Algemene voorwaarden

“Alsjeblieft, hier is je contract”, zei Nienke en legde een pakket van 10 A4’tjes voor Jonas op tafel neer. De Haagse kunstenaar keek ernaar en hoewel hij doorgaans te goeder trouw handelde, besloot hij om hier toch maar even een blik op te werpen. Wat kon er in godsnaam allemaal in staan?

Nienke roerde ondertussen in haar koffie. Ze was de vrouw van een projectontwikkelaar. Had zelf ook op de kunstacademie gezeten, maar toen haar kunstaspiraties verdampten, bleek het beroep van haar man een uitkomst. Ze opende met een paar vriendinnen een expositieruimte, kreeg ruzie en knikkerde die vriendinnen er net zo hard weer uit.

Nu runde ze de ruimte zelfstandig. Haar zakelijke werkwijze in combinatie met haar dwangmatige en ietwat achterdochtige aard resulteerde in dit boekwerk aan regels en verplichtingen die Jonas nu één voor één doornam.

De eerste pagina’s waren vrij herkenbaar voor de culturele sector: de projectruimte was niet aansprakelijk voor beschadiging of diefstal van het werk. Er was geen transportregeling, laat staan expositievergoeding. De kunstenaar was overal zelf verantwoordelijk voor, inclusief montage en demontage en bezemschoon opleveren van de expositieruimte.

Tot zover geen verrassingen. Op pagina 5 stond echter iets bijzonders: de locatiebeheerder eiste van elke exposant een werk als compensatie voor de organisatiekosten. Jonas kende deze constructie wel bij residencies, als vorm van kost en inwoning. Maar waarom eiste Nienke dit?

De exposite zou maar twee weken lopen en alleen in de weekends te bezichtigen zijn. De locatie onderhield geen website of social media. Er ging nog wel een digitale uitnodiging uit. Of Jonas die ook kon aanleveren?

Alles bij elkaar zou Jonas veel meer kosten aan deze expositie hebben, dus waarom ook nog een werk inleveren? Een gemiddeld schilderij van Jonas ging doorgaans voor 3000 euro van de hand. Op die manier was het makkelijk verdiend, dacht hij.

De volgende alinea bepaalde dat de verkoop van de werken via Nienke verliep, de kunstenaar 50% kreeg en Nienke ook nog een percentage zou ontvangen als er een half jaar na dato nog werk verkocht werd. Aangezien Jonas in die periode nog drie exposities gepland had staan en de kans op verkoop groot was, leek hem ook dat niet zo gunstig.

Na enig onderhandelen gaf Nienke op een aantal punten schoorvoetend toe. Wonderwel beïnvloedde het de samenwerking verder niet en de opening verliep dan ook relatief vlekkeloos. De verwarming stond wel wat laag voor de tijd van het jaar. Bezoekers hielden hun jassen en handschoenen maar aan. Jonas vermoedde dat het Nienke’s ‘wisselgeld’ was.

Na de expositie kwam Jonas zijn werk ophalen. Een was verkocht en een was in optie. Die optie bleek van Nienke te komen. Jonas keek verbaasd. “Ja”, zei Nienke, “als ik werk van jou wil kopen krijg ik hooguit 30% korting. Nu met mijn eigen galerie kan ik je werk voor de helft kopen. Wanneer kun je het komen ophangen?”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*