Promillage

Maaike Biesterfeld stommelde de lift uit de hal in. De drank tijdens de opening was niet helemaal lekker gevallen. Eenmaal buiten duwde ze haar sleutel in de verkeerde fiets. Toen het slot na een kwartier morren nog niet meegaf gooide ze uit frustratie het sleuteltje weg en besloot naar huis te lopen.

Vlagen van de avond trokken door haar hoofd. Ze had de artist talk nauwelijks meegekregen. Wel had ze al na een kwartier haar hakken in haar hielen voelen priemen en was toen maar aan het kookeiland gaan zitten. Dichtbij de wijn. Ze was er om meerdere redenen rustiger door geworden.

Haar schoenen deden nog steeds verdomde pijn. “Hakken zijn voor hoeren”, zei haar moeder altijd. En hoewel Maaike zeker niet tot die categorie behoorde, waren haar moeders voorwaarden en verwachtingen diep in haar systeem verankerd. Ze trapte de schoenen uit en duwde ze in de dichtstbijzijnde vuilcontainer.

“Weg met de beknelling!”, gilde ze tegen haar schoenen. Met eigenlijk haar moeder voor ogen.

Het was kwart voor tien toen Maaike langs ateliercomplex Het Wilde Westen kwam. Ze wist dat de borrel daar op zijn einde liep en dat na tienen de resterende drank gratis was. Een mooie gelegenheid om nog even haar neus te laten zien.

Ze stapte binnen en voelde toen pas dat haar sokken nat waren van de regenplassen. Maaike hees zichzelf langs de trapreling omhoog en keek recht in het gezicht van Jeronimus en Nelis. Heel even voelde ze zichzelf een wandelend cliché, maar de dorst overwon haar trots en ze toog naar de bar. Daar zag ze niemand die ze kende, maar dat maakte niet uit. Met een drankje achter de kiezen kon ze met iedereen overweg.

Het moet rond half twee geweest zijn. Maaike wist zelf niet meer hoe ze thuis was gekomen, maar voor haar gevoel was het een barre tocht geweest vol obstakels en hindernissen. Ze waggelde richting de voordeur en net voor ze de sleutel in het slot stak gleed ze uit over het natte rooster. Vijf meter verderop zagen twee agenten hoe Maaike op haar hoofd belandde. Ze keken elkaar aan en zuchtten: “Zullen we mevrouw Biesterfeld maar weer naar de Eerste Hulp brengen?”

Maaike knipperde met haar ogen. Wat was het TL-licht fel! En waar was ze eigenlijk? Een vriendelijke verpleegkundige vertelde haar dat ze door een ambulance was afgeleverd omdat ze na de val bewusteloos was geraakt. “Maar ik was verdomme bijna thuis”, schreeuwde Maaike. “Hadden jullie me niet gewoon kunnen laten liggen? Nu moet ik dat hele stuk weer afleggen.”

De verpleegkundige vervolgde: “Verder zouden we u graag nog even houden voor onderzoek. U had namelijk een promillage van bijna 5 en dat zien we hier niet vaak.”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*