Colportage

Het was een stralende zaterdagochtend toen Martine de deuren van haar nieuwe expositieruimte opende. Blij keek ze om zich heen. Wat stond en hing alles er mooi bij. En wat was de opening de avond ervoor druk bezocht geweest. Mensen die ze al in tijden niet gezien had waren komen kijken en hadden haar enthousiast gefeliciteerd. Wat een lieve aandacht allemaal.

Ze klapte haar laptop open en inspecteerde haar mail. Een aantal berichten van mensen die ook op de opening waren geweest. Nieuwgierig begon ze aan het eerste bericht. Van Donald, een plaatsgenoot. Als kunsthistoricus zijdelings betrokken bij het cultuuraanbod in hun stad.

“Beste Martine, gefeliciteerd met je nieuwe expositieruimte. Graag maak ik van de gelegenheid gebruik je te wijzen op het werk van Jos de Jager. Zijn installatie zou prachtig uitkomen in jouw ruimte. Ik ben benieuwd naar je reactie.” In de bijlagen vond Martine 15MB aan beeldmateriaal.

Ze voelde een lichte irritatie opkomen. Zelf had ze het idee prima te weten wat er speelde op het gebied van kunst. Het werk van De Jager kende ze ook en ze voelde niet de minste neiging het ooit tentoon te stellen. Ze bedankte Donald in twee regels.

Het volgende bericht was van een kunstenares uit het zuiden van het land. Ze was blij verrast geweest dat zij de moeite had genomen bij de opening aanwezig te zijn. “Beste Martine, gefeliciteerd met je nieuwe expositieruimte. Zelf stel ik ook exposities samen. Een paar jaar terug heb ik een mooi concept bedacht waarbij ik zes kunstenaars uit de regio heb verzameld.”

Martine voelde jeuk in haar nek ontstaan, wat ze ook altijd kreeg bij de aanblik van Jehova’s getuigen. “Ik heb mijn idee al aan een aantal andere locaties voorgesteld, maar tot dusver zonder resultaat”, ging het bericht verder. “Tijdens de opening heb ik eens goed rondgekeken en ik denk dat het heel goed in jullie ruimte zou passen. Bijgaand vind je de plattegrond en bouwschetsen, want er zullen wel een paar muurtjes doorgebroken moeten worden.”

Ze keek om zich heen. Was zij nou zo naïef geweest? Martine bedankte de kunstenares in vijf woorden en klikte het volgende bericht open. Hierin bood een intermediair van performancekunstenaars haar waar aan, die haar sales pitch afsloot met: “Ik denk dan ook dat het een prachtige kans is als Sasja haar veelgeprezen act bij jou in de ruimte mag uitvoeren waarbij ze melkpakken tegen de ramen kapotslaat.”

Vijftien vergelijkbare mails verder probeerde Martine de opening te reconstrueren. Wie waren er nou echt geweest uit interesse voor het tentoongestelde werk? En wie hadden daar met een hele andere agenda rondgelopen? Ze keek naar de ramen die uitzicht boden op de stad. Ze probeerde zich de melkpakkenact voor te stellen en schoot in de lach. Ze pakte een doekje en poetste een handafdruk weg.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*