Plinten poetsen

Hoog boven de grond woonden twee mannen die samen een huiskamergalerie bestierden. Het voordeel van een huiskamergalerie ten opzichte van een commerciële galerie was toch wel het organische karakter ervan. De exposities wisselden elkaar af op ongezette tijden en ook de totstandkoming van de shows verliep net zo onregelmatig als het weer.

Deze keer exposeerde een jonge kunstenaar die een residency in China achter de rug had. Hij toonde nieuw werk en zou ook nog wat vertellen tijdens de opening. Deze artist talks verliepen vaak net zo bont als de galeriehouders zelf en leken in karakter meer op inspraakavonden over de uitbreiding van Lelystad Airport.

Deze avond werd het toch al kleurrijke gezelschap verder opgeluisterd door Maaike Biesterfeld, een vrouw van wie niemand precies wist wat ze in de culturele sector deed, maar die graag een borreltje meeproostte tijdens fini- en vernissages. In tegenstelling tot andere grootgebruikers hakte de drank bij Maaike er nog altijd flink in, ondanks langdurig en veelvuldig oefenen.

Hoewel de galeriehouders over een ruim hart en dito portemonnee beschikten, zagen ze dronkelappen als Maaike liever gaan dan komen. Een van de mannen had de wijnglazen al eens vervangen voor shotglaasjes, maar kon de inname van grote hoeveelheden niet verhinderen. Mensen als Maaike Biesterfeld vulden hun glas bij in een handomdraai: een keer met je ogen knipperen en de drank stond weer tot de rand.

De kunstenaar, een enthousiaste knul met veel mimiek en handgebaren, presenteerde China aan zijn publiek als het beloofde land. Niet iedereen was het daarmee eens en al tijdens de artist talk ontstonden er verwoede discussies.

Ondertussen zat Maaike aan het kookeiland te drinken. Martin, een van de galeriehouders, hield een oogje in het zeil. Hij verbaasde zich over de vingervlugheid van deze dame: ongezien had ze al acht glaasjes bijgevuld. Het leek wel een goocheltruc. Na elke teug zakte Maaike iets verder naar voren. Nog even en ze kon de plinten poetsen.

“Maaike, jij hebt toch een zoon?”, vroeg Martin tegen het eind van de opening. Hij wist dat ze haar kind alleen opvoedde en hoopte haar op huis aan te sturen. “Ja”, hikte Maaike. “Timo, van zeven. Hij belde me net. Wat hij kon eten vanavond. Ik heb hem gezegd dat-ie dat nu maar zelf moest bedenken. Er komt een moment waarop ze groot genoeg zijn, vind je ook niet?”

Martin stopte haar weer een stukje brood toe, in de hoop dat het de alcohol zou absorberen. Toen Maaike wat al te vrijpostig werd met de andere plakkers hees Martin haar behoedzaam in haar jas. Zijn man had de lift al besteld en toen Maaike achter de grijze deuren was verdwenen, keek hij Martin tevreden aan: “Negen uur. We boeken vooruitgang.”