Het was nog vroeg toen ze een vinger in haar keelgat stak. Haar bourgondische Brabantse roots hadden Rambambita een fors postuur opgeleverd waar ze graag vanaf wilde. En hoewel ze een voorkomen had om in te klimmen, was er nog nooit een man aan haar blijven hangen. Stiekem had ze had ook graag #metoo op haar tijdlijn geschreven, maar geen mens die ooit ook maar iets onoirbaars in haar richting had ondernomen.
Zelfs de stoerste alphamannetjes beschouwden Rambambita als friend without benefits. Net als haar oude studiegenoot Thijs, groot kunstenaar met dito ego. Vandaag ging Rambambita bij hem op atelierbezoek. Ze hoopte hem te strikken voor een expositie, maar Thijs was erg selectief met wie hij werkte. Bevriend of niet, hij moest er wel wat aan over houden.
Haar studievriend deed open in het stereotype kunstenaarsuniform, een bevlekte overall en afgetrapte Mephisto’s. Rambambita had twee bossche bollen meegenomen. Spanning maakte hongerig, net als de boulimia. Thijs begon meteen over zichzelf te vertellen. Hij ging ervan uit dat hij toch meer meemaakte dan zij. Terwijl de ene buitenlandse expositie volgde op de andere, begon Rambambita te twijfelen aan haar bezoek.
Toen Thijs even op adem moest komen maakte Rambambita meteen van de gelegenheid gebruik. “Tijdens de beurs in Rotterdam ben ik benaderd door Frans de Lange. Hij organiseert een tentoonstelling met grote wandschilderingen. Hij vroeg of ik mee wilde doen…” Thijs was ondertussen op zoek naar zijn shag. “…en vroeg me of ik aan jou wilde vragen of jij ook mee wilde doen.”
Thijs keek op. “Wie doen er allemaal mee?” Rambambita somde de lijst met namen op, waarvan de helft nog niet bevestigd had, laat staan uitgenodigd was. Ze hoopte dat het indruk zou maken op hem. Frans de Lange had namelijk laten doorschemeren dat haar deelname ook een beetje afhing van Thijs’ reactie. Thijs mompelde. “En waar is het?” Rambambita gooide al haar charme in de strijd: “Lelystad”.
Thijs keek of er zojuist chlamydia was geconstateerd. “Lelystad? Wat gebeurt daar dan? En wat krijgen we ervoor?” Daar had Thijs een goed punt, want hoewel het een expositieruimte van de gemeente betrof, was er geen budget beschikbaar. Frans de Lange was aangesteld als curator, omdat hij zelf ook kunstenaar was. De gemeente hoopte van zijn geloofwaardigheid en netwerk gebruik te maken, maar had hem zonder budget eigenlijk met een kluitje het riet in gestuurd. Of de Oostvaardersplassen in hun geval.
Rambambita pruttelde dat het budget nog niet helemaal bekend was, een klein leugentje zonder grote gevolgen. Dacht ze.
Wordt vervolgd
Leave a Reply