De Ons-Kent-Ons Trofee

“We zijn genomineerd voor de International Culture Innovation Theatre Music Prestige Prize Award 2017!”, riep Wim. De zakelijk leider moest halverwege de zin even op adem komen. Zijn collega Jens keek hem verbaasd aan: “Als enige Nederlandse kandidaat?”. Wim glunderde ervan, “Moet je voorstellen wat dit betekent voor de subsidieaanvragen!”

Jens ging even koffie halen. De ICITMPPA was inderdaad een prestigieuze prijs, maar dit riekte wel heel erg naar vriendjespolitiek. Het podiumfestival waarvoor Wim en hij werkten zou namelijk dit voorjaar de uitreiking van de ICITMPPA organiseren. “Het voelt een beetje als een bedankje voor de moeite”, riep Jens vanuit de keuken. “In plaats van een bosje bloemen krijgen we een nominatie.”

“Zo werkt het toch in de cultuursector”, reageerde Pieter geïrriteerd. Naast Wim en Guido was hij fulltime directielid van het podiumfestival. Wat hij precies deed wisten de overige vier parttime medewerkers niet precies. “Jij doet wat voor mij en ik doe wat voor jou.”

Jens zette de mok oplosdrab op zijn bureau. “Ik vind het wel dubieus hoor. Ik kan me voorstellen dat journalisten hierover vragen gaan stellen.” Als persvoorlichter nam hij zijn taken bijzonder serieus. Tot grote hilariteit van Wim en Pieter. “Nee joh, die weten toch zelf ook hoe het spelletje in elkaar steekt. Ze zitten samen in jury’s en commissies.”

“Kijk naar de Beatrix Bokaal”, riep Pieter, die er echt even voor ging zitten. “Daar worden elk jaar praktisch dezelfde schilders genomineerd. Betekent het dat er weinig nieuw talent is? Welnee! Een van de juryleden, die Herman de Hertog van Jägermeister, is zelfs gastschrijver voor de kunstblog van een van die genomineerde schilders. Hoe incestueus wil je het hebben? Daarbij vallen wij in het niet!”

Wim kwam ook op stoom, hij kreeg er helemaal rode wangen van. “Iedereen kent elkaar. Waarom winnen mensen zonder fotografische kwaliteiten de Jonge Fotografie Prijs? Omdat hun partner bevriend is met een van de juryleden of omdat het handig is voor de business. Prijswinnaars kunnen meer vragen voor hun werk en dat is interessant voor galeriehouders, die vaak ook aan jury’s verbonden zijn.”

Pieter en Wim keken elkaar tevreden aan. Zij kenden de spelregels, zij snapten de sector. Wim besloot: “Jens, je bent een aardige kerel. Jij hebt wat ze noemen die gunfactor. Je kunt het nog ver schoppen in deze sector, maar dan moet je niet te kritisch blijven.”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*