Geen verwachtingen

Tim knipte het tl-licht aan. Binnen een paar seconden verspreidde de blauwe gloed zich door de ruimte. Zijn ruimte. Hier werkte, woonde, at en sliep hij. Al een paar jaar. Hij kon morgen een telefoontje krijgen dat hij eruit moest. In het begin had hij daarvan wakker gelegen. Net als van de muffe lucht die altijd in die anti-kraakpanden hing.

Hij schopte z’n werkschoenen uit. In het magazijn was hij verplicht die te dragen. Onderweg naar huis had hij een magnetronmaaltijd gehaald. Eerst die opwarmen, dan zichzelf. Als hij de electrische kachel gelijktijdig aandeed bestond de kans dat de stoppen weer doorsloegen.

Terwijl hij z’n eten naar binnen schoof keek hij naar buiten, recht in de donkere gaten van het aanpalende kantoorcomplex. Iedereen was al naar huis. Eindelijk het rijk alleen.

Als hij niet in het magazijn hoefde te werken kon hij zich met zijn eigen werk bezig houden. Doek na doek zette hij op tegen de eindeloos lange muren. Officieel mocht hij de vloerbedekking niet vies maken, maar na het eerste jaar was er nooit meer inspectie geweest. Dankzij de verontreinigde bodem was er weinig belangstelling voor ‘zijn’ kantoorpand.

Tussen de middag at hij zijn brood op een van de brandtrappen. Van daar had hij mooi uitzicht over het terrein. Hij zag dan ambtenaren en andere kantoormollen over het terrein krioelen, onderweg naar een afspraak of een deadline.

Aanvankelijk was hij tevreden geweest: gelukkig was hij niet in die val getrapt. Hij had de spelregels voor deze samenleving toch niet bedacht, dus waarom zou hij er dan naar moeten leven? Hij was blij dat hij er buiten stond. Dat hij niet aan andermans verwachtingen hoefde te voldoen.

Maar de laatste tijd bekroop hem soms ook het gevoel dat hij misschien toch een afslag gemist had. Dat dat geordende bestaan ook zijn bestaan had moeten zijn. Wie zat er nou uiteindelijk op hem te wachten? Zijn broer verklaarde hem voor gek. Op deze leeftijd nog als een student leven. Of hij geen gezin wilde.

Hij had er weinig tegenin te brengen. Zijn carriere was nooit echt van de grond gekomen en de kans dat dat op z’n veertigste nog ging gebeuren… Het stemde Tim steeds vaker somber. Waar moest hij naartoe als hij ook hier weer weg moest? Hij zou hier niet eeuwig kunnen blijven wonen, dat wist hij ook wel.

Maar zover was het nog niet. Hij liep naar het aanrecht en keilde het plastic bakje in de gootsteen. Een muis schoot achter de vuilnisbak weg. Gelukkig niet alleen vanavond, dacht Tim.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*