De redactievergadering – slot

“Hoeveel zit er eigenlijk nog in de kas?”, vroeg Antoine zangerig. “Nauwelijks genoeg om deze drukgang te betalen”, zei Pierre. “En de volgende editie wordt helemaal moeilijk.” Otto veerde op: “Ik wil wel garant staan!” Blij dat hij van toegevoegde waarde kon zijn. Voor de tweede keer die avond keek de voltallige redactie hem verbaasd aan.

“Maar je snapt wat dat betekent, toch?”, verifieerde Marja. “Tot en met de opmaak van ons blad kost het ons niets, maar zodra we het naar de drukker sturen, gaat het zeker 1500 euro kosten. Afhankelijk van de advertentieinkomsten.” Otto keek opgewekt terug: “Geen probleem, ik heb het er graag voor over.”

Er was verbazing en verwondering alom, maar ook opluchting dat de mede-oprichter van het kunsttijdschrift zo’n heldendaad stelde. Otto kreeg zelfs een ferme schouderklap van Etienne, de blozende redacteur die door Pierre liefkozend Het Cherubijntje werd genoemd. Als Etienne er zelf niet bij was uiteraard.

Na deze vergadering verstreek de tijd snel. Het waren de hoogtijdagen van de financiële crisis en Halbe de Sloper. De gure wind kwam van rechts en beukte in op de broze budgetten van adverteerders, lees: galeriehouders. Dus toen de eerstvolgende drukgang zich na een paar maanden aandiende had de redactie de garantstelling van Otto hard nodig.

Maar die zat in het buitenland en bleek slecht bereikbaar. Op mails reageerde hij nauwelijks en telefonisch was hij moeilijk te pakken. Uiteindelijk was er contact. Ja, hij had iets geroepen over garantstelling, maar wat betekende dat nou eigenlijk? En was er wel genoeg gedaan om advertentiegeld binnen te harken?

Om een lang verhaal kort te maken, want dat kan in een column, betaalde niet Otto maar Marja met haar ontwerpbureau de drukgang. Niet dat ontwerpbureaus het in die tijd makkelijk hadden, maar Marja spuugde haarballen bij zoveel lamzakkerigheid en wilde zelf een daad stellen. Overbodig te vermelden dat Otto zelf nooit meer is teruggezien bij een redactievergadering.

De redactie zelf heeft nog uit alle macht geprobeerd het tijdschrift overeind te houden, maar moest daar een paar jaar later mee stoppen, wegens financiële en organisatorische uitdagingen, zoals dat bedrijfseufemistisch heet.