”

Marja negeerde de relnichterij. “Ik heb Frans een nieuwe advertentie aangeboden, voor niks.” Pierre knikte instemmend. “Dat ziet er dan niet best uit voor onze kas.”

Wordt vervolgd