Thema

Blijmoedig stapte Maaike de galerie van Slik Slurp binnen. Haar goede vriend Paul deed mee aan een groepstentoonstelling en vanavond was de opening. Zelf was Paul er niet en de rest van de aanwezigen kende ze niet, dus liep Maaike in haar eentje wat rond. Waar ging deze expositie eigenlijk over? Er hingen de meest uiteenlopende werken. Video’s, fotografie, schilderwerken. Zou Slik een stock-sale georganiseerd hebben?

Bij de bar bestelde ze een glas wijn, voor zichzelf en voor een oudere dame naast haar die nogal dorstig uit haar ogen keek. “Weet u waar deze tentoonstelling over gaat?”, vroeg de dame. Maaike schudde haar hoofd. “Het is nogal een ratjetoe, als je het mij vraag”, vervolgde de dame. “Het enige wat me opvalt is dat er in elk werk iets van water te zien is.” Maaike pakte de flyer erbij: “De expositie heet H20, dus dat zou wel eens kunnen kloppen.”

De dame rolde met haar ogen. Ze knikte haar hoofd in de richting van de galeriehouder en diens partner: “Ze hadden het beter 2 Ho kunnen noemen.” Maaike lachte. De dame vervolgde: “Wat een malligheid eigenlijk. Die thema’s van exposities worden steeds infantieler. Laatst op de Art had een galeriehouder alleen maar blauw werk opgehangen. Ik dacht dat mijn suiker eindelijk had toegeslagen en ik ter plekke kleurenblind was geworden.”

Maaike knikte: “Je kunt van een ex-bloemist ook niet verwachten dat hij veel meer dan kleur begrijpt, hè?”

De dame nam nog een slok. “Een paar jaar geleden was er toch ook zo’n vreemde expositie, waarbij ze werk van kunstenaars toonden die allemaal Van Lieshout heten. Totale armoede als je het mij vraagt.” Maaike begreep haar punt: “Misschien komt er binnenkort nog wel een galeriehouder op het lumineuze idee om kunstenaars bijeen te brengen die allemaal op de derde verdieping wonen. Met een mooi verhaal erbij hoe het daglicht op driehoog invloed heeft op je wereldbeeld en dus ook op je kunst.”

Ze lachten. “Toch blijft het jammer dat dit soort exposities alleen gericht lijken op verkoop”, zei de dame. “Ze bieden je helemaal geen nieuw perspectief op wat dan ook.” Plotseling stopte ze. “Sorry hoor, maar al dat water slaat op m’n blaas.” En ze liep richting de wc. Maaike tuurde in haar glas. Ze liep naar de bar en vroeg de jongen aan de andere kant van de tafel: “Mag ik een glaasje H20 van je?”. Twee wezenloze ogen keken terug. “Toch jammer”, dacht ze.