Open huis

“Waarom zit jij deze vergadering voor?”, vroeg Tamara vanachter haar grote zonnebril vandaan. “Omdat je meer exposeert dan wij?” Ze gooide haar hennahaar demonstratief van links naar rechts. Saskia bleef rustig en schonk de laatste mok koffie in. “Ik heb deze vergadering belegd omdat over twee weken de Beverwijkse Kunstroute plaatsvindt. Een mooie kans om ons te presenteren aan de omgeving.”

Erik lachte schamper. “We zitten al dertig jaar op deze plek en al die tijd hebben we geen deur open gezet. Ik zie er het nut niet van in.” De zestiger kreeg bijval van Tamara en Marjan, beiden schilders die zich bij gebrek aan succes waren gaan kleden naar het beeld van de stereotype kunstenaar.

Saskia zuchtte. Het liefst had ze een atelier in Amsterdam gehad, maar dat was te duur. Beverwijk was tweede keus. Om haar ambities tegemoet te komen had ze het halfvergane ateliercomplex opgegeven voor de kunstroute. Een blinde leren zien was makkelijker geweest.

“We doen nooit iets gezamenlijk…” begon Saskia, maar werd snel onderbroken door Erik die daar geen behoefte aan had. Het was iedereen volstrekt duidelijk waarom. Erik had een glasatelier voor de bühne, maar verdiende zijn geld met de op- en verkoop van spullen. In andere kringen ook wel heling genoemd. Eriks atelier was een grote storthoop en de kans was groot dat bezoekers er spullen zouden aantreffen die ooit van henzelf waren geweest.

“Maar er gebeurt nooit wat hier”, ging Saskia verder. “En zo kunnen we laten zien wat voor moois we maken en ook de lokale pers schrijft erover. Misschien verkopen we nog wat…” Saskia ging er altijd vol in. Soms was haar enthousiasme besmettelijk. Vaak leidde het tot lethargie. Zoals vanavond. Na twee uur debatteren gaf men zich gewonnen.

Twee weken later stond er een groot bord op de stoep: “Open Atelier. Kom Kunst Kijken.” De drie K’s waren sierlijk met elkaar verbonden. Saskia keek trots. Alle ateliergenoten hadden hun deuren open gezet en zelfs de psychedelische zelfportretten van Tamara stonden er monter bij.

Na een uur stapten eindelijk de eerste bezoekers binnen. Twee fitte vutters, een nog met een zonneklep op haar grijze hoofd. Saskia rende op hen af en bood koffie aan. En een stroopwafel. En een rondleiding. Vertwijfeld liep het stel achter haar aan. Bij de vilten sculpturen van Marjan zei de vrouw: “Wat leuk, dat ga ik ook doen met m’n kleinkinderen! U brengt me helemaal op ideeën.”

Aan het eind van de middag waren er maar liefst zeven mensen binnen geweest, waarvan twee alleen van de wc gebruik wilden maken. Toen Saskia het aankondigingsbord binnenhaalde stopte er een Mercedes. Saskia’s hart maakte een sprongetje: een verzamelaar! Nu zouden haar ateliergenoten wel blij met haar zijn. Een man in pak stapte op haar af en stelde zich voor als projectontwikkelaar. “Ik ben zojuist gewezen op deze mooie locatie en wilde graag even binnen kijken. Wie is de verhuurder?”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*