De eeuwige koper

Daar was-ie weer: de eeuwige koper. De man die al tien jaar bij exposities van Tim opdook en steevast afsloot met: “Ik ga iets van je kopen!”. Tim wist inmiddels dat het daarbij bleef, maar in het begin had hij nog hoop gehad. Toen hij de signalen van een manische depressie nog niet doorzag.

De eeuwige koper had zich geabonneerd op Tim’s nieuwsbrief en reageerde altijd op diens uitnodigingen. Hij kwam tijdens openingen met veel bombarie binnen, vergezeld van een of meerdere vrouwen. De eeuwige koper was behoorlijk autoritair in zijn voorkomen, helemaal in lijn met zijn mannelijke babyboom-generatiegenoten.

Vanavond was daarop geen uitzondering. De eeuwige koper sloeg Tim op zijn schouder. Ergens in de afgelopen jaren had hij zich die vrijheid toegeëigend. “Magnifieke show, top! TOP!”, bulderde hij. “Krijg je goede reacties?” Bij dit soort vragen ging Tim vroeger de mist in. Dat wil zeggen: hij ging er serieus op in. Maar de eeuwige koper zat helemaal niet te wachten op antwoorden.

Ook vanavond bleek dat het geval. Nog vóór Tim kon ademhalen vervolgde de eeuwige koper: “Is dit je recente werk? Ja hè? JA HE?” Tim knikte. “Goed man. Ik vind het zo GOED man! Vooral die rooie springt eruit!” De eeuwige koper spiedde om zich heen. Tim vroeg zich af of hij gesnoven had.

De eeuwige koper deed Tim denken aan een incident dat zich een maand eerder had voorgedaan bij een veiling. Iemand had in het wilde weg op allerlei werken zitten bieden, maar bleek uiteindelijk ontoerekeningsvatbaar. Vrienden moesten hem ophalen om erger te voorkomen.

Veel tijd om af te dwalen had Tim niet. De eeuwige koper wilde aandacht. Misschien genoot hij wel van de afhankelijkheidsrelatie: hij als potentiële koper, de verstrekker van Tim’s boodschappengeld. “Verkoop je ook buiten je galerie om?” Tim knikte. “Mooi, MOOI! Geef me je mailadres, dan ga ik je mailen, ik ga je mailen!”

“Maar je hebt m’n mailadres al, want je ontvangt m’n nieuwsbrief. Waarop je altijd reageert”, opperde Tim. De eeuwige koper keek via Tim naar iets in de verte en weer terug. Zijn blik verstrakte. “Precies. Dat heb ik al. Maar heb ik al foto’s van al je recente werken? Nee hè? NEE HE?” Het was maar goed dat het zo druk was vanavond, anders was al dat stemverhef toch behoorlijk genant geworden.

Tim suste: “Ik stuur je morgen foto’s van m’n recente werk. Van al m’n werk. Kun jij rustig kijken welke je wil kopen.” De ogen van de eeuwige koper ontdooiden. Hij leek gerustgesteld. “Ik moet er weer vandoor. M’n vrouw ophalen. Maar ik ga van je kopen! Echt waar!”