Personeel

“Nee, dat papier moet je niet zo afsnijden”, Marga zuchtte overdreven. Vandaag moest de vrouw die graag iets anders was geworden, maar al twintig jaar in de winkel voor kunstbenodigdheden werkte, de stagiair begeleiden. Leonard heette de puber en Marga was het nu alweer zat.

Het was nog geen tien uur. Het was sowieso veel te druk voor dit tijdstip van de dag. Waar kwamen al die mensen vandaan? Had iedereen vrij ofzo? En waarom zij niet? Zij kreeg veel te weinig vrije dagen. Ze kreeg sowieso te weinig betaald. Laat staan erkenning. Van haar baas niet, van niemand niet.

“Dus hoe ga je voortaan dat papier afsnijden?” vroeg Marga nadrukkelijk, terwijl ze de klant die erbij stond aankeek met een blik van: ‘Vervelend he? Maar ik heb het nog zwaarder’. Leonard bibberde met het stanleymes door het 300 grams. Halverwege bleef het hangen. De hoge bloeddruk van Marga nam het over. “Ga maar naar achter, ga maar koffie zetten ofzo.” Leonard droop af. Niet veel later deed de klant hetzelfde.

Marga voelde de aders in haar nek bonzen. Hoe hield ze het hier vol? Ze had in die twintig jaar bijna alle collega’s zien komen en gaan. De meesten waren kunstenaar en werkten hier drie dagen in de week voor een basisinkomen.

En hoewel die collega’s bijna allemaal heel monter aan hun nieuwe baan waren begonnen, had Marga die frisse onbevangenheid er met een maand alweer uitgeramd. Klanten waren domme klootviolen met kutvragen die Marga stelselmatig beantwoordde met: “Ik weet niet of dat gaat lukken.” Managing expectations heette dat. Je kon maar beter weten waar je aan toe was.

Marga was nog nooit aangesproken op haar klantonvriendelijke gedrag. Althans niet door haar manager. De winkel had een slechte naam en stond nu zelf in de etalage. Marga was het trotse uithangbord. Sommige klanten duwde ze het liefst weer terug de glazen schuifdeuren door naar buiten. Vooral die kakwijven met hun uit de hand gelopen hobby. Stonden ze de hele middag hun gemanicuurde vingers in de marterharen penselen te duwen. Kon Marga er weer een puntje aan draaien.

Op dat moment kwam er een oudere heer op haar af gelopen. Marga zette haar handen ostentatief in haar zij. Vlak voor de man haar aansprak keek ze de andere kant op. De man aarzelde, maar vroeg toen naar de acrylverf. “Olieverf is beter”, zei Marga, met haar hoofd nog in de richting van de uitgang.

“O”, zei de man. Marga hoopte dat de man zou doorlopen, maar toen dat niet gebeurde, zei ze: “Maar op uw leeftijd maakt het allemaal toch niet meer uit. U kunt beter goedkope rotzooi gebruiken, daarmee spaart u uw schamele pensioencentjes uit.” In plaats van door te lopen stak de man zijn hand uit en zei: “Ik zal me even voorstellen. Ik ben Rens van Heeckeren, de nieuwe eigenaar van de winkel.”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*