Groen licht 2

Het voltallige docententeam hees zichzelf de hoge academietrap op naar de laatste studenten die op groen licht hoopten. Stan produceerde al drie jaar dezelfde tekeningen. Zijn ontwikkeling was even plat als het Hollandse polderlandschap en toch kwam hij elke beoordeling weer weg met hetzelfde kunstje.

Elselien had al een wijntje op en voelde zich stiekem fysiek aangetrokken tot deze gezette knul. Ze produceerde binnensmonds een tevreden knorretje en keek toen schaapachtig naar haar collega’s. Van haar kant geen kritische vragen.

Piet-Hein nam het woord: “Het ziet er allemaal weer heel esthetisch verantwoord uit. Maar misschien mag het ook wel eens wat minder mooi. Snap je?” Stan keek niet-begrijpend. Piet-Hein vervolgde: “Misschien moet je er gewoon eens een berg stront tegenaan gooien. Bij wijze van spreken dan. Niet letterlijk. Hoewel dat natuurlijk ook een interessant onderzoek zou zijn…”

De collega’s keken weg. Piet-Hein kwam niet zo lekker uit z’n woorden. Niemand had zin in een discussie, dus kreeg Stan een krulletje achter zijn naam en toog het clubje naar de volgende kandidaat: Lisa. Een bijzonder breekbaar meisje dat eruitzag alsof ze niet alleen een eetstoornis, maar ook een beperking in het autistische spectrum vertoonde. Maar goed, welke kunstenaar verkeerde niet in dat schemergebied, dacht Piet-Hein.

Lisa moesten ze voorzichtig benaderen. Elselien lachte haar zenuwen weg en kuierde goedmoedig op Lisa af. “Nou kind, vertel eens wat we hier zien.” Lisa kreeg rode vlekken in haar nek en tegen de tijd dat de vlekken haar voorhoofd hadden bereikt, trok ze wit weg en moest ze gaan zitten.

Met horten en stoten vertelde Lisa over de keramieken beelden, hoe moeilijk het proces was geweest en hoezeer ze met de hele zwik in haar maag zat. Toen ze klaar was, kwam de corpulente docent Beeldhouwen op haar presentatie afgewaggeld, keek van links naar rechts naar de beelden en zei toen: “Het beste wat je hiermee kan doen, is uit je handen laten vallen.” Lisa’s ogen draaiden weg en voordat de docenten het wisten, lag het meisje op de grond.

Terwijl Elselien over Lisa heen gebukt stond, ruzieden de andere docenten over de kritiek van de docent Beeldhouwen. Had dat niet wat voorzichtiger gekund? Ondertussen keek de beveiliging om de hoek, over een kwartier zou het gebouw sluiten. Iedereen keek elkaar aan: dat betekende dat ze nog maar drie minuten hadden voor de resterende vijf studenten.